Zus en zwager jarig

Mijn zus en zwager zijn achterelkaar jarig. Vorig weekend uit eten voor mijn neefje. Dit weekend mag ik mee uit eten voor hun verjaardag. Wat een luxe!

Het is prachtig zonnig weer. We gaan weer naar hetzelfde restaurant als waar we vaker komen voor verjaardagen. Voor mijn neefje is het een bekend feest. Deze opmaak van het eten wordt bijna standaard.

De zon maakt dat het lekker warm is waar wij zitten. Gelukkig kun je af en toe wandelen naar het eetbuffet. Eerst maar eens lekker met vis beginnen.

De oudste zoon begint lekker met spareribs. Die staan 'verstopt' aan de zijkant. Een sparerib geeft natuurlijk een mooiere lach dan een worstje.

Na mijn koude vis heb ik een slibtong geprobeerd. Die eet ik wel vaker. Deze was niet slecht maar toch net te gaar. Het is dat ik zo weinig ruimte in mijn maag heb anders had ik er nog een geprobeerd. Het smaakte namelijk wel goed.

De opmaak van het eten gaat natuurlijk gewoon door. Denk nou niet dat dit de enige plaatjes zijn. Van alle aanwezigen zijn ook foto's gemaakt met lachende gezichten. Die staan echter op een besloten fotoalbum. Dus lezers van t weblog mogen t doen met lachend eten.

Mijn favoriete kleur in een drankje!

Het voordeel van een lopend buffet is dat je kan kiezen wat je lekker lijkt. Ik heb de lamskoteletten geprobeerd, samen met krokodil en uitenringen. De kwaliteit van de lamskoteletten valt tegen. Aan het been alleen maar vet en eigenlijk een heel klein stukje vlees.

Voor de kinderen is er genoeg te kiezen wat ze lekker vinden. Nu weer gyros. Maar met een hamburger? Ach, als je dat nou t lekkerst vind...

Als laatste probeer ik een stukje ribeye en toch ook die spareribs. De ribeye is dun gesneden. Anders wordt t echt te veel. Maar hij is heel lekker. De spareribs zijn goed gemarineerd en prima te eten.

Daarna volgt het dessert. Ook bij dit buffet is vanalles te vinden. Lekker ijs, slagroom, verse aardbeien en warme kersen.

Zoveel mogelijkheden maakt je ook creatief met chocola. IJs, overladen met slagroom en daarover netjes de chocolade uitschenken. Een prachtig dessert.

Ik was net te laat voor de lichtfontein. Ik hoorde wel veel herrie toen ik mijn dessert aan t halen was. Pas bij terugkomst bleek dat van onze tafel te komen. Goed opgelet van de gastheer. Die button met '50' van mijn zwager heeft toch geholpen.

Ik heb met wat ijs de maaltijd afgesloten. Na alle hoofdgerechten had ik niet meer ruimte voor een heel groot dessert. Het was weer lekker en gezellig. Snel maar weer uit eten.

Neef bereikt mijlpaal

Mijn neefje wordt langzamerhand een echte neef. De eerste magische grens is doorbroken. Hij is zestien geworden.

De keuze van het restaurant was snel gemaakt. Dichtbij de biosscoop en lekker! Dat werd dus een griek. Samen met twee drukke vriendjes die uiteindelijk niet zo druk waren, schoof de hele familie aan bij de griek. Je wordt daar zo lekker verwelkomd. Ik vind het helemáál niet erg dat niet iedereen op deze manier wil worden verwelkomd. Ik help wel.

Standaard griek, warm en koud voorgerecht. Delen met elkaar. Lekker hoor!

Vooral de inktvisringen zijn deze keer anders. En bijzonder. Niet onwijs lekker maar wel goed weg te krijgen. Nadeel is dat je blijft "proeven" tot het bordje echt leeg is.

Mijn jongste neefje zat naast mij. Speciaal voor hem een mandje brood besteld. Met kruidenboter. Maar smeer hier maar eens omheen.

Dan volgt het hoofdgerecht. Ik koos voor die schaal waar onder andere de gamba's opliggen.

De volgende neemt iets met souvlaki

Vooral de jongsten houden het bij iets met gyros. Helaas zaten wij wat langer te wachten. Maar vragen helpt. Dan even geen gyros. Die kwam later op een aparte schaal.

Een verjaardag moet gevierd. Lang zal ie leven, lang zal ie leven!

