Zondag 26 April 2009 at 01:01 am
Zaterdag 25 april was ik in het stadstheater in Zoetermeer voor Spinvis. Het optreden was in de kleine zaal. Op het deel dat voor podium doorgaat staan een hele boel instrumenten. Daar achter staan drie gedraaide televisieschermen, recht omhoog. Rechts ervan staat nog wat drumspul, een microfoon, een versterkerkast en hangt een lamp.
Het zaallicht gaat uit, Spinvis komt op en loopt naar de plek onder de lamp. Van de kast pakt hij een rol tape. Hij klikt met zijn voet op een groot paneel dat op de grond licht bij de microfoon. Hij scheurt de tape voor de microfoon af. Eerst snel dan langzamer. Met verbazing kijken (en luisteren) we hiernaar. Dan zegt ie dat dit wel even kan duren.
Gelukkig duurt t niet te lang en begint Spinvis al snel aan de muziek. Wat een verrassing als blijkt dat ie met dat grondpaneel diverse instrumenten opneemt. Het knip- en plakwerk van de eerste spinvistapes wordt hier gewoon live overgedaan! Het wordt nog mooier als de televisies aan gaan. Per televisiescherm is er gewoon nóg een muzikant met een instrument. Soms is dit Spinvis zelf, soms een ander. De hele zaal is ademloos stil.
Aan het einde van het eerste nummer durft bijna niemand te klappen. Aarzelend begint één iemand en al snel klinkt een daverend applaus. Dit ritueel blijft zich vele nummers herhalen.
De liedjes worden in een nieuwe vorm gebracht. De teksten ken ik al maar het is af en toe lastig vinden. Ik merk dat ik soms geluidloos zit mee te zingen op klanken die ik in deze samenstelling niet kende. Op de schermen verschijnt de muzikant, precies in de maat en het ritme waar het lied om vraagt. Prachtig om te zien dat alles zo mooi synchroon loopt. Het lijkt mij een hoop programmeerwerk. En hoe hou je dat ritme dan vast, vraag ik mij af.
Spinvis zet op een van de schermen Hans Dagelet aan die met een tennistafelballetje speelt. Ritmisch geklik gaat door de zaal. Spinvis zegt dan; "dit duurt zeker 25 minuten - zullen we een biertje gaan drinken?". Een prachtig begin van een pauze.
Die duurt ook gewoon echt lang. Ik en mijn medebezoeker gaan na een ruime pauze maar eens terug naar de zaal. Bang om iets te missen. Wij zijn een van de latere terugkomers maar het duurt nog best even voor Spinvis weer begint.
Na de pauze precies dezelfde opstelling. Er komen andere, bijzondere, instrumenten voorbij. Soms ook geen instrumenten, zoals een groot stalen wiel waarop wordt geslagen met een moersleutel.
Op de schermen gebeurt ook van alles. De cellist komt drie keer voor in verschillende jurken. Ze speelt dan ook drie verschillende stukken.
Ook Simon Vinkenoog komt voorbij, met de teksten maar ook door zijn gehijg een keer ritmisch in te zetten. En verder blaast Hans Dagelet een deuntje mee.
Voor het ritmisch geluid pakt Spinvis zelfs een pak hagelslag. Het is mij net een stap te ver. Had dan nog meer gebruiksvoorwerpen genomen. Misschien dat het ene pak hagelslag de gewone geluiden symboliseert maar als enkel instrument is dit mij te makkelijk.
Verder is het een geweldig mooi optreden. Zelfs Ronnie gaat naar huis speelt Spinvis. Op de schermen wordt nu niet de muziek gebruikt maar staat Ronnie. Om zo een live videoclip te laten zien. Voor mij wordt de tekst begrijpelijker.
Na de voorstelling blijven we aan de bar nog lang napraten waarbij dit optreden vele malen opnieuw het gespreksonderwerp wordt. Ik zou best nog eens een optreden willen zien.
Donderdag 23 April 2009 at 11:20 pm
Donderdag 23 april was Alex Agnew in het Stadstheater te Zoetermeer. Alex is begonnen als Stand-up Cabaretier. Dat merkt je door zijn korte verhaaltjes en vele kwinkslagen. Het lijkt wel of ie geen rode draad heeft te vertellen en dat zijn optreden vooral is bedoeld om u te ergeren. De dingen die hij verteld zullen de meeste bezoekers als schokkend ervaren. Uiteindelijk viel mij het allemaal wel mee.
Alex komt op in een zwart shirt van een hardrockband. Voor mij begint het al goed. Alleen als ik het nu weer probeer op te schrijven kan ik, net als voor de meeste cabaretiers, het verhaal haast niet meer reproduceren. Alex heeft net een kleine gekregen. Hij vindt dat zoo mooi en vraagt of wij als zaal dat hebben meegemaakt. Achterin de zaal roept iemand iets, dat ie dan vast iets 'vies' heeft gedaan. De bezoeker roept dat net iets te vaak en Alex maakt de man verbaal helemaal af. Zo, de toon is gezet.
