Dit weekend zat ik in het theater. Voor mijn laatste geplande theatervoorstelling keek ik naar de finalistentour van het Leids Cabaretfestival. De 3 finalisten die hadden moeten komen waren Jeroen Leenders (winnaar juryprijs), Emilio Guzman (winnaar publieksprijs) en Bart Cannaerts. De laatste twee kwamen om voor mij onduidelijke redenen niet. "Lekker is dat" dacht ik nog. Maar de familienaam Guzman deed ook een kriebeltje lopen. Zijn broer vind ik helemaal niet leuk meer.
Dus Jeroen Leenders begint als spreker en maakt de aankondiging voor Jasper van Kuijk en later Les Canards. Jeroen heeft dat allemaal verteld en begint dan zomaar wat te keuvelen. Hij holt ook een paar keer in rondjes over t toneel. Dat gaat zo ritmisch dat t bijna een kabouterplopdans lijkt. En ondertussen keuvelt ie lekker verder.
Met de inleidende verhalen brengt ie ons wel aan t lachen. Knap! Want daar gaat t om. De lach zit in de zaal en de eerste cabaretier is aan de beurt, Jasper van Kuijk.
Ik zit nog een beetje na te brommen over het niet-sturen van de finalisten. De eerste grappen van Jasper komen nog niet echt binnen.
Maar voor ik t weet zit ik te genieten van zijn verhaal. Jasper van Kuijk weet op een simpele manier mij toch tot lacen te verleiden. Je merkt wel dat ie begint. Het gaat nog niet allemaal glad, maar de liedjes zijn erg mooi. Aan t einde van Jaspers optreden had ik direct iets van; "hee, nu al afgelopen?" en "Gelukkig dat die Guzman er niet bij is".
Ondertussen staat Jeroen Leenders al op t podium voor een tussendoorpraatje. Hij huppelt weer over t toneel terwijl de piano in t midden wordt gereden. 'Onopvallend', zegt Jeroen. Nu is er niets onopvallends aan t felle licht en de duidelijke zichtbaarheid van de technicus. Het is een leuk moment.
De glimlach ligt nog in mijn mondhoeken als t licht weer uit gaat. Eén wit overhemd met zwarte das gaat achter de piano zitten. Eentje ervoor en die begint te spelen. Ik maak kennis met Les Canards. De achterste komt al armenklapwiekend omhoog achter de piano vandaag. De naam van het duo is gelijk verklaard.
Dit duo maakt duidelijk gebruik van de kennis uit een opleiding. Blikken en bewegingen zijn geoefend. Soms wordt een blik voor de timing extra lang aangehouden. Voor beginnende cabaretiers is hier mijn lol al minder. Toch weten ze mij te charmeren met rare opeenvolgende woorden en absurde verhaaltjes gebaseerd op een vogel. Erg leuk om te zien. Alleen met de laatste scene zakt t niveau ineens sterk af. Het slot met weer vliegende vogels maakt t voor mij nèt niet af. Te gemakkelijk gebaseerd op de naam Les Canards. Dat had wel sterker gemogen.
Na de pauze kwam Jeroen Leenders, de winnaar van 2010. Jeroen Leenders viel mij vooral op doorzijn belgische accent. Geen idee of hij dat accent extra heeft aangedikt maar het duurde even voor ik gewend was aan zijn manier van praten.
Hij staat wel erg makkelijk te praten. Alsof ie in een huiskamer zijn verhaal verteld. De manier waarop Jeroen Leenders naar de wereld kijkt is grappig. Hij maakt ook harde grappen. Schuwt het geweld niet in zijn verhalen. Niet dat het verhaal bedoeld lijkt om schokkend over te komen.
Weer kan ik niet navertellen wat Jeroen allemaal heeft verteld. Ik heb gewoon hard gelachen. Ik zou zo nog een keer kunnen gaan kijken en ben dan ook benieuwd naar een volledige show.
Ik mocht weer eens uit eten. Samen met mijn nieuwe computer. Waar ik ook foto's mee kan maken, dacht ik. Het werd een filmpje. Pas na een paar keer proberen zag ik dat ik de filmstand had gekozen. Dus gelukkig zijn er ook foto's.
Bij elkaar levert dit een hele nieuwe reeks uitdagingen op. Zoals scherpe filmpjes en foto's maken. De filmpjes kunnen bewerken met overgangen, muziek erbij zetten, en ... en ...
Maar daar gaat dit logje niet over. Het bleek gewoon ook erg lekker bij ShabuShabu in Den Haag.
Kijk maar. Het filmpje is om te laten zien dat het eten beweegt! Heel bijzonder. De kok heeft iets heel duns op het eten gesneden dat blijkbaar door de warmte beweegt. We hebben allemaal meerdere keren met verbazing gekeken.
De nieuwe gerechten zijn ook erg lekker.
Zoals de eendeborst,
of de rib-eye.
Natuurlijk was er ook weer sushi.
Ook heb ik een inktvis genomen, met bier. Geen vijf kilo en met bier.