De griek had het verjaardagspartijtje ook door en kwam met een verlicht toetje. Heel netjes (goed geluisterd) stond het vuurwerk apart in een schaaltje slagroom.

Ik nam een uitgebreid grieks dessert. Eigenlijk paste dat helemaal niet. Maar door van alles een klein beetje te proeven is het toch gelukt. Dit was heerlijk! Volgende keer minder hoofdgerecht en meer dessert.

De jongste kreeg ook een lichtje op zijn dessert. Een of ander groen monster met ijsinhoud.

Met de groene beker kwam ook een groene muts mee.

Finalistentour 2009

Op vrijdag de dertiende moet je spannende dingen gaan doen. Dertien is voor mij eerder een geluksgetal dan een getal dat voor ongeluk zorgt. Dus toen ik vandaag, vrijdag de dertiende, naar het theater mocht, was dat zeer gelukkig. Vooral ook omdat wij op de eerste rij bleken te zitten. Lekker veel beenruimte!

Affijn, wij zagen de finalistentour 2009 van het Leids cabaretfestival. Maarten Ebbers schijnt het festival te hebben gewonnen en Stefan Pop werd nipt tweede. Dat bepaalt ook de volgorde van optreden. Maarten Ebbers kondigt iedereen aan en mag uiteindelijk als laatste optreden. Als eerste begint Stefan Pop.

Stefan Pop begint met een ogenschijnlijk rommelig podium. Even later zie ik er een kamer in. Kleding op de grond gegooid, computer op een tafeltje, stoel erbij. Op de achtergrond hangt een groot scherm waar Stefan af en toe zijn presentatie laat zien.
Stefan begint zijn voorstelling met een nummer uit de actuele popmuziek, van M.I.A.. Voor de jongeren (en muziekliefhebbers) reden om al mee te klappen.
Stefan begint gelijk zijn verhaal met ondersteuning van een presentatie. Verhaal en beeld vullen elkaar aan, maken samen de grap. Nu is een cabaretshow moeilijk na te vertellen, maar van Stefan heb ik bijna niets onthouden. Alleen maar dat ik het een hele knappe voorstelling vond. Zijn jeugdig enthousiasme en goede grappen maakt dat de mindere acteertechniek niet zo opvalt.
Het is duidelijk dat Stefan al langer Stand-Up Comedy doet. Wat later blijkt als hij Maarten Ebbers aankondigt. De ervaring in Stand-Up komt de inhoud en snelheid van zijn voorstelling ten goed, maar de diepgang moet toch uit acteertechniek komen. En dat ontbreekt nog.

Als tweede komt Jaike Belfor op. Zij neemt in het donker haar positie op het podium in. De muziek start en het licht gaat aan. Zie daar! De dikke derriere van Jaike Belfor.
Gelijk ook het beste van haar uiterlijk, vertelt ze. Jaike legt uit dat zij van een Surinaamse vader en een Friese moeder afstamt. Haar vader had het geluk in Friesland gevonden. Natuurlijk kan ik niet haar grappen vertellen, maar tijdens zijn komst in december werd hij flink toegejuicht.
Jaike gaat in haar voorstelling ook verder op haar uiterlijk in. Vertelt zonder schaamte wat haar ervaringen zijn. En hoe haar Surinaamse tantes, die haar 2 weken niet hebben gezien, haar dik noemen. Alles naverteld met aangezet surinaams accent.
Het is niet eens het verhaal wat mij zo aangrijpt. Jaike is een briljant actrice. Zij vergroot haar gebaren zo erg dat het lijkt alsof ze een stipfiguur wordt. Een van haar grappen gaat daar ook over. Het uitbeelden en vertellen doet zij geweldig. Je ziet gelijk Roadrunner en Wiley Coyote op het podium. De kracht van Jaike' s presentatie zit in dit acteertalent. Zij vertelt over de middelbare school, Kempoles en haar confrontatie met een pestkop na de eerste Kempoles. Je ziet het gewoon gebeuren.
Nu zijn haar verhalen nog niet heel amusant. Haar grappen zijn bij vlagen sterk. Hopelijk wordt dat beter, krijgt ze hulp van een of meer tekstschrijvers. Want met haar podiumtechniek is helemaal niets mis en overstijgt zij beide andere finalisten.

