Proeverij van wijn en lekkere hapjes

Ik hou van lekker eten. Ik hou van wijn. Het is heerlijk als iemand de combinatie maakt door allebei te serveren. Dat lukte door de proeverij van deze zondagmiddag, georganiseerd door twee vrienden.

Ik kom wel eens bij Zwetsloot delicatessen. Daar haal ik mijn lekkere vlees. En daarna ook allerlei andere lekkernijen zoals kaas en of paté. Maar ze hebben ook wijn, noten en bijvoorbeeld olijven. De amuse van vandaag is daar ook gewoon te koop.
De middag wordt georganiseerd met hulp van 10spices. Een kookstudio in Zoetermeer. Leuk om nog eens naar toe te gaan voor extra lekker eten.
Bij het menu worden per gang twee wijnen geserveerd. Om ons te laten proeven wat werkt. En hoe je wijn goed kunt combineren met gerechten. Het mooiste verhaal is wel de combinatie bij de asperges en de wilde zalm.
De lamsbout is heerlijk. Een goede reden om toch eens aan een vleeswarensnijmachine te denken (galgjewoord?). Je wil dit ook zelf zo dun kunnen snijden. Kunstig gekruid en met een aardig balsemicosausje.
De gamba's zijn eenvoudig en alleen uit de saus blijkt de echte kunst. Maar ja, dan moet je wel van de anijssmaak houden. Ik doe dat maar niet iedereen aan tafel. En sommigen houden ook niet van de gamba's. Tsja, je kan als chef niet altijd goed gokken.
Affijn, tussendoor werden verhalen over wijnen verteld en flink wijnen geschonken. Bij het gerecht van de wilde zalm en de asperges werden twee wijnen geschonken. Ieder goed voor de smaak van een deel van t gerecht. En natuurlijk proef je dat ook, je hoort t verhaal en t klopt. Waarschijnlijk had t ook geklopt als je t zelf had geproeft. Maar het verhaal maakt de suggestie extra sterk.
Het uitzicht in de zaak is prima. Mooie strakke inrichting. De keuken doet daar goed aan mee. Functioneel om met groepen te koken maar ook gewoon mooi.
Na zes witte wijnen wil ik wel eens rode wijn. Maar die komt niet in de richting van mijn smaak. Speciaal voor de lente is voor lichte rode wijn gekozen. Samen met de langzaam gegaarde kalfsrug.
Dit was gelijk een dikke min voor de middag. De kalfsrug had een stuk langer mogen garen, maar misschien was dat te lang gaan duren. En de rode wijn kwam niet in de buurt van wat ik lekker vind. De eerdere witte wijnen wel en dat is dan jammer zo vlak voor de finale.
Gelukkig was de aandacht van de bediening en de organisatoren erg goed. Ook oog voor detail is belangrijk en goed geregeld. Zie deze schaaltjes.
Toch blijft er wel een nasmaak hangen. Ook met dit dessert. Twee dessertwijnen worden geserveerd. De ene een Asti. Niet echt een dessertwijn bij mijn smaakpapillen, maar wel heel goed bij de citroenmousse.
De andere dessertwijn was voor sommigen alleen goed voor indopen van de harde panna cotta. Toch smaakte die prima. Geen uitblinker maar t is best lastig eens wat anders te vinden buiten de standaard dessertwijnen. Zo is misschien die Asti bij dit zomerse nagerecht. Opgesomd toch een prima proeverij.

Al met al, een heerlijke zondagmiddag. Met alle zon leek het wel een middag in een lange vakantie. Met dat gevoel en een warm zonnetje fietste ik weer rozig naar huis.

Lasagna uit een pakje

Ik let op mijn eten. En toch maak ik doordeweeks iets uit een pakje. Je moet natuurlijk wel blijven proberen als er nieuwe pakjes op je pad komen. En je kan ook wel eens fout gokken.

