Week van de smaak

Zondag 27 September 2009 at 4:18 pm

In de familie houden wij van lekker eten. Vaak gaan we gezellig samen uit eten, zo ook deze keer ter ere van de Week van de smaak. In de kennissenkring is Renáta uitgeroepen tot beste hobbykok 2008.

Voor week van de smaak organiseert zij samen met de eigenaars van Fattoria Naturale Agro Turismo een heerlijk diner. Ik ben uitgenodigd door Tante en Oom om mee te mogen genieten.

De ontvangst is al gezellig buiten met een aperitief en italiaanse smaakmakers. Heerlijke vleeswaren, olijven, zongedroogde tomaten en stukken kaas worden gepresenteerd.

Voor je het weet is de tijd voorbij en mag je al binnen plaatsnemen. In het begin onwennig om met 35 mensen achter de beschikbare tafels te kruipen. Het past namelijk allemaal precies. Een centimeter verschuiven maakt dat de dame achter je net iets te krap zit.

De menukaart wordt gepresenteerd. Gevraagd wordt of je meedoet aan het wijnarrangement, leek mij een prima plan. Dus onder het genot van nog wat Spumante wachten wij op het eerste gerecht.

Eigenlijk is dit al de tweede gang. Een flink gevuld bord met antipasti. De gerechten worden op een grote tafel aan t begin van de dinerruimte op borden gelegd. Het is nog een heel werk om alles zo mooi en snel op de borden te krijgen. Vijfendertig personen te eten geven is best veel. Ik hou het maar bij bereiden van diners voor 8 personen.

Alle ingrediënten voor dit gerecht komen van de lokale boerderij. Geroosterde paprika, gevulde komkommer, belegde courgette, tomaat met mozzarella. Het smaakt allemaal heerlijk. In dit gerecht zit de passie van het natuurlijk en biologisch boeren. Pas achteraf begrijp ik hoeveel smaak ik voorgeschoteld kreeg.

De risotto rook ik al voordat het bord voor mij op tafel stond. Een hele prestatie, omdat ik aardig verkouden ben. Waar ik eerder vleugjes antipasta opsnoof, kwam nu de geur van de risotto van gedroogde paddestoelen mij tegemoet. Een prachtige volle geur van de bouillon.

De risotto was ook heerlijk. De eerste happen gingen snel naar binnen. Inmiddels had het wachten toch voor behoorlijke trek gezorgd. Maar na die eerste happen heb ik mij kunnen inhouden. De rest kon ik hap voor hap proevend en genietend opeten. Een prima witte wijn voor erbij maakte deze gang af.

Afwachtend wat de volgende gang ons zou brengen heb ik wat foto's kunnen maken. Hier geen foto's van mensen maar wel van de mooie spullen.

Zoals deze is een Moka Express. Twee weken terug las ik een artikel van Wouter Klootwijk over het malen van bonen. Hij kan zo heerlijk schrijven over het bereiden van eten. Dus toen heb ik de Moka Express ook maar opgezocht. Groot was mijn plezier toen na het hoofdgerecht deze koffieapparaatjes van de plank waren verdwenen. Dat schiep verwachtingen voor de koffieronde.

Tussen de gerechten door mochten wij van een kleine rondleiding genieten. Zo konden wij onze zitplaats even verlaten en de benen strekken.

In de stallen werd de werking van de boerderij verteld. Er stond één kalfjeen iets verderop een paar geitjes. Er waren ook kalkoenen, erg lekker bleek later.

Ook mochten we in alle winkelruimten snuffelen aan de producten die ze maakten. Heel bijzonder vond ik alle religieuze beelden vergezeld van een opgezet dier. Je kan het zielig vinden maar mij leek het meer een eerbetoon aan de deze dieren. Net als de hertekoppen aan de muren. Iedere hoekje was wel met een beeld of dier gevuld.

In de winkel allemaal lekkere dingen. Ik kon zo snel niet iets kiezen en heb het alleen bij kijken gehouden. Hoewel er toch ook diverse gevulde tasjes werden meegenomen.

De rondleiding was weer voorbij en we konden voor de volgende gang gaan aanschuiven. Dan is zo'n gezellig gevulde schuur ineens lekker knus en warm. Buiten was het toch best fris geworden.

