Zita Swoon

Dancing with the Sound Hobbyist heet het programma van Zita Swoon. Daar kom ik ook pas achter nadat ik het concert heb gezien. Gister, woensdag 25 februari 2009, in Alphen aan de Rijn, in het Castellum, trad Zita Swoon op in de kleine zaal.

De regelmatig terugkerende lezer weet dat ik frequent in het theater zit. Dat komt doordat ik in mei al voor een jaar tevoren mijn bestelling op geeft op basis van een programmaboekje. Daarin stond dit concert van Zita Swoon, in Alphen. Zo is de datum van het concert ineens nabij en zit je zomaar in Alphen.

Helaas met de verkeerde kaarten. De bestelling was gedaan via Stadstheater Zoetermeer en die hadden kaartjes gestuurd. Castellum Alphen had ook netjes hun kaartjes gestuurd. Maar dan moet je wel die variant meenemen. Gelukkig konden ze nog een keer afgedrukt.

Het concert was verplaatst naar de kleine zaal. Wij hadden oorspronkelijk rij 2 maar in de kleine zaal was het concert ongeplaceerd.
Tot mijn verbazing was de kleine zaal helemaal niet zo klein. Bovendien waren er nog stoelen op de eerste rij beschikbaar. Snel gaan zitten, want zo mooi krijg je de plaatsen niet snel.

De zaaldeur sluit, het werklicht gaat aan en artiesten nemen hun plaats in. Een magere man met een werkoverall blijft aan de rand van het toneel wachten. Het licht gaat uit.
Vlak voor mij ontbrand een spot. De magere man komt vlak voor mij staan en begint te bewegen. Dansen dus, balletachtig.

Verbaasd zit ik mij af te vragen of ik wel op de juiste plek zit. De dans gaat zeker een paar minuten door. Mooi, beheerst en zonder zichtbare krachtsinspanning hoewel die vast moet worden geleverd. Langzaam komt er muziek bij de dans. Mooie muziek.
De man danst naar achter en de muziek zwelt aan. Alleen muziek, geen zang. Dat duurt minstens twee nummers voort. Het is prachtige muziek en ik zit gelijk al te genieten.

Dan begint de zanger het volgende nummer te zingen. Ha, eindelijk herkenning. Dit is Stef Kamil Carlens. Die stem herken ik, alleen de liedjes niet. Dat blijkt het hele concert zo te gaan want eigenlijk ken ik alleen hun eerste album "I paint pictures on a wedding dress" goed.
Maar die stem is goed te herkennen. Dat is vaak ook een reden om een bepaalde band mooi te vinden, door de herkenbaarheid van de stem.
Verder is er een pianist, bassist, twee percussionisten, die danser en twee zangeressen c.q. danseressen. Iedereen zie je genieten tijdens het maken van hun muziek. Dat hoor je ook in de muziek.

De pianist kruipt zowat in zijn piano bij de liedjes. Vol vuur de toetsen beroerend. De bassist is als een standbeeld, schijnbaar onbewogen, met zijn lange haar en baard lijkt hij op een profeet uit een klassiek schilderij, plukt hij aan zijn snaren, rode snaren. De zangeressen bedienen ook ieder een xylofoon. Soms maar op één toon, die je zou missen als ie er niet was. Of ze zingen mee, neuriën mee, maken zwoele geluiden, soms met een intense blik en dan weer glimlachend naar elkaar en de rest van de band.
De percussionisten hebben een heel instrumentarium aan slagwerk voor geluiden. Waarmee ze steeds fantastische ritme's creëren, op bongo's, een koebel, houtjes, een grote koperen plaat en ook een gewone snaredrum.

Ik kan er niet van stilzitten. Het ritme werkt aanstekelijk. Dat begint met het bewegen van de tenen in mijn schoenen totdat ik in mijn stoel zit te schudden. De hele zaal geniet mee. Je ziet meer voeten bewegen, meeschommelen met de muziek.

De muziek geeft het gevoel naar een film te kijken. Zonder beeld. Meer geluid waar nog beeld bij moet komen. Dat gevoel wordt versterkt door de percussionisten. Ze lijken soms maar wat te doen. Laten drumstokken vallen, maken geluid. Wat dan vreemd genoeg weer past bij het afwezige beeld.

In de pauze staan we hier even over te praten maar als snel zitten we weer in de zaal te genieten.

Bij die muziek is er veel ook wel beeld. De muziek veranderd, meer zang, meer liedjes, meer zangeressen. Soms zelfs funky, feestelijk. Dan weer rustiger. Met dans, van die man. Maar ook de zangeressen blijken te dansen. Zelfs dansen en zingen. Op feestelijke nummers, vol energie.
Waarbij zowel de danser als de zangeressen zich weer hebben verkleed in een ander kostuum. Ze verkleden zich met regelmaat, passend bij de sfeer van de muziek die ze op dat moment brengen. Een sfeer van vervoering. 

Voor ik het weet is ook het tweede uur voorbij. Voorbij gevlogen. Door de prachtige muziek van Zita Swoon.