Helaas maakt dit ook dat de zaal, Zoetermeer is toch altijd wat mat, bijna niet meer klapt. Wel wordt er veel gelachen, maar het applaus blijft uit.
Alex heeft een aantal verhaaltjes te vertellen, met zijn visie over zijn dochter, zijn visie over de wereld, dat ie milder is geworden en hoe hij de toekomst zit. Alex maakt er ook veel geluidjes bij. Door zijn mimiek, met de geluidjes, wordt zijn optreden net een tekenfilm. Hij doet dat geweldig. Ook de vele accenten die hij spreekt helpen erg om 't leuk te maken.
Natuurlijk is ie grof, maar het is wel duidelijk. Hij probeert naar mijn idee de dingen scherp te vertellen, maar niet kwetsend. Hij heeft ook duidelijk plezier in zijn optreden. Zijn optreden duurde bijna een half uur langer dan verwacht.
Zoals iedere belg haalt ie ook de verschillen nog eens aan tussen onze landen. Gelukkig niet zo veel als andere buitenlandse komieken. Zijn belgische accent maakt wel dat je minstens een dag in het belgisch accent denkt. Dat is dan wel even wennen.
Woensdag 15 April 2009 at 4:46 pm
Een vriendin vroeg mij om mee te gaan naar een klassiek ballet. Ik wil nog steeds een mooi ballet zien. Volgens mij goed voor mijn opvoeding. Het werd door het stadstheater aangekondigd als Bolsjoi ballet Minsk.
Helaas was de kwaliteit niet van het niveau dat je bij de naam van Bolsjoi mocht verwachten. Het balletgezelschap bleek het ballet van het staatstheater van Donetsk uit de Oekraïne te zijn, samen met het Nationaal Filharmonisch orkets van de Oekraïne. Men moest blijkbaar samen op schoolreisje.
Ik heb helemaal niet zo verstand van mooi ballet. Maar het lijkt mij toch dat dans en muziek een beetje samen moet komen. En dat alle dansers samen dezelfde bewegingen maken. Dat mislukte in het eerste deel helemaal. Er was weinig gelijk. De dansers en danseressen moesten duidelijk nog opwarmen.
In de voorstelling zaten twee pauzes en bij de eerste pauze snel aan t bier. Ik had als vervanger voor die vriendin een oom bereid gevonden mee te gaan. Die had al meer ballet gezien en vond t ook niet heel goed. Bovendien had hij het boekje gekocht met het verhaal.
Voor de voorstelling had ik al kort door het boekje gebladerd om het verhaal te leren kennen. Nu deed ik dat weer maar kon niet alles terugvinden. De hoofdlijn was wel te herkennen maar onderdelen die ik al kende van Don Quichot miste nog.
Na de pauze werd de voorstelling al iets beter. De bewegingen gingen meer gelijk of ik werd door mijn drankje iets minder kritisch. Toch bleef het decor ouderwets. Ook was de zaal maar halfvol. Toch waren een aantal enthousiastelingen die de voorstelling erg goed vonden en dit lieten merken door veel te applaudiseren.
Pas in de derde akte begon ik het verhaal, de dans en het decor te waarderen. Het decor moest een woud voorstellen waarin Don Quichot tegen zijn demonen vecht, zoals windmolens en reuzen (volgens het boekje). Het decor was dan wel mooi maar bij het napraten na de voorstelling hebben mijn oom en ik het verhaal nog eens doorgelezen. In het woud had een gevecht met reuzen moeten plaatsvinden. Dat hebben we samen gemist.
Al met al heb ik de uitleg van de vriendin gemist die mij heeft uitgenodigd. En ook haar oog voor kwaliteit.
Maandag 13 April 2009 at 4:28 pm
Dit jaar heb ik voor Pasen vrienden uitgenodigd. Zo kan ik weer lekker koken en zelf ook genieten van gezelschap en lekker eten. Een dag later kwam de hele familie en voor het gemak heb ik twee dagen hetzelfde klaar gemaakt. Leer ik ook goed hoe ik mijn gerechten moet bereiden.
Voor eerste paasdag heb ik dus hetzelfde gekookt. Ik leer inmiddels hoe kort de gamba's gewokt kunnen worden om niet zo droog te smaken. En dan toch gaar.
Met de gans was t juist andersom. De eerste dag was de gans erg gaar. Dat wilde ik minder doen. Resultaat was dat de gans helemaal niet gaar was. Dus nog een halfuurtje oven maakte de gans gaar genoeg.
Alleen gans is best lekker, maar het is niet veel. Ik had twee ganzen van 3400 gram. Beide dagen met 8 personen te delen. Je krijgt toch redelijk kleine stukjes. De gans smaakt vrij sterk. Als je dat niet lekker vindt dan is een klein niet zo erg. Maar ik vond het erg lekker. Gelukkig had ik mijzelf twee dagen gans toebedeeld. 
Heerlijk!