Eenmaal weer geparkeerd op onze stoel werd het hoofdgerecht voorbereid. De salade werd aan tafel gebracht. Evenals de rozemarijnaardappels en de gegratineerde bloemkool. Het nadeel van bloemkool is dat het erg snel afkoelt. Dan duurt het best lang om 35 borden te vullen.

Gelukkig konden wij weer meekijken hoe het hoofdgerecht ook ter plekke op het bord opgemaakt. Het bord werd belegd met een mousse van veenbessen en naar ik meen, perzik. Daarop een peer met kruidnagelen. Daarnaast lag een kalkoenbout en een plak dikke rib van het kalf.

De peer op zijn vruchtenmoussebedje was heerlijk. De smaak van de mousse was een verrassing en een ontdekkingstocht. De combinatie van veenbessen met perzik vond ik erg bijzonder. En de peer was heerlijk van smaak door de kruidnagels mee te laten koken. Bij het opmaken van de borden kon je de peren al ruiken.

Ik had een heerlijk malse sappige kalkoenbout. Om mij heen hoorde ik geluiden dat dit nogal kon varieren van heel droog tot prima. Ook over de dikke rib waren de meningen ook verdeeld. Met dikke rib is het vrij lastig constante kwaliteit te kiezen. Er zullen nu eenmaal plakken tussen zitten met meer randjes en zeentjes dan andere plakken. Mijn stukje was wel aardig. Helaas ben ik verpest met bijzonder vlees en daar kon dit biologische kalf toch niet aan tippen.

Vervolgens werd het dessert gebracht. Een prachtig opgemaakte citroentaart trok mijn blik naar het bord. De rondjes frambozensaus gaven een mooi contrast aan. Ook smaakte de taart prima. Verder lag er een bolletje ijs en stond er een glaasje citroenlikeur. Een stevig drankje.

Het dessert werd vergezeld van een prachtig glaasje dessertwijn. Een zibobbo uit Sicilië volgens de kaart. Enig naspeurwerk blijkt dat dit een druivensoort is die bekend staat als Muskaat van Alexandrië. Dit moet ik maar goed onthouden als ik weer in een wijnwinkel sta.

Als laatste kwam Renáta met kleine glaasjes koffie. Met naar keuze een scheut Grappa. Deze koffie was duidelijk bereid met de Moka Express. Heerlijk sterk, rul over je tong rollend. Prima om een geslaagde avond mee af te ronden.

Ik mocht nog even in het gastenboek schrijven hoe ik de avond had gevonden. Ik hoop dat het verhaal leesbaar is geschreven. Rond mij stond iedereen op om te vertrekken. Voor ik het wist stond mijn gezelschap alweer buiten, kon ik instappen en was in een klein halfuurtje thuis. Heerlijk zo snelle service.

Gelukkig kan ik hier een uitgebreider verhaal schrijven van een heerlijke maaltijd. Dank en complimenten!

Eén reactie

Verslaafd (9)

Donderdag 24 September 2009 at 11:00 pm

In september begint in de westerse landen weer het televisieseizoen. De inkopers van de Nederlandse televisiestations zijn dit jaar wat vlotter dan andere jaren. Meestal ben ik eerder door mijn vrienden in Amerika een leuke televisieserie te laten uitzoeken. Maar soms ik ook de Nederlandse programmeur eerder.

Zo zijn er dit seizoen twee nieuwe series op de Nederlandse televisie.

De eerste, fringe, volgde ik al. Fringe wordt in Nederland door Net5 op de televisie gebracht. Een prachtige serie over vreemde dingen die gebeuren. Olivia moet ze als FBI-agent oplossen en heeft daarbij hulp van Dr. Walter Bishop. Die uit het psychiatrisch ziekenhuis werd gered door zijn zoon Peter. En Peter moet zijn vader wel vaker redden als hij het even niet meer weet. Gelukkig weet hij heel vaak wel waarom het gaat, vaak een van zijn oude experimenten, en gelukkig lossen ze het samen ook weer op. Briljante serie van J.J. Abrams die al eerder fijne series als Alias en Lost maakte.

De tweede, Castle, volgde ik nog niet. Tot dat SBS6 aankondigde dat zij deze serie zouden gaan uitzenden. De trailer nogal prestigieus, van de makers van... enzoverder. Maar goed, toch maar eens aan mijn vrienden in Amerika gevraagd om wat afleveringen. En eigenlijk is dit ook een hele leuke serie. In de eerste aflevering wordt Rick Castle door de politie ondervraagd omdat de moorden wel heel erg op zijn boeken lijken. Natuurlijk heeft hij het niet gedaan. Maar als schrijver kan hij wel wat voorbeelden van moordzaken gebruiken. En die nieuwe serie is geboren, met een vrouwelijke detective. Zo dat alle kijkers prettig de serie kunnen volgen.

