De Insignia van Opel

Staat ie een beetje?

Dit is de Insignia, de nieuwste van Opel. Vandaag was bij mijn dealer een presentatie van dit nieuwe model.
Ze hadden twee modellen staan, een zwarte en een grijze. De zwarte Insignia had een hatchback, een vijfde deur.

Zo te zien waren de luxe modellen ingezet. De zwarte Insignia had beige leren bekleding en een bruin interieur. Zie ook het stuur.
Let ook op de voorlampen. Blijkbaar is het bij de autofabrikanten mode om het voorlicht een accent mee te geven.

De zilvergrijze Insignia was uitgerust met den dieselmotor. Niet dat wij daar iets van merkten. De motor bleef tijdens de presentatie uit.
De achterkant van dit model is anders. Dit is de vierdeurs variant, een sedan.
Over de zijkant gezien hebben de tekenaars een mooie lijn gemaakt.
Achterin is nog voldoende ruimte. Mits de bestuurder de stoel niet in de achterste stand heeft staan, zoals ik.
Dit zijn de meters waar je iedere dag tegen aan kijkt. Mits je de auto kan betalen, dat dan weer wel.

Nog even naar de achterkant kijken. Deze zwarte heeft een viercilinder motor met turbo. Daarvoor ook de twee uitlaten.
Het interieur vind ik in de twee tinten bruin met beige mooier dan het zwarte met grijs.
Nog één keer naar dat kontje kijken. Ik denk dat ik die mooier vind dan de sedanversie. Maar eigenlijk moet je dat nog eens in daglicht bekijken.

Er stond ook een oud opeltje. In mooi klassiek zwart.

Lenette van Dongen - Nikè

Na het weekend is er gewoon weer theater. Vandaag naar Lenette van Dongen die haar theatershow Nikè bracht. Lenette kwam op terwijl een zilver beeldje (een oud lampje vertelde ze later) voor een schijnwerper stond en daarmee een prachtige schaduw achter op het podium op een rood doek liet verschijnen.

Lenette begint te vertellen over haar ervaringen in het leven. Ze vraagt de zaal naar bepaalde ervaringen en er wordt goed geantwoord. Het lijkt wel of Zoetermeer opener wordt. Lenette hoeft niet lang te vragen maar krijgt snel diverse voorbeelden. Over de dingen die je in je kast hebt en waar je niets meer mee doet. Zoals die cursus kaligraferen, of aquarelverven. In het begin zijn deze dingen nog niet voor iedereen herkenbaar.
Ze vraagt verder, hoe oud is iedereen en stopt bij een 'bijna achtien-jarige jongeman'. Zijn naam wordt dankbaar als voorbeeld gebruikt in allerlei sexuele toespelingen van de dingen die vrouwen nog zouden willen en dan zeker met zo'n "jonge" man. Maar ze is gelukkig getrouwd al brengt het leven wel ongemakken. 

Zo links en rechts door de zaal hoor je aan een enkele hele harde en hartelijke lach dat er herkenning is bij de voorbeelden van Lenette. Al vertellende over het opruimen van haar kelder (Zolder in Zoetermeer) blijkt dat het programma een richting heeft. Leef zonder angst, leef zonder 'het' voor anderen te willen doen, laat het verlangen los. Zelf schrijft ze over haar programma: "Ik heb mijn kelder opgeruimd. Zoals iedereen van tijd tot tijd iets opruimt; een kelder, een garage, een kast. In de kelder vond ik een paar dingen die ik leuk vond om mee te nemen naar de show van vanavond. Een grote bal, een dwarsfluit, een oude gettoblaster, een CD van Adèle Bloemendaal, een oude pop in een doos met wat poppenspulletjes. Maar ook een herinnering aan een les in de Griekse mythologie en dan vooral aan het verhaal van Nikè, de godin van de overwinning. Naar aanleiding van mijn keldervondsten vertel en associeer ik een avond lang over mijzelf, een vrouw van 50 jaar die de nodige kilometers heeft afgelegd om te zijn waar ze nu is en over de mensen en de wereld om haar heen. Dit alles rond het thema Leven zonder angst en met als dramatische motor de premisse het vraagt om moed om te durven tegenvallen. Aan het eind van de voorstelling blijkt er wel degelijk een causaal verband te bestaan tussen de door mij zogenaamd willekeurig meegenomen attributen: de stoffen pop krijgt engelenvleugeltjes aangebonden en zittend op mijn hand wordt zij als een Nikè, zittend op de hand van Zeus in Olympia, de godin van de overwinning."

Die cd van Adèle krijg je te horen. Prachtige tekst passend bij het thema. Later in de show worden de voorbeelden algemener. De hele zaal lijkt het leuk te vinden, iedereen lacht. Sommige grappen worden dan ook heel kunstig aangezet en verlengd. We blijven lachen. Zo wordt de zware levensvraag mooi verpakt in cabaret.

Tot het einde. De spullen worden bijeengepakt. De pop met vleugels staat op haar hand. Dan het visueel prachtige einde. als het licht uit gaat. De lamp op Nikè blijft aan. Lenette gaat er achter staan en zo ontstaat een prachtige schaduw van haar als godin. Met als resultaat een daverend applaus.

Harry Glotzbach - Pura Vida

Vrijdag, in de kleine zaal van het Stadstheater te Zoetermeer, stond Harry Glotzbach de sterren van de hemel te spelen. Of eigenlijk de kokosnoten uit de palm. Hoe je met een simpel decor van een boom, een camouflagenet en een krukje, met twee gitaren, een eenvoudig maar geloofwaardige omgeving kan neerzetten.

