Ruïnes

Hans Dorrestijn speelt zijn laatste voorstelling. Hij houdt ermee op. Hij heeft de voorstelling ruïnes genoemd. Een handige titel en bruikbaar voor velerlei uitleg. Gelukkig legt Hans Dorrestijn ook uit waar de titel vandaan komt. Tijdens zijn vakantie in Griekenland was hij het programma aan het bedenken en moest hij de naam opgeven. Er was al één liedje klaar en dat ging over ruïnes. "Dus daar zal het programma dan wel over gaan" dacht hij.

Ach, wat maakt het uit hoe je het noemt. Hans Dorrestijn doet wat ie altijd heeft gedaan. Op sombere toon mijmeren dat het leven zo zwaar is. Hans komt op het podium lopen met een stapel papier in zijn hand. Hij begint voor te lezen. Ik geloof dat het een gedicht was. Even later komt Martin van Dijk erbij staan. Samen staan ze naast een kruisje op het toneel. Martin moet van Hans nog ietjes opschuiven. Blijkbaar staat ie toch nét niet op de juiste plek. Dat zal later in de voorstelling nog vaak gebeuren. Die dwangmatige controle die Hans blijkbaar nodig heeft.

Martin laat het hem welgevallen en ondersteunt Hans zo goed als het gaat met muziek en met weerwoord in de kleine sketches. Hans Dorrestijn lijkt af en toe verbaast te reageren als een grap lukt. Waarom hier wel, straalt zijn gezicht uit. Hij begint er zelfs plezier in te krijgen en raakt daardoor zelfs een keer de draad van zijn verhaal kwijt.
Ook Martin van Dijk vind het grappig. Hij kan zelfs zijn lachen bijna niet meer inhouden. Samen hebben ze toch heel veel lol aan een voorstelling die over het geheel genomen van ellende in elkaar steekt.

Niet alleen het verhaal van Hans is droevig maar ook de manier waarop hij zijn verhaal brengt. Juist zijn teksten, op een hele droge manier voorgedragen, hakkelend en stotend, laten je lachen als de clou doordringt. Even zo vaak gebeurt dat ook niet. Toch zit hier een ervaren 'Hans Dorrestijn'-publiek in de zaal. Heel veel krijgen ze (we) mee. De zaal is in Zoetermeer nog nooit zo toegeeflijk geweest. Dat is ook juist de kracht van Hans Dorrestijn. Hij vertederd. Je vergeeft hem zijn onbeholpen manier, zoekt naar de grap en je lacht als ie er is.

Ik heb er van genoten. En mijn zwager geloof ik ook. Vandaag (dit was al vrijdag 28 maart) was hij mee voor zijn verjaardag. Je weet wel, die verjaardag die we vorige week zondag vierden. Dat hebben we nu even dunnetjes overgedaan.

Cooped van Spy Monkey

Een engels toneelstuk, wat daar nu van te verwachten en hoe serieus is dit?

Spy Monkey is een toneelstuk over een bewoner (Forbes Mudson) van een groot landhuis die een meisje (Laura du Lay) als een geneologiesecretaresse op bezoek krijgt om de familiekronieken vast te leggen. De deur wordt opengedaan door de gestoorde duitse butler (Klaus) en de secretaresse is aanbevolen door een spaanse sprekende en soapspelende advokaat (Roger Parchment).

Bij binnenkomst in de zaal van het stadstheater staat een decor van oud landhuis op het toneel. Met voldoende deuren, achteraf herkenbaar van een John Lanting klucht, om op- en afgaande acteurs te laten verschijnen/verdwijnen.

"Laura du Lay komt aan op het perron van Northumberlandshirehampton". Dit begin is al prachtig gedaan. "De deur van een treinwagon 'hangt' aan de rand van het toneel. Mist dwaalt over het toneel. Een langharige blonde dame stapt uit". Dan blijkt de deur met de hand vastgehouden. Op een grappige manier worden een koffer, gitaarkoffer en handtas aangereikt. Laura begint een voettocht naar het landhuis en wordt begeleid door een elektrische vogel, lijkt wel een fazant. Pas dan breekt bij mij het inzicht door dat dit een hilarische avond gaat worden.

Uiteraard had ik mij niet voorbereid. Maar al snel wordt duidelijk dat ik de voorstelling niet zonder pijn mijn buik van het lachen zal verlaten. Het is gewoon niet allemaal na te vertellen welke leuke dingen er gebeuren. Kinderlijk eenvoudige truukjes worden uitgehaald om je aan het lachen te krijgen. Ergens middenin de voorstelling is de spaanse advocaat ineens een bisschop. Met een overdreven dikke steen op zijn ring wil ie dat Forbes deze ring kust. Alfredo biedt de ring aan, Forbes wil kussen, Roger trekt zijn hand terug, 'bokst' zijn hand links of rechts naast Forbes hoofd. Biedt soms zijn buik, lippen of kruis aan. En weet hiermee het moment van het kussen van een ring zo te rekken dat zelfs de acteur Forbes begint te lachen. Verschillende malen geeft hij aan dat 't genoeg is. Toch gaat de 'bisschop' door. De zaal kán niet meer van het lachen. Als dan eindelijk de ring wordt gekust klinkt er (weer) een groot applaus.