Het is Toscaanse lasagna uit de aanbieding. Met verschil tussen pittig eten en mild eten, voor bijvoorbeeld de kinderen. Lijkt goed over nagedacht. Maar geen woord over de hoeveelheid en de dosering van die kruiden. Ik hou van pittig dus heb alle kruiden er zo opgegooid. En dat waren best veel kruiden. Tip: Doe NIET het hele zakje met hete kruiden over deze lasagna.
Geen idee waarom het Toscaanse lasagna zou moeten heten. Maar goed, een pizza Margharita is ook met alleen tomatensaus en kaas. Dit is dus een lasagna zonder speciale inhoud. Ik krijg nog wel eens last van tomatensaus, het zogenaamde zuur. Nou, tomatensaus voldoende zeg maar.
Zelf toe te voegen, mozarella en tomaat. Nix groenten! Best wel jammer want dat had wel gekund. Daarom is de concurrent ook zo fijn met de lasagna verdi. Groene lasagna door er een pak spinazie door heen te roeren. Die vind ik wel te eten. Deze niet echt. Maar goed, dat weet je de volgende keer. Dan doe je iets van je zelf en iets van ... Oh nee, dat is weer een ander merk.

Affijn, ik wacht de reclamefolders weer af.

Geldmuseum Utrecht

Ik kom nog wel eens in een museum sinds dat ik een museumkaart heb. Vaak ben ik daar alweer snel uit. Na een uurtje langs de schilderijen (of andere voorwerpen) sjokken vind ik dat ik t wel weer heb gezien. Maar zo niet met het geldmuseum in Utrecht.

Het geldmuseum heeft een heleboel interactieve opstellingen. Natuurlijk kun je zien hoe een muntje wordt geslagen. Je ziet ook de geschiedenis van het pand en de 'fabriek' waar muntjes worden gemaakt.
Maar de crisisroute met allerlei spellen (veel voor de jeugd) om het bewustzijn over geld te verhogen is begint mijn museumgevoel te prikkelen. Een aantal tijdelijke tentoonstellingen doet dat nog meer. Zoals de tentoonstelling Poen, Para, Doekoe, Floes daarin wordt de beleving van geld van 50 nationaliteiten getoond die in de wijk Lombok wonen. Ik heb ze gewoon zo maar alle vijftig gelezen. Als een museum mij zo gek krijgt dan zijn ze al 'goed bezig'.

Vervolgens kwam ik in de tijdelijke tentoonstelling Eyecatchers. Prachtig blinkende stukken stonden in een zeer donkere zaal. Ieder stuk was met een héél klein lampje erg mooi uitgelicht. Wat een spijt kwam er in mij op dat ik mijn camera niet had meegenomen. Helaas vertrouw ik er te veel op dat de camera is opgeladen. De twee batterijen doen het zo goed dat ik er maar eens in de 3 maanden aan hoef te denken. Nu was ik t net even vergeten.
Gelukkig kon ik met geduld en met N900 nog een paar foto's maken. 

Geld bestaat niet altijd uit munten. De waarde van een voorwerp is al genoeg om te kunnen 'ruilen'. De romeinse soldaten werden in zout uitbetaald zag ik in een andere zaal. Zo heeft deze schaal ook gediend om iets 'waard' te zijn.
In de zaal lagen een heleboel munten. Oude munten. Er lag ook het portret van een jonge Juliana. Ze was tien toen het portret werd gemaakt. Mij viel vooral op dat ze lang haar had op dit portret. Ik ken eigenlijk geen koningin van Nederland op de kop van een munt met lang haar. Van deze munt zijn er ook maar een beperkt aantal gemaakt.