Er is dit seizoen ook een derde nieuwe serie. Die dan nog niet door een Nederlandse zender is opgepikt. Maar misschien komt dat nog. Tenslotte waren wij hier ook erg laat met Buffy the vampire slayer. Want deze serie is geschreven door Joss Whedon. De hoofdactrice is Eliza Dushku en ook Amy Acker speelt mee. Allemaal oude bekenden voor de fervente kijker.
Natuurlijk gaat het, zie wikipedia, ook ergens over. In het begin lijkt het een platte serie. Bij de Dollhouse kun je mensen inhuren die alles kunnen. Natuurlijk is dat vaak een vrouw, die een man moet behagen. Maar al snel blijkt dat er meerdere lagen in de serie zitten. Want een FBI-agent is op zoek naar de Dollhouse, de deelnemers lijken lege poppen maar blijken toch dingen te herinneren en met Eliza is er gegarandeerd veel actie. Vooral de meerdere keren dat je een dubbele bodem ontdekt maakt deze serie voor mij erg leuk om te blijven volgen.

Ik ga snel weer verder kijken.

Geen reacties

Vakantie in Emsland

Maandag 14 September 2009 at 10:18 pm

Ik heb een tijdje niets geschreven. Een van de redenen is dat ik op vakantie was. Op de radio was ondertussen die mooie campagne om dat maar niet op internet te melden. Dat is gelukt!

Gelukkig maak ik dat helemaal goed met een extra lang verhaal over mijn vakantie. Ik heb mij een beetje beperkt in het aantal foto's. Hier staan er maar veertig. Gelijk maar een paar getallen over de vakantie. Ik heb bijna 400 foto's gemaakt. Het was zo'n 285 kilometer van huis. Via een Duitse snelweg 'haalde' ik dat in 2,5 uur. In totaal heb ik bijna 2000 kilometers gemaakt met de auto. Op de fiets heb ik maar 25 kilometer gemaakt, veuls te warm om te fietsen. Ik heb 7 boeken kunnen lezen, 8 films gezien en ik denk 60 afleveringen van diverse series.

Ik was in het dorp Duthe, gemeente Fresenburg in een huisje dat pas in mei voldoende bewoonbaar was om te verhuren. De jongens die het verhuren houden er een Nederlandse website op na. Vakantie aan de sluis noemen zij het. Zur schluese is de Duitse straatnaam. Ook prima te vinden in google maps.
Gelukkig is er geen ruk te doen in de omgeving. Zo begin ik de eerste dag rustig aan het verkennen van het dichtstbijzijnde dorp voor de boodschappen. Dat is Lathen. De grootste supermarkten zijn er de Combi, de Lidl en de Aldi. Alledrie op loopafstand van elkaar. Niet dat je daar loopt want iedereen pakt de auto om boodschappen te doen.

De Combi is de grootste van de drie. Veeel groter dan een Nederlandse supermarkt. Hier heb je nog eens keus al blijkt later dat grotere dorpen ook grotere supermarkten hebben. Alleen heb ik in geen van die supermarkten een biefstukje kunnen bestellen. Zelfs niet bij de slager in het dorp. Dat woord herkennen ze niet.
Men heeft wel rundvlees maar dat wordt gelijk afgesneden in Amerikaanse formaten. Ala T-bonesteak. Ach, het kwam wel op.
Terug bij het huisje eens naar de kookmogelijkheden gekeken. Opvallend vind ik dat het huisje in een luxe stijl is ingericht. Maar er is 'bezuinigd' op de potten en pannen. Ook de bedden hebben niet echt een comfortabel matras. De rest van de inrichting mag er wel wezen. Inclusief een prachtige eettafel voor 6 of 8 personen.
De keuken had een halogeen kookplaat. En ook een grote koelkast, vaatwasser en voldoende bergruimte. Op zich prima om in te koken, terwijl je over de bar naar de woonkamer en zo naar buiten kon kijken. Eten deed ik laat, op het terras. Lekker genieten hoewel het soms ook erg heet was, alleen maar stenen.
Gelukkig houden die stenen wel de warmte voor 's-avonds vast. Want het koelde erg snel af. Voor ik het wist zat ik in het donker naar de sterren te kijken.

