Zaterdag 31 Oktober 2009 at 1:54 pm
Deze maand was ik twee keer naar het theater. Ik keek twee keer naar grote cabaretiers. Beide keren dacht ik, zou dit de laatste show zijn?
In het begin van de maand ging ik naar Van Muiswinkel en Van Vleuten. De heren komen met hun show "Mannen, het allerbeste" nog één keer door het land.
Ik heb eigenlijk nog nooit een volledige show van hun in het theater gezien, realiseerde ik mij toen ik ging zitten. Toch herkende ik veel stukjes. In de zaal werden stukken steeds in andere delen van de zaal herkend. Dat was grappig om te horen. Zo hoorde je ineens een deel rechtsachter van de zaal alleen maar blij zijn om een van de oude grappen.
Erik en Diederik zetten een mooi stukje cabaret neer op het toneel. Het kijkt net alsof je een verzamelalbum van een popband hebt gekocht. Als je hen niet eerder kende dan is dat een goede keuze. Maar op het toneel moeten ze dan wel inspirerend spelen. En bij vlagen ontbrak het daar aan. Misschien ook maar beter dat ze stoppen. Tenminste, met samen in een show spelen. Want Diederik van Vleuten wil een eigen show doen. Of die nu mislukt of niet. Dat vind ie beter om mee te eindigen dan door iedereen als hoofdpiet herinnerd te worden. Prachtig om zo af te sluiten.
Hoewel er ruimte leek of de mannen toch weer gaan samenwerken. Ik vroeg mij af of dit echt hun laatste show zou zijn.
Een paar dagen later zat in in de kleine zaal van het stadstheater te Zoetermeer. Seth Gaaikema kwam zijn show "Als was het de eerste keer" doen. In eerste instantie zag het er meer uit alsof ie zijn laatste keer kwam spelen. Seth klinkt schor en ik vind hem erg mager, breekbaar zelfs. Dat effect wordt versterkt doordat ik achterin (bovenin) de zaal zit.
De eerste tien minuten heb ik meer last gehad van gewenning aan de schorre stem dan dat ik de show volgde. Maar allengs ging het beter, de kikker verdween uit de keel. De vaart kwam in de show en de ouderwets scherpe teksten waarmee Seth bekendheid kreeg kwamen terug. Ook de actualiteit houdt hij heel goed bij.Hij had een fantastisch stuk over de DSB en Dick Scheringa. Dat zal ie vast niet lang hebben kunnen vertellen, nu de DSB is gevallen.
Tot de pauze is het toch een beetje afwachten wat het volgende stukje, of het volgende liedje brengt. Is het leuk, actueel, scherp, mag ik al weg? zijn de vragen die bij ieder beginnetje door mijn hoofd schieten. Gelukkig wordt het na de pauze beter. Deel twee vliegt voorbij.
Seth is uiteindelijk toch een fantastisch cabaretier. Bij vlagen briljante teksten, prachtig geschreven op de actualiteit. De timing naar de zaal heeft ie nog steeds in zijn vingers, de mimiek tot in de puntjes toegepast. Alleen is het jammer dat ie alle techniek nodig heeft. Het leek niet allemaal meer vanzelf te gaan. Zou dit dan straks achteraf blijken zijn laatste show te zijn geweest? Ik hoop van niet. Want Seth is nog altijd stukken beter dan vele beginnende cabaretiers.
Zondag 04 Oktober 2009 at 6:53 pm
Het nieuwe theaterseizoen is weer begonnen. Voor mij begon dat afgelopen dinsdag met een bezoek aan Op sterk water. Het was niet de eerste keer dat ik naar Op sterk water kwam kijken. Dat begon al jaren terug. In vergelijking met toen is er niet veel veranderd. Aan improviseren hoef je ook niet veel te vernieuwen. Het is al knap hoe nieuwe stukjes cabaret ontstaan door reacties vanuit de zaal. Wel was de samenstelling veranderd. Ik had René Broeders verwacht, maar blijkt het artistiek leiderschap overgedragen aan Daniël Koopmans. Verder waren Arjen Lubach, Tim Zegers en Roemer van der Steeg mee.
Natuurlijk heb ik een uitgesproken mening over hoe ik de voorstelling vind. Maar ik ben ook nieuwsgierig hoe mijn medebezoekers de voorstelling vonden. Voor mijn Neef Pim was dit zijn eerste keer 'Op sterk water'. Hij had ook een hele duidelijk mening. 