Ik heb een verschrikkelijk slechte baggerfilm gekeken. Zo, dat moest ik even kwijt. Tweeëneenhalf uur van mijn leven die ik nooit meer terug krijg. De film heeft een aardig idee, de aarde vergaat volgens de kalender van ... eehhh, neem de Maya's. Vervolgens wordt er in de film geen ruk uitgelegd wat t betekent. Alleen een stelletje zogenaamde malloten met demonstratieborden geven nog een klein beetje houvast aan t idee. Verder is t gewoon weer een reden om een slechte rampenfilm te maken met nog grotere golven dan we ooit eerder hebben gezien. Misschien een goed idee om ook deze film in dat almachtige 3D te maken. Zodat je je ook nog overspoeld kan wanen.
Voor t geval je t niet begreep ik heb t over 2012. Niet kijken dus.
Gelukkig is er ook veel goeds te bekijken. Zoals de televisieserie House.
De aflevering Private lives gaat over een blogster, gespeeld door, al een tijdje niet meer te vinden - maar inmiddels met gastrollen teruggekomen - Laura Prepon, die al haar keuzes voorlegd aan haar lezers. Naast de puzzel die Greg House mag oplossen (hint hint), komt deze aflevering ook met tips. Dat je je leven misschien niet via een blog wil laten lopen. Hoewel uiteindelijk dat wel de oplossing biedt op Laura weer gezond te maken.
Misschien eens over nadenken. Wat ik dan nog wel ga schrijven.
Gelukkig ben ik niet zo afhankelijk van mijn 'kijkcijfers'. Ik doe er ook van alles aan om de statistieken laag te houden, zoals veel ip-adressen blokkeren omdat ik niet weet of t Europese adressen zijn. Of niet via reacties reageren op jullie vragen. Dus bij mij zal t wel meevallen dat mijn leven geleid wordt door de keuze die ik aan jullie voorleg. Toch?
Vind je het een goed of slecht idee dat je via je blog om reacties vraagt?
Ik heb een nieuwe computer. Een hele kleine. En je kan er nog mee bellen ook.
Nokia was zo goed om hun internettablet uit te breiden met belfunctionaliteit. Als je meer wil weten kun je bij Nokia op de website kijken. Mijn nieuwe computertje kan heel veel. Zoals films en tv series kijken, internetten, e-mail lezen, spelletjes, muziek en radio luisteren, navigeren, foto's en filmpjes maken en dus ook bellen.
Het besturingssysteem van de n900 is Maemo. Dit is een op de linux-kernel gebaseerd. Nieuwe applicaties kun je vanuit de repositories installeren. Voor mij heel normaal met mijn OpenSuse. De n900 heeft vier bureaubladen waar je snelkoppelingen kan plaatsen. Bijvoorbeeld naar een website of naar een van de applicaties.
Nokia heeft ook een website met diverse diensten voor je telefoon. Zoals de winkel voor applicaties. Vooral de grafische mogelijkheden vallen op bij een paar spelletjes. Zoals Bounce evolution of Angry birds. De laatste is zéér verslavend. Dus pas op met spelen!
De n900 heeft ook toegang tot het besturingssysteem via een console. Hier x-terminal genoemd. Hiermee kan ik fijn de n900 met commando's bedienen, maar ook inloggen op mijn eigen computer om bijvoorbeeld een film te kopieren. Dat maakt deze minicomputer compleet.
Een beetje rondkijken op internet wat ie allemaal kan levert leuke plaatjes en filmpjes op. Bij Tehkseven hebben ze de n900 goed getest. Op hun blog staan de diverse tests beschreven. Zoals de eerste, de scratch test. Ik plak er een aantal filmpjes bij, dan kun je zelf ook kijken.
De n900 is behoorlijk krasvast. Je moet flink je best doen voor een kras.
De n900 kan tegen een stootje. Een val overleeft ie wel, met een paar deukjes.
De n900 kan tegen vervoer in je broekzak.
De n900 raakt niet gelijk verstopt van een beetje stof.
De n900 lijkt tegen een spatje water te kunnen.
De n900 blijkt alleen niet waterdicht. Maar na drogen werkt ie wel weer.
Ik heb mijn n900 al een tijdje. Ik ben heel tevreden met de aankoop. Alleen voldoet de n900 niet aan mijn belangrijkste wens voor een nieuwe telefoon.
De oude deed niet meer zo lang met de batterij. Inmiddels moest mijn 6310 iedere twee dagen aan de stroom.
Maar voor ik t weet zit ik te genieten van zijn verhaal. Jasper van Kuijk weet op een simpele manier mij toch tot lacen te verleiden. Je merkt wel dat ie begint. Het gaat nog niet allemaal glad, maar de liedjes zijn erg mooi. Aan t einde van Jaspers optreden had ik direct iets van; "hee, nu al afgelopen?" en "Gelukkig dat die Guzman er niet bij is".
Ik maak kennis met Les Canards. De achterste komt al armenklapwiekend omhoog achter de piano vandaag. De naam van het duo is gelijk verklaard.
Jeroen Leenders viel mij vooral op doorzijn belgische accent. Geen idee of hij dat accent extra heeft aangedikt maar het duurde even voor ik gewend was aan zijn manier van praten. 