Dinsdag 07 April 2009 at 4:10 pm
Dinsdag 7 april was ik weer op de keukenhof. Dit is zeker vier weken eerder dan vorig jaar. Als je zo vroeg bent zijn vooral de narcissen en de hyacinten op. Tulpen zie je nog niet heel veel. Maar ook nu waren er voldoende mooie kleuren te zien.
Ik vond het allemaal weer prachtig. Wie wil er volgend jaar mee?
Donderdag 02 April 2009 at 6:22 pm
Twee april, stadstheater Zoetermeer. Dit keer kwamen wij voor de voorstelling Ruis, van het duo Schudden. Voor mij een geheel onbekend duo. Toch verrassend dat het dan in de grote zaal is geprogrammeerd. Eenmaal op onze plaats was ook wel duidelijk dat het grotere podium van deze zaal nodig was.
Op het podium staat een front van een huis. Een appartementencomplex zelfs. En aangezien ik mij niet voorbereid op de voorstelling had ik geen idee. Samen met mijn neef probeerden we te ontdekken wat in dit decor allemaal open zou kunnen. Dus blijf je in het begin het decor als los stuk zien.
Tot in één keer het licht uitgaat. Waar normaal het zaallicht langzaam dimt is het nu direct donker. Op het podium gaan langzaam een paar lichten aan. Het beeld over decor verdwijnt en al snel zie je een straat met huizen. Zonder dat er een lantaarnpaal staat, herken je wel dat licht. De eerste acteur verschijnt op het toneel. En zonder de volgorde geweld aan te willen doen, het meest herkenbare straatbeeld was met de oude man.
Er schuifelt een oude man over straat. Herkenbaar oud door een wandelstok en een verkeerde stand in zijn heupen. Ondertussen gaat er iemand uit zijn appartement naar het werk. Holt er een jogger voorbij, twee, drie rondjes. De oude man schuifelt verder. Hij ziet een portemonnee liggen. Het bukken naar de grond gaat tergend langzaam. Als hij eindelijk helemaal gebogen staat, met zijn hand aan de gevonden portemonnee, loopt een louche type voorbij en rolt de zak van de oude man.
De oude man komt weer recht en steekt, zonder zijn eigen portemonnee te missen, het zojuist gevonden exemplaar in zijn zak.
Op meerdere niveau's is dit een briljant stukje acteerwerk. Het decor valt weg en je vult het zelf in als straat. De oude man is helemaal herkenbaar. Alle andere types die voorbij komen accepteer je helemaal in het verhaal. Het lijkt wel een heel klein stukje film, maar dan live op toneel! Naast goed acteren komen ook subtiele grappen goed aan, met als hoogtepunt die gevonden portemonnee.
Soms klein drama, soms een groot verhaal. Allemaal in zeer korte tijd neergezet. Kleine verhaaltjes, zo nauwkeurig dat het allemaal filmpjes konden zijn.
Het decor helpt het filmbeeld te versterken. Goede belichting maakt het beeld compleet. Het decor wordt op meerdere niveau's gebruikt, als een echte klucht, zonder dat het een overdreven komedie wordt. De diverse ramen worden steeds voor dezelfde types ingezet. Waarbij je op den duur herkent welk typetje in welk stukje voorkomt. Waarbij het hilarisch wordt als twee types over grotere afstand uit een raampje moeten verschijnen. Daarbij wordt misbruik gemaakt van het inzicht van de kijker doordat de acteur dan ook even diep zuchtend de zaal inkijkt voor hij deze afstand weer zo snel mogelijk probeert te overbruggen. Toch weet ie dan zijn volgende zin weer zonder hijgen uit te brengen. Prachtig gedaan.
De diverse kleine toneelstukjes zijn goed in te voelen. Een traan en een lach volgen elkaar snel op. Sommige grappen zijn subtiel gemaakt, worden door de hele voorstelling goed opgebouwd en aan het einde toch nog ingekopt. Ook het kleine drama wordt subtiel opgebouwd met Martin en Marco. Je voelt je bijna voyeur in dit drama, zo intiem wordt je bij het verhaal betrokken. Martin met slepende stem dat je hem wel moet afwijzen. Later blijkt hij langzaam veerkrachtiger te worden. Je schrikt vervolgens van Marco en zit ademloos te kijken hoe dit zal aflopen. Waarbij Schudden aan het einde van de voorstelling toch een mooi en bevredigend einde aan dit verhaaltje maakt.
Koude rillingen bekruipen mij bij het slotlied. Na zoveel drama een toepasselijk lied. Met de kip en ei-vraag. Wat zullen ze eerder hebben gekozen, de verhaaltjes of dit lied om mee af te sluiten. Erg toepasselijk. "Everybody hurts, everybody cries, sometimes. So hold on, hold on - You are not alone." van R.E.M.
Aan het einde van de voorstelling volgt een groot applaus. Moe en voldaan verlaten we de zaal. Ongemerkt is anderhalf uur zonder pauze voorbij gevlogen.