De derde cabarettier die meedoet in deze finalistentour is de winnaar van het Leids cabaretfestival 2009. Maarten Ebbers komt op en begint over een of ander waanzinnige discussie met zijn prei. Die hij uiteindelijk, door onenigheid, in 25 gelijke stukjes hakt.
Dat begin met surrealistische tegenpersonen maakt zijn voorstelling voor mij verwarrend. Ik volg het niet helemaal en vind het absurdistische ook niet zo grappig.
Later pakt hij een gitaar en speelt hij een liedje. Dan lijken zijn teksten en liedjes meer richting Kees Torn, Boudewijn de Groot of Freek de Jonge te gaan.
Maarten vind ook iets van de wereld, vertelt over zijn moeder en speelt nog eens een liedje. Hij weet zijn stem en mimiek goed in te zetten als ondersteuning van zijn grappen en verhaal. Het gebruik de paar attributen die hij op het podium heeft staan, zoals een uitvouwmatras annex zitje, lukt prima om zijn voorstelling visueel te ondersteunen.
Met een van zijn liedjes probeert hij de zaal tot meezingen te bewegen. Het is een protestlied over een hond in een trui. Het is een aardig idee en de zaal zingt het refrein ook bijna mee.
Technisch is Maarten Ebbers dan ook verder met zijn voorstelling dan Stefan Pop. Maartens verhaal spreekt mij alleen minder aan. Het geheel van Maartens voorstelling klopt beter maar Stefan Pop was leuker.

Nu ik dit stukje zo schrijf bekruipt mij het gevoel dat ik ook punten hoor te geven. Of eigenlijk de volgorde van mijn voorkeur wil opschrijven. Dat vind ik nu toch best lastig.
Op de avond zelf was het makkelijk. Stefan Pop eerste, leuker verhaal, techniek volgt vast vanzelf. Met vervolgens dan toch Maarten Ebbers op twee. Het was mij duidelijk dat de jury de voorkeur heeft gegeven aan zijn techniek en misschien had ie deze avond misschien een slechte avond. Zeg maar, de druk van vrijdag de dertiende.

Maar nu achteraf, waar ik op de avond zelf Jaike Belfor nog de derde plaats had toebedeeld, weet ik niet of dat nog steeds een derde plaats waard is. Jaike Belfor is mij het best bijgebleven. Jaike wil ik in een volledige avondvoorstelling nog wel een keer zien. Om te genieten van haar prachtige mimiek en mooie levensverhalen. Kijken hoe ze is gegroeid (in haar optreden, liever niet fysiek ).

De tijd zal het leren, maar misschien is Jaike dan wel de winnaar.

Uur van de prutser

Wim Helsen vertelde het uur van de prutser ook in Zoetermeer. Dinsdag 3 maart was hij in de grote zaal van het stadstheater. Heel de grote zaal was vol. Een stem doet aankondiging van de grote lolbroek die een verhaal komt vertellen. De stem is die van Wim Helsen zelf, die zijn stem doet overslaan om je van zijn enthousiasme te overtuigen.

Het licht gaat aan en Wim Helsen komt op. Op het podium staan eenvoudige houten blokken, opvouwbaar met een deksel. Allemaal minipodia. Op de meest rechtse staat Wim zijn papiertje uit te vouwen. Eén papiertje, flinke vouwen er in, een scheur op de middelste naad is geplakt met bruin verpakkingstape. Hij legt uit wat ie gaat doen en begint aan het verhaal van zijn papiertje. Na drie woorden stokt ie al. Stapt van het podiumpje af en begint een ander verhaal. Zo zal het "den helen navond duren".

Je moet er als bezoeker maar tegen kunnen. Verhaal, uitleg over het verhaal, uitleg over opbouw van dit theaterstuk, zijstapjes op alles en uitleg hoe je het hoofdverhaal als boom kunt zien waarbij de takken alle zijverhalen zijn. Je wordt regelmatig op het verkeerde been gezet. Ondertussen ook alles met woorden die soms iets anders betekenen in België en de mooie Belgische tongval.
Het is lastig om de complete show bij te houden.

Maar ik vind het prachtig. Vanaf het begin heb ik door dat het ene papiertje de hele show mee moet gaan. Het is vast met een reden zo geplakt. Dat papiertje bevat vast niet de hele show. Langzaam wordt duidelijk dat er heel veel vertakkingen in het verhaal zitten. Daar lijkt Wim qua techniek op Freek de Jonge in zijn vroege jaren. Zijn verhaal is echter anders.