Hoe vond je het Pim? "Mwahh, ze hadden zich slecht voorbereid."
Verder kreeg Tim voor deze voorstelling de meeste punten. Hij heeft diverse keren het verhaal vlot getrokken. Niet dat het stukje stil viel, maar met zijn opmerkingen bleven de stukjes vlot en snel. Ik heb weer erg genoten van Op sterk water.
Zaterdag was al de tweede voorstelling van dit theaterseizoen. Min ouders kozen voor "Charlie Dee - Tribute to Joni Mitchell". Ik streepte ook deze voorstelling aan. Bij DWDD zag ik Charlie Dee al een stukje doen. Ik dacht nog dat ik graag naar een show zou gaan. Maar je vergeet dat weer en kijkt niet eens of je t ergens kan boeken.
Totdat ik zaterdag keek welke voorstelling in het stadstheater ik ging zien. Dat bleek dus van Charlie Dee. Zij komt op met een gitaarkoffer en legt deze neer. Trekt haar vest uit en hangt die aan de kapstok. Witte pumps worden ook aan de kapstok gehangen. Ze steekt de kaarsen aan en het podium wordt steeds meer huiskamer. Dat is ook het effect wat Charlie wil bereiken.
Charlie heeft Joni Mitchell 'ontdekt' door een cassettebandje dat haar eerste vriendje haar gaf met vier van Joni's nummers. Zij verteld het verhaal van Joni en van Charlie's leven. Tussendoor zingt zij nummers van Joni Mitchell. En zingen kan Charlie!
Ik ken niet álle nummers van Joni Mitchell. Sterker nog ik heb nog niet eens één album. Maar ik herkende wel gelijk heel veel. De eerste paar nummers moest ik nog 'in theaterstemming komen'. Al snel begon in de nummers te herkennen en kon ik niet meer stil zitten. De geweldige vertolking door Charlie had daar zeker mee te maken. Wat een bereik heeft zij met haar stem!
Onderwijl werden de verhalen persoonlijker en werden de reacties uit de zaal warmer. Wij waren samen het verhaal van Joni Mitchell aan het volgen. Charlie vond zelfs dat Zoetermeer meer reacties gaf dan andere zalen. Soms blijft het in andere zalen helemaal stil. Gelukkig was dat deze keer in Zoetermeer niet zo. Want meestal is het hier heel stil.
Prachtig was het verhaal van de foto's. De show zou visueel worden ondersteund met oorspronkelijk beeldmateriaal. Helaas kreeg zij onvoldoende subsidie en bedacht ze dia's te vertonen. Net als vroeger thuis.
Maar ja, waar haal je die. Op een website stond een foto die ze wel mooi vond, een foto van fotograaf Robert Altman. Zij kende Robert Altman helemaal niet en verwar deze Robert Altman niet met de filmregissseur.
Ongehinderd door de kennis over de beroemde fotograaf schreef zij de man aan, schreef over haar project, stuurde liedjes in en het nummer samen met het metropole orkest. Robert was zo enthousiast dat zij vier foto's in hoge resolutie kreeg, die wij dus kregen te zien. Prachtige foto's. Dit maakte het verhaal helemaal af.
In een kleine theaterzaal wist Charlie Dee zo een intiem samenzijn over Joni Mitchell te creëren. Met liefhebbers van prachtige muziek. Met die-hard fans van Joni Mitchell. Met 'gewoon' theaterbezoekers die naar een muziekvoorstelling kwamen.
Ik vond het prachtig. Zo mooi dat ik alledrie haar cd's heb gekocht, inclusief de tribute aan Joni Mitchell.
In het begin van de maand ging ik naar Van Muiswinkel en Van Vleuten. De heren komen met hun show "Mannen, het allerbeste" nog één keer door het land. 
Een paar dagen later zat in in de kleine zaal van het stadstheater te Zoetermeer. Seth Gaaikema kwam zijn show "Als was het de eerste keer" doen. In eerste instantie zag het er meer uit alsof ie zijn laatste keer kwam spelen. Seth klinkt schor en ik vind hem erg mager, breekbaar zelfs. Dat effect wordt versterkt doordat ik achterin (bovenin) de zaal zit.