Bolt

Met alle filmweekenden krijg je wel meer filmtips. Zo ook deze tip. Of ik deze film al kende.

Ik wist dat Bolt bestond maar had 'm nog niet gezien. Het verhaal van Bolt is typisch Walt Disney, een familieverhaal. Maar de filmmakers wilden meer. Zij wilden ook weer tot de top van de getekende film gaan horen.

Soms gaat zoiets ten koste van het verhaal. Hier niet. Ik wist niets van het verhaal van de film. Alleen dat het over een vermeende superhond zou gaan. Eigenlijk is dat ook genoeg. In het begin van het verhaal zit gelijk de kern van het familieverhaal. Een meisje koopt een hondje - ahhhh wat lief! Met het hondje en het meisje gebeuren enge dingen - Schrik & Snik! Na het kopen van het hondje zie de film verschuiven naar 5 jaar later met een hele lange achtervolging. Je vergeet gewoon dat het allemaal tekenfilm is. Alle fouten die door de filmmakers daarna gemaakt zullen worden, zijn gelijk al vanaf dat moment vergeven. Je zit helemaal in het verhaal en de film.

In de familiefilm wil je ook een flinke dosishumor. Dat komt met deze knots - en knettergekke hamster Rhino. Op meerdere niveau's is het een prachtig beest. Het karakter is prachtig getekend. Let ook eens op de details van het bolletje waar ie in loopt.
Maar het is ook een karakter die zelfstandig krachtig genoeg is voor een verhaal.

In de film zitten ook genoeg bijzondere zijlijnen. Zoals iedere keer deze duiven. De eerste keer ben je verbaasd over de kwaliteit van de tekening. De tweede keer dat je ze ziet wordt hun karakter meer uitgediept. Want ze zijn ongelovelijk stom! Supergrappigstom.
Je gaat ook steeds meer opletten. Want wat zij missen valt jou wel op.

Natuurlijk komt de film tot een goed einde. Het is een familiefilm. Toch is dit niet alleen een kinderfilm, zoals in dit genre hoort. Voor volwassenen is ook voldoende te genieten. Daarbij heb ik ook heel veel gelachen. Ik vind Walt Disney geslaagd in hun missie weer tot de top te willen behoren.

The curious case of Benjamin Button

Nu ik tijd heb (of neem) om wat over de afgelopen weekenden te schrijven komt ook de film, die daarbij gezien is, terug in mijn herinnering. De tweede mooie film is The curious case of Benjamin Button. Vorig weekend was de film al aanbevolen. Maar nu zou ik gezellig op bezoek gaan en werd deze film aangevraagd.

The curious case of Benjamin Button is een vertelling uit een dagboek over een jongen die oud wordt geboren. Hij wordt te vondeling gelegd bij een tehuis voor oude mensen. Daardoor heeft ie in het begin niet eens door dat ie anders is.
Natuurlijk lijkt de film op andere films met bijzondere verhalen, zoals Forrest Gump of Rain men. Toch is dit verhaal niet te vergelijken. Het is een prachtig verhaal waar je alle twee uur lang ademloos naar blijft kijken.
Alle lagen die ze in de film hebben gestopt zijn prachtig om te zien. Zoals de oude dame die het dagboek voorleest tijdens het begin van de storm Katrina. Dat geeft gelijk een subtiele verankering in de tijd. En zo hebben de makers meer momenten in de film gestopt.

Aan het einde ben je er stil van.

Slumdog Millionaire

Het lijkt erg rustig. En dat is het eigenlijk ook, met schrijven. Ik heb het erg druk met ontspannen. Ontspannen door met zijn allen naar een film te kijken. Dat is de afgelopen drie weekenden gelukt.

Zo eerst naar Slumdog Millionaire. De samenkomst was gepland voor het uitwisselen van een paar bestanden. Dus gelijk maar een film kijken. Op aangeven van mijnheer 100% kwamen daar twee films uit. Slumdog Millionaire en The curious case of Benjamin Button.

Slumdog Millionaire weet je inmiddels wel, deze film heeft vier golden globes gewonnen. Maar tijdens de keuze was dat nog niet zo duidelijk. Het verhaal lijkt in eerste instantie ook niet aantrekkelijk, over iemand die Weekend miljonair (zoals t bij ons heet) wint. Pas als je je in het verhaal verdiept blijkt dat hier meer achter zit.
Het is namelijk een prachtig verhaal over het leven van een jongen uit de sloppenwijken. Bij iedere vraag wordt met uitgebeelde herinneringen uitgelegd hoe hij het antwoord heeft kunnen weten. Uiteindelijk zit je al vanaf de tweede vraag aan het beeld gekluisterd. In spanning afwachtend of ie 't antwoord weet en waarom ie 't antwoord weet. Natuurlijk moet ie alle antwoorden weten omdat je vantevoren al weet dat ie 20 miljoen roepies heeft gewonnnen. Maar toch, je vergeet dat bijna tijdens het kijken.