Er lag ook een boekje met daarnaast een zwart iets onder een glazen plaat. Ik dacht dat t een doek was. Het bleek een interactief scherm. Door met je vingers de ene of andere kant van het boek aan te raken kon je bladeren. Op sommige pagina's lichtte er een muntje op (of meer). Daarop gedrukt kreeg je die munt in het groot te zien. Wat een geweldig mooi idee! Dit wil ik ook gebruiken voor presentaties! Ik werd hierop opmerkzaam gemaakt door een suppoost. Een jonge gozer die informatiekunde studeerde in Utrecht.
Er volgde nog meer uitleg, bijvoorbeeld over de camee hieronder.

Een bijzonder stuk is zoals de beschrijving noemt "de nachtwacht van het geldmuseum". En dat vind ik ook. De foto die ik heb gemaakt is niet erg mooi. Zoals ik al zei, de batterijtjes van mijn echte camera waren leeg. Gelukkig laat de website dit mooier zien, zolang de website bestaat. Deze nachtwacht is een grote camee gemaakt uit wit-blauwe sardonyx. Wit op de voorgrond en blauw daarachter. Dat vereist een zeer nauwkeurig beeldhouwwerkje. De camee stond in een grote vitrine. Vrij centraal opgesteld. Helaas stond de beschrijving op enkele meters ver, aan de muur. Met een schilderij erbij hoe het camee vroeger extra versierd was geweest met goud en edelstenen.

De uitleg van deze suppoost heeft het museum voor mij extra glans gegeven.. De crisisroute bekeek ik daarna met extra aandacht. Als je alleen langs alle presentaties loopt krijg je niets mee over het muntgeld. Juist de interactieve dingen geeft een stukje extra mee aan de beleving. Misschien ga ik nog wel terug, maar dan met mijn camera voor een paar mooiere foto's.

Museumweekend 2010

Dit weekend van 10 & 11 april was t museumweekend. Je kon gratis een aantal musea in.

Ik heb er eentje uitgekozen waar ik anders nooit aan zou denken om naar toe te gaan. Ik ga hierna er ook niet weer aan denken, want ik ga niet nog een keer.

Ik ben naar buitenplaats Hofwijck gegaan. Het is een over museum Constantijn Huygens die hier zijn buitenplaats had. Het gebouw is niet groot. Eigenlijk één vierkante toren waarin kamers zijn gemaakt.
In het museum mocht niet worden gefotografeerd. "U kunt vandaag geen foto's maken" vertelde een aardige mevrouw bij binnenkomst. "Ah, maar volgende week wel?" vroeg ik nog. Helaas niet, omdat diverse stukken in bruikleen waren gegeven voor de huidige tentoonstelling. 
De tentoonstelling bestaat uit een aantal schilderijen, brieven en boeken. Dat ziet er allemaal erg aardig uit als je iets over Constantijn Huijgens had willen weten. Ik heb geprobeerd een paar kriebelhandschriften van de brieven te ontcijferen. Dat werd geen succes.
En omdat het gebouwtje niet groot is, wordt de kamer met meer dan 10 bezoekers al erg vol. De keuken beneden in de kelder was wel aardig. Tegeltjes op de muur tot bovenaan toe.
Alleen valt gelijk op dat van de inrichting niets is overgebleven. Een paar houten stoelen en een tafel uit later tijden is in die keuken neergezet. De granieten wastafel waar de pomp in uitkomt was wel erg mooi.

Over de smalle trappen klim je van verdieping naar verdieping. Met zoveel mensen die vandaag op bezoek komen is dat ook nog eens best lastig. Het leukste vond ik de deur aan het water onder de toegangsbrug. Zodat je direct op de vliet in een bootje kon stappen. Misschien wel voor de leveranciers. Al had ik wel iets mogen fotografen dan had ik nog geen bijzondere foto's kunnen maken.

Ooo Ohhh

Ooo oohhh, mijn auto heeft een grens overschreden. Nee, niet t asbakje vol, wel een andere reden om 'm in te leveren.

Helaas zijn de econmische tijden nog niet zo dat iemand een leuke vervanger te koop heeft gezet.