Je kijkt vanaf het terras over een maisveld uit. Prachtige luchten zag je voorbij trekken. Het uitzicht werd hooguit beperkt tot een paar bomen.
En donker is daar nog echt donker. Echt géén omgevingslicht. Dit gaf mij prima de mogelijkheid om met het programma KStars te ontdekken wat ik allemaal kon zien. Ik heb er ook foto's van gemaakt, maar in de hele reeks vallen die weg als donkere vlakken met een paar witte puntjes. Die foto's heb ik maar niet geplaatst.

Gelukkig was er ook een ander weertype. Het warme weer werd af en toe verfrist met onweer. Ook daar kon ik mooie foto's van maken. In de verte weerlichtte het en op het terras was het fijn droog. Alles prima te volgen met een paar weerwebsites als de buienrader, maar ook een lokale weerwebsite in Lathen.

Dichtbij, voor Duitse begrippen, woont mijn zus. Daar gezellig op de koffie. Nou ja, eerst mee om de kinderen van de school afhalen. Meegetroond door een trotse neef die alle hoeken van de kinderopvang laat zien. Inclusief speelplaats en het moeilijk te beklimmen rek, wat hij makkelijk overwint.
Daarna krijg ik een rondleiding in de tuin. Ik zie een pruimenboom, perzikenboom, perenbomen, wilgen, konijnen, bramen, frambozen en een voetbalveld aan gras. Daarin verstopt staat ook nog een trampoline. Er is een geheime wapenopslag en een plank om gevaarlijk op te klimmen. Echt een jongenstuin.
Mijn nichtje, de oudste, kon haar moeder moeilijk bereiken en was maar vast gaan lopen. Ze verwachtte opgehaald te worden en door haar Oom was haar moeder dat vergeten. Goh, wat een humeur! Zo herkende ik gelijk de familietrekjes. Zo waren wij vroeger ook.

Gelukkig was haar humeur ook weer snel over en zijn wij op pad gegaan voor een "paar" boodschappen. Ik weet niet precies meer waar ik overal naar toe gereden ben. Uiteindelijk kwamen wij uit bij de Famila in Leer. Had ik al verteld dat de Duitse supermarkten groot zijn?

De Famila was ongelofelijk groot. Ik kreeg daar het gevoel dat de Matrix-XP (gemaakt door een stel Duitse gasten, zie ook Youtube) mij liet zien. Je kon het einde van de winkel nauwelijks zien. Ik liep langs een schap, 10 planken hoog, 8 planken breed, met allemaal Knorr-producten. Sausjes, soepen, smaakmakers. Veel, heel veel zakjes. En dat was niet alles, want daarnaast stond alles van de concurrent Maggi. Heerlijk om zo veel keuze naast elkaar te zien.
Ik heb daar ook goed kunnen inkopen. Zoals een 18-jaar oude Laphroiag, die in Nederland al snel 80 euro kost maar hier iets meer dan 50. En een bijzondere Ardmore. Prachtig zo een supermarkt. Wanneer offeren wij de industrieterreinen nu eens op aan deze echte SUPERmarkten?

Affijn, het was dus gezellig bij mijn zus.

Ik heb ook wel wat toeristische dingen gedaan. Allereerst heb ik daar ook gefietst. De foto's daarvan heb je al voorbij zien komen. Maar fietsen met zo onwijs warm weer vond ik niet zo een goed idee. Het bleef dus bij één keer. Het is verder een prachtig gebied om in te fietsen. Het vakantiehuis heeft ook een kiosk en terras. Vele fietsers kwamen daar even aanrijden en een bak koffie drinken. Heel veel Nederlanders die net over de grens fietsen maar ook veel Duitsers op fietsvakantie.

Affijn, op de toeristische tour. Op een warme dag in het begin van de reis ben ik maar een rondje gaan rijden. Het vakantiegebied ligt prachtig tussen de Bundesstraße B70 en de Bundesautobahn A31. Vooral die laatste rijdt lekker door. Helaas waren er ook werkzaamheden en kostte dat stuk toch ook het geplande uur.
Het rondje liet mij ook mooi alle dorpjes in de omgeving zien aan de B70. Zo ben ik later nog twee keer naar Papenburg gereden. Niet dat er veel te zien is, maar voor zo een kleine stad toch veel winkelstraat.