Dat komt ook door zijn verhaal en het goede gebruik van zijn uiterlijk. Met zijn verwaaide surfkop begint Harry een verhaal over het leven aan het strand van Costa Rica. Over de man die daar onder een kokospalm zit. Hij vertelt dat mooi en ik zie dat strand. Zo kabbelt zijn verhaal verder. Hij vertelt iets over zijn leven, zijn opa en zingt een paar mooie liedjes met zijn gitaar.
Helaas kan ik het einde niet verklappen, maar hij weet het verhaal weer prima terug te brengen naar die kokospalm. Terwijl ie zich onderweg als die 'surfdude' door de woeilige baren van het leven heeft begeven. Of zoals zijn opa zegt "Het leven is best makkelijk, alleen de eerste 65 jaar moet je even doorbijten".

Heb je Harry nog nooit gezien? Ik vind 'm een beetje op David Spade lijken. Ken je die? Van Just shoot me, of 8 simple rules. Uiterlijk ook zo'n surftype en comediant. Misschien is het te veel eer, maar Harry heeft vast alle tijd om het waar te maken.

Harry heeft in ieder geval dezelfde makkelijke manier om in het leven te staan, Pura Vida.

Eliades Ochoa

Muziek in het theater, het is altijd een gok hoe dat werkt. Zo mocht ik vanavond naar Eliades Ochoa. Luisteren, want meestal ga je in het theater kijken. We hadden prachtige plaatsen, midden in de vierde rij. Dus je zit en ziet zo´n zeven mannen in bruine pantalon en wit overhemd aankomen. Bijna allemaal met een postuur dat bewijs geeft van het goede leven.

Als achtste wandelt Eliades Ochoa op. Eliades is een Cubaanse gitarist, bij mij vooral bekend van de Buena Vista Social Club. Tenminste dat is mij verteld door het programma van het stadstheater. Iemand telt af en de Cubaanse ritmes vloeien over het toneel de zaal in. In het begin speelt Eliades wat stroef. Of mijn oren danwel zijn vingers moeten nog loskomen. De ritmes zijn goed herkenbaar en zijn gitaarspel is met vlagen bijzonder.

Eliades vertelt in het Cubaans tussen de nummers door iets aan het publiek. Geen idee wat het is, sommige woorden zijn te begrijpen maar ik mis de vertaling. Na een gespeeld nummer is zijn dank groot, voor "La familia grande".
Na het tweede, misschien wel derde nummer begint de muziek meer te leven. De vingers en ook de zaal worden losser. Het ritme grijpt je ledematen en stilzitten wordt al lastiger.

Naast Eliades staat nog een gitarist. Blijkbaar heeft hij een slecht snoer. Eerder hoorde we al gekraak en zo te zien komt dat van zijn gitaar. Want bij hem wordt 't snoer gewisseld. Het is jammer dat ik zijn naam niet weet en dus geen foto heb, want je moet eigenlijk zijn gezicht zien om het verhaal te begrijpen. Deze man heeft een blij en expressief gezicht. Staat te genieten van de gespeelde muziek.
Na de pauze komen ze terug, spelen een nummer. Eliades vertelt iets en KRAAAK. De tweede gitarist kijkt wat onnozel naar de geluidsman aan de zijkant van het podium. Zonder versterkt geluid uit zijn gitaar speelt ie t volgende nummer. Ongemakkelijk maar professioneel genoeg om mee te spelen en mee te zingen. Na dit nummer kijkt ie weer naar links, trekt de plug uit zijn gitaar, likt aan de plug en stopt 'm terug. Jeehee geluid! Voor deze man wordt de avond ineens anders. Hij gaat meer leven en speelt de sterren van de hemel. Hij heeft feest! Een paar nummers later waagt ie zich zelfs aan een dansje wat een daverend applaus op levert.
En wat er zo mooi aan was, alles was van zijn gezicht af te lezen. Het ongemak en het geluk erna.

Terwijl je de lekkere muziek zo ondergaat, de verhalen van Elaides probeert te volgen en de tweede gitarist ziet worstelen, gebeurt er ook iets. De zaal wordt warmer. Sommige mensen roepen verzoeknummers (in het Cubaans). Aan de zijkant gaan mensen zelfs dansen. "Ik moest er even uit, ik kon mij niet meer bedwingen" zei de man voor mij toen ie weer terugkwam en ging zitten.

Je voelt ook de glimlach op je gezicht groter groeien. Net als bij die tweede gitarist. Als we allemaal hadden kunnen staan dan had niemand stil blijven gestaan. Dan hadden we gesprongen en gedanst. Dan had Eliades één groot dans- en zweetfeest gegeven. Zoveel kracht en vuur in die muziek.

De pianist, de bassist, de mannen op de trompet, de percussionist gaven allemaal een solo weg. De pianist viel op door zijn vingervlugheid, de trompettisten kwamen meerdere keren vooraan meeblazen. En natuurlijk gaf Eliades ieder nummer wel een virtuoze solo. Fantastisch om te horen. Zeer moeilijk om bij stil te zitten.

Ik had een fantastische avond.

Lekkere actiefilm

Je bent een kleurloze kantoorklerk. Je denkt dat je vader al jaren dood is. Dan hoor je dat hij gisteravond is gedood, op t dak van een flatgebouw.

Zo begint Wanted. Met fijne muziekjes, geweldige actie en geweldige acteurs. In een twee uur durende achtbaan wordt een onwaarschijnlijk verhaal verteld.

Zie ook moviemeter voor verhaal en een voorproefje. Gewoon een lekkere actiefilm. Niet nadenken maar genieten.