Wim vertelt het verhaal over een jongen die bij de bakker brood gaat halen. Over de onzekerheid van het bestellen van brood, over de onzekerheid in zijn familie, zijn zus als prutser, hij als prutser, de bezoeker als prutser, over de onzekerheid van het bestaan. Van alles wordt door Wim Helsen bij het verhaal gesleept, zoals de schele Jezus, ook als prutser, met een verkeerde beroepskeuze. Maar ook als ongewild profeet: "Hij keek naar twee broden en zag er vier. Anderen geloofden dat".
Wim weet heel veel zijwegen in te slaan maar komt altijd bij zijn hoofdverhaal terug. Voor wie het dan niet helemaal gesnapt heeft zet ie je ook nog even op het verkeerde been, met te vertellen dat t verhaal verzonnen is. Om vervolgens toch de boodschap van de voorstelling nog een keer goed uit te leggen.

Wim vertelt met een guitige blik in zijn ogen, een kwinkslag in zijn stem met dat prachtige accent. Op serieuzere momenten kijkt hij strak de zaal in en dwingt respectabele stilte af, passend bij het verhaal. Bij droevige delen lijkt hij de tranen nog net in te kunnen houden. En bij het aanspreken van de dames met prachtige teksten voel je de zaal smelten. Om iedereen vervolgens weer op het verkeerde been te zetten door te verklaren dat het gedicht van Herman Görter is.

Het uur van de prutser. Volgens Wim zijn we allemaal wel een keer een prutser. En dat is niet erg, maar vertel en je vind meer prutsers.

Een prachtige boodschap. Mooi geacteerd en in een fijn accent verteld.

Shabu Shabu

Op zondag 1 maart waren de winkels in het stadshart in Zoetermeer open. Het was mooi weer, ik had nog iets nodig en ging dus op de fiets naar het stadshart. Vantevoren met mijnheer 100% gebeld om in Club Hipp iets te gaan drinken.
Zo afgesproken, zo gedaan.

Maar wat een galmbak is dat geworden zeg. In het midden van een hele grote zaal staat pontificaal een bar. Op een nogal kale vloer. Om de bar staan luxe, hoge stoelen. Aan de ene zijkant tafels met vergelijkbare stoelen. Aan de andere zijkant ronde luxe zitjes, die lekker zitten, net zo goed als ze eruit zien. Alleen de herrie valt tegen voor zo'n wannabe luxe club.

In diverse media was een nieuw restaurant aangekondigd. Tijdens het nuttigen van een palmpje kwam het gesprek op eten. Met direct het idee om dat restaurant dan uit te proberen. Fiets gepakt, omgereden, sta je voor de deur: geen pin, geen creditcard.
Iets verder door gelopen, pinautomaat stuk. Helemaal teruggelopen, pinnen, weer langs die club en met de trap naar beneden. Affijn... Een half uur later stappen wij een bijzonder restaurant binnen.

Shabu shabu is een japans restaurant met mooie grote stoelen en strakke zwarte tafels. En het was druk, afgeladen zelfs. De man van de tafelindeling keek eerst moeilijk, ging vervolgens rekenen en op zijn reserveringslijst kijken.
Waarna wij naar een tafel voor twee helemaal in de hoek, voor het raam werden geleid. Uiteindelijk een prima plek om te dineren.

Dan de uitleg en de kaart. Je eet hier twee uur lang, onbeperkt voor €23,50. Je vult je keuze in op een soort bingolijstje en je mag per persoon maar vijf gerechten per keer bestellen. Nou, dat is dus ruim voldoende. Het was ook heerlijk!

Let maar op, ik heb van ieder gerecht een foto genomen. Al vanaf de eerste schotel ging dat goed. Heerlijk sushi. Maar ook later bij de warme gerechten ging dat prima. Bijvoorbeeld bij Gyu Yaki (biefstukblokjes van de plaat), die waren knapperig van buiten en de binnenkant smeltte op je tong. Zo heerlijk zachte biefstuk.

Ik zal verder niet meer te veel opschrijven. Kijk maar en ga een keer zelf proeven. Je blijft eten.
Ze zitten ook in Rotterdam als dat handiger voor je is.

Als laatste kregen we een bijzonder desert, naar keuze. Hier zie je groene thee-ijs en zwarte sesam-ijs. Heel bijzonder en erg lekker.

Na deze fantastische maaltijd was het makkelijk weer naar huis te fietsen.