Over de grens, terug in Nederland is ook het een en ander te bezichtigen. Zoals het klooster in Ter Apel. Een leuke autorit en een aardig gezicht. Zo komt die Museumkaart nog van pas.
De autorit was vooral leuk omdat ik zonder echt goede kaart op pad ging. In het vakantiehuisje even de route bepaald met Google Maps. Daarna wat herkenningspunten onthouden en op pad. Dat ging prima, vooral omdat er redelijke wegen en grote borden onderweg zijn. Totdat ik in Ter Apel zelf reed. Op de routeplanner had ik een weg direct rechtsaf gezien terwijl de borden je linksom Ter Apel heen sturen. Ergens moet ik een afslag hebben gemist bij rechtsaf. Zodat ik een kwartier later toch de borden linksaf heb gevolgd.
Het klooster zelf is als gebouw prachtig. Aan drie kanten dan, want de vierde gang is een keer afgebrand en herbouwd, zie foto. Maar de inhoud is wat mager. Men heeft zijn best gedaan om wat tekeningen te tonen. Bovenin het klooster is het kloosterleven nagebouwd. En als je je best doet kost de rondgang toch nog 3 uur.
Vooral het maken van foto's in moeilijke lichtomstandigheden nemen tijd. En toch heb ik dan niet genoeg de tijd genomen om mijn lens stil te houden. Teruglopen voor het statief vond ik te veel werk. Achteraf terug in het huisje had ik met een aantal bewogen foto's daar wel weer spijt van. Het is leuk om een lichtsterke lens te hebben. Maar 85 millimeter hou ik, zonder IS, met een sluitertijd van 1/30 of minder toch niet stil.
Toch heb ik leuk kunnen fotograferen. Daar dient de vakantie tenslotte ook voor. Een beetje oefenen. Een beetje rondkijken. En in het huisje de foto's weer uitzoeken op de laptop.

Ik heb ook lekker kunnen barbecueën. Uiteindelijk heb ik in Lathen een slagerij, een wurstmaxe, gevonden waar men nog direct van slacht verkoopt. Qua grootte lijkt dit op een kruidenier. Voor een slagerij is het een grote zaak. Met winkelwagentjes, diverse schappen en een balie met toonruimten voor het vlees.
Op een woensdag kom ik daar voor het eerst. Ik zie een goed doorregen varkenslap liggen die mij prima lijkt voor de barbecue. Ik wijs de plak aan "die" en het meisje achter de balie begint met een grote vleesvork fanatiek op te scheppen. Voor ik het door heb heeft ze al 7 plakken op de vork om in een zak te stoppen.

"Ho ho, Nur eine!" roep ik vertwijfeld over zoveel daadkracht. Vervolgens doe ik een poging rindfleisch te bestellen. Zij wijst wat dingen aan die ik niet herken, ook niet van naam. Dus ik begin met biefstuk, steak, rib-eye. Nu kijkt zij vertwijfeld en vraagt aan een hele grote en hele blonde dame achter haar om hulp. Ha, de slager dacht ik.
Beide dames lopen naar achter om te kijken wat voor rundvlees zij in huis hebben voor op de barbecue. "Ich will es sehen" roep ik nog. Gelukkig dat ik door in de winkel bij het snijden van het vlees bij slagerij Piet van den Berg een beetje verstand heb gekregen van groot stukken vlees. Hier kwam een stuk vlees, vacuum verpakt, waar de rosbief, biefstuk en steaks vandaan komen. Dus ik bestel zwei scheiben.
Of ik nog meer wilde. Nou, een paar kippeboutjes en twee lamskotteletten later vond ik t wel goed. Alle zakjes werden in één grote zak gedaan. Daar gingen een paar nieten in, met de bon er aan vast. Vol verbazing liep ik verder in de winkel. Even verder in de winkel vond ik bratkartoffelen. De eerste voorverpakte aardappelen die ik vond. Want schijfjes of krieltjes heb ik de supermarkten niet gevonden. En deze waren met spekjes! Heerlijk van gesmuld de volgende dagen.

Twee dagen later kom ik weer terug in de winkel. Op een vrijdag. Retedruk daarzo. Duitsers, Nederlanders, zo'n vijftien wachtenden voor mij. Dus eerst even langs de schappen aan de muur gewandeld. En een, achteraf vastgesteld, heerlijke gutsleberwurst gevonden. Later nog spijt van gehad dat ik niet meer worsten heb gekocht.
Affijn, ik ben bijna aan de beurt. Komt weer dezelfde dame beschikbaar als de vorige keer. In eerste instantie zag ik haar blijde blik der herkenning van "bekende klant".
Tot ik al direct met het rundvlees begon (moeilijke dingen eerst) waarbij haar gezicht betrok "ohja, die". Gelukkig was de slager (die struise blonde) snel met het vinden van een stuk heerlijke rib-eye. Lekker twee stukken van besteld.
Bij het afrekenen aan de kassa bleek waarom de dame achter de balie zo verbaasd was. Hier gingen grote en volle zakken met kilos vlees over de band. Daar kwam ík met mijn kilotje vlees. Het was wel lekker goedkoop, maar 6 euro 81.

Lekker eten was het ook. Bij het bakken kwam er ook die heerlijke 'graslucht' van af. Niet zo vol als bij Piet van den Berg-vlees, maar wel herkenbaar.

Qua tourismus ben ik weer terug naar Nederland gereden, naar het dorp Bourtange. Een burgemeester daar heeft heel slim in 1967 bedacht dat hij voor het toerisme dat vestingstad Bourtange in oude stijl wilde herstellen. Best knap, met die visie in die tijd. Tegenwoordig had t vast niet meer gelukt om iedereen zijn land te laten verkopen. Of om een weg af te breken en kabels te verleggen. Op de website staat zowel de historische geschiedenis als de verbouwing.

Jammer is wel dat als je dan in Bourtange bent dat het ook zo opvalt dat veel nagebouwd is in de jaren 70. Al die stenen zien er erg nieuw uit. Maar voor het tourisme is het goed. Er is daar verder vast geen reet te beleven. Dat blijkt ook wel als je door de grensstreek rijdt. Zelfs nu is het lastig door het moeras- en veengebied te reizen. Toch is het leuk om in het informatiemuseum de verhalen te lezen van de herbouw van de vesting. Ook de foto's door de jaren heen zijn fijn. Samen met oude en oorspronkelijke tekeningen laten ze goed zien wat er nodig is om de vesting te versterken. In de huidige tijd is dat wat sneller gedaan met graafmachines, blijkt uit de fotoreportage in het 'museum'.
Binnen mag je er niet fotograferen. Waarom? Geen idee, hoewel ik wel kan bedenken dat je er anders niet eens gaat kijken. Het is een beetje mager. Hoewel de synagoge best de moeite waard is om van binnen te bekijken. En zo duur is dat kaartje om alle 'musea' te bekijken ook weer niet. Hoewel veel van de fietsende Nederlanders dat toch wel vonden. Eenmaal hun hoofd naar binnengestoken, aanhorend dat het kaartje 5 euro is, vluchtten ze snel weer naar buiten. Stelletje hollanders.
Eenmaal op de vesting is de rust goed voor te stellen in 1600. Het is de enige vesting in wijde omtrek. De verbinding tussen Duitsland en Groningen. Jammer dat nog niet de hele omgeving zichtbaar is, zodat je in de verte kunt kijken. Maar het geeft wel een beeld hoe je met weinig mensen en middelen een groot gebied verdedigt.

Op zoek naar meer 'sehenswürdigkeiten' kom ik uit op Haren in Emsland. Daar staat de grootste kerk van de regio. Een bijzondere kerk, de Emslanddom. Bij de kerk staat een heel klein kapelletje. Daar begint al de bijzonder ontdekkingsreis. Want in tegenstelling tot alle rode stenen gebouwen in de regio is deze kerk wit van buiten.
Eerst ben ik maar eens om de kerk heen gelopen. Dat kon helemaal. Het was niet bijzonder mooi weer, maar wel lekker. Vlak voor de kerk werden de eerste kermisattracties al opgebouwd. Blijkbaar was de kermis in Papenburg al afgelopen.
De buitenkant van de kerk leverde leuke details op. En op de plaquette wordt je van harte uitgenodigd via de zijdeuren binnen te lopen. Dus dat dan maar gedaan. Bleken nog electrische deuren ook. Druk op de knop en de deur zoefde open.
Binnen stap je, via een kleine zijruimte, de grote koele kerk binnen. Al het witte marmer valt direct op. Hier heb ik meer tijd genomen om in het beschikbare licht scherpe en mooie foto's te maken. Dan is 85 millimeter wel weer prettig. Je haalt ook de afstand. Ik hoef in ieder geval niet helemaal achter het altaar te kruipen.
Zo halverwege de kerk splitsen de banken en is er een grotere gang. Dit maakt zitten op de eerste bank even handig. Aldaar pak ik mijn cameratas weer in en zit te genieten van de stilte. Achter mij hoor ik de oudere dame schuifelen die een kaarsje kwam opsteken. Ze vraagt of ik 'schöne' foto's heb gemaakt. Voordat ik maar iets kan antwoorden begint zij hét verhaal over de bouw van het altaar dat in 1971 werd neergezet. Eerst stond het altaar achterin. Pas later werd deze mooie ronding met trap gemaakt. En of ik wist dat de kerk pas in 1911 was gebouwd.

Ik kon niet snel genoeg de Duitse woorden vinden om te antwoorden. Dus zei ik dat ik het begreep en een mooi verhaal vond. Het mensje helemaal gelukkig dat zij iemand haar verhaal mocht vertellen. Prachtig toch?

Een dag, misschien twee later, rijdt ik door de omgeving langs de rivier. Op 'gevoel' probeer ik terug naar het vakantiehuis te rijden. Ik kom langs een kerk, lijkt een grote kerk. Toch maar proberen in de buurt te komen. En eenmaal voor de deur blijkt het ook een Dom te zijn. Niet zo groot als in Haren, maar best indrukwekkend voor een klein dorp.
Toch is het mooi te zien hoe de dorpen een middenpunt voor de gemeenschap vormen. Er is in de regio verder niet veel te doen. Het dorp is het middelpunt voor de boeren. Pas nu kun je makkelijk met de auto naar het ene en andere dorp rijden. Dan is zo een grote kerk best handig.

Alleen jammer dat ze al jaren die rode stenen zijn blijven maken. Zowel aan de Duitse kant als in Nederland, Groningen, zie je die kleuren terug. Een beetje troosteloos, voor mij.

De laatste dagen vliegen de boeken er door heen. De vakantie is bijna over. Op de laatste paar foto's kiek ik nog de vinkjes die iedere dag komen overvliegen. Afhankelijk van de positie van mijn stoel en mijn kijkgedrag komen ze wel of niet de jongen voeren. Gelukkig kan ik met de telelens ook iets verder weg gaan staan en worden de vogels niet afgeschrikt.
Er blijken meerdere nesten te zitten. Op goed geluk knip ik één keer als ik een snelle beweging zie. Maar heel even zitten beide vogels op het nest, om voedsel over te dragen. Een tweede keer afdrukken lukt al niet meer. Toch leuk dat het al één keer is gelukt.

Met een laatste blik op het maisveld, pak ik mijn spullen weer in. Ik had verwacht dat het vakantiehuis alleen door mij bewoond zou worden, dat het vlak zou zijn. Helaas.
Nu moet ik alle zooi weer een buitentrap op sjouwen. Bij de laatste tas begint het te druppelen. In de regen zet ik mijn fiets achter op de fietsendrager. Een goed einde voor een vakantie.

Gelukkig schijnt na een paar kilometer de zon weer. Dat rijdt net even prettiger en helpt bij het behouden van een goed humeur als ik links en rechts gesneden wordt als in weer in Nederland rij. In Duitsland heb je alle ruimte. Maar even over de grens rijden we allemaal weer 120. Op een paar centimeter van elkaar. Je auto schuif je op de linkerbaan net in dat kleine gaatje voor een aankomende auto. En men rijdt met 3 kilometer per uur sneller dan de rechterrij de voorligger voorbij.
Ik was zo gewend aan het Duitse rijden. Je gaat gewoon niet naar links als er iemand komt aanrijden op de linkerbaan. Die kan wel eens véél harder rijden dan jij (en vaak is dat ook zo, verschil tussen 130 en 170). Men heeft daar de beleefdheid op de rechterbaan te wachten, desnoods achter zo'n langzame vrachtwagen.Gelukkig was in ook weer in 2,5 uur terug en kon ik de rest van de zondag acclimatiseren van het Nederlandse rijgedrag.

Alles bij elkaar heb ik een hele fijne vakantie genoten.

Geen reacties