Zo gaat het de hele tijd. Deze voorstelling was van een soort absurdistische droge humor als Monthy Python kon doen, of van de kinderlijke belachelijke humer van The Young Ones. Deze namen verzon ik niet zelf, al vind ik het daarmee wel goed beschreven uit een eerdere tip.
Dit was een prachtige voorstelling om op dé datum de verjaardag van mijn zusje nog eens te vieren. Zoals we zondag ook met de familie de verschillende verjaardagen, maar vooral die van mijn zus, hebben gevierd.

Neef jarig

Mijn neef is vandaag jarig. Volgende week mijn zus en mijn zwager, een dag achter elkaar. Dus voor de verjaardag van mijn zus (belangrijke leeftijd) gaan we op de dag van mijn neefs verjaardag uit eten.

In een leuke horecagelegenheid in de buurt serveren ze het diner per twee of drie uur. Wij waren nog onzeker of eerste paasdag wel goed zou zijn. Is het open? Is het druk? Beiden vragen kunnen volmondig met JA worden beantwoord. Afgeladen vol, rijen voor de deur en voor de buffets met eten. 

Gelukkig hebben wij ervaring bij de keuze in dit restaurant. Je kan wachten tot de grote groepen hebben gekozen. Of je eet eerst wat anders. Zo begon ik met slibtong. Vers gebakken waar je bij staat. 

Je ziet ook nog gamba's staan en mosselen liggen. Dus beide gerechten ook besteld. Het palet moet je zelf maken. En dit ziet er voor mij al prachtig uit. 

Vervolgens vraag ik aan de jarige of het hem een beetje bevalt. Je ziet het aan de reactie. Zooo graag wil ie niet op de foto. Verder kan hij heerlijk genieten van zijn bord soepstengel met macroni (zonder saus). Prachtig als je daarvan kan genieten (wat ben ik toch al verwend).

Even later zijn de hamburgers aan de beurt. En, zoals het hoort, met brood en soepstengels. Ga mij nou niets vertellen over eetgewoonten, want ik ken veel meer mensen die niets kunnen kiezen.

Al het eten moet je toelachen, toch? Dan ziet het eten er het smakelijkst uit. Natuurlijk mag je dat ook een keer letterlijk nemen. Of twee keer, zoals op deze verjaardag. 

Al het andere eten was heerlijk. Ook daar zijn foto's van voor op het prive-album. Zo komen we langzaam aan de desserts, met een prachtige slagroommachine om je ijs mee te begraven.

Verder kun je je dessert net zo 'grand' maken met alle kleine toetjes als je wilt. Veel variatie, teveel om alles te proeven. 

Wat ik allemaal heb geproefd was heerlijk. Ook goed voor de ideenbus voor mijn grote diners.

Sommigen gingen voor de slagroom. Hoe krijg ik zoveel mogelijk in mijn mond. We hebben hem nog nèt niet onder het slagroomapparaat gehangen. Trouwe lezers kennen de andere compromitterende foto's vast wel.

Voor ons had men veel en lekker eten. Voor de kinderen is boven in het gebouw een hele speelzolder. Beneden in de eetzaal hangen beeldschermen waar je de beelden van boven kunt bekijken. Men heeft ook een oppas, maar als moeder wil je natuurlijk alles zelf in de gaten houden. En dat kan!

Het was een fijne avond. Een prachtige gelegenheid om een verjaardag te vieren, zo goed en gezellig en daarmee een echt feest.

Eline Vere - Laatste keer in Koninklijke schouwburg

Gisteravond was de een-na-laatste keer dat Eline Vere door het Nationale toneel werd opgevoerd. Ik was al eerder geweest. En door mijn enthousiaste verhaal kreeg ik mijn vader mee naar de voorstelling. Wij zaten eerste balkon. Het was er nog net zo krap als ik mij herinnerde van 25 jaar terug. De verbouwing heeft daar niets aan veranderd.

Dit keer was het makkelijker om de acteurs in de verschillende rollen te onderscheiden. Ik had geoefend voor deze keer. Vanaf het balkon is het overzicht ook beter te zien. Helaas gaat dat tenkoste van alle mooie details.

In de details zie je trouwens wel een aantal veranderingen. De belangrijkste is misschien wel de manier waarop Eline in de regen staat. In januari stapte ze plompverloren onder de waterval, met als gevolg een onzekere lach uit de zaal. Nu wacht ze even. Het publiek went even aan het water op het toneel. Je hoort wel al reacties, maar niet meer lacherig. Dan stapt Eline in de regen en nu hoor je "Ahh, nee". Het medelijden met de natte Eline wordt nu veel beter bereikt.

De andere publieksmomenten, zoals over de Haagsche ambtenaren, of het dwalen door de straten van 's-Gravenhage, werden even goed bereikt. Je hoorde de ambtenaren snuiven, lachen of ingehouden proesten. De bewoners van de Haagsche straten voelde je in gedachten meelopen. In het boek beleef je dit als lezer en nu op het toneel is dat weer overgebracht. Erg fijn en erg knap.

Bij elkaar was het een prachtige voorstelling. Het applaus hield dit keer nog langer aan dan bij mijn vorige keer. Als hier nu eens een dvd van verscheen. Ik zou 'm zo maar kopen. Want eeuwig naar dezelfde voorstelling gaan lukt toch ook niet.

CKC Dansvoorstelling

Vandaag zag ik het dansprogramma van de afdeling Dans van het CKC in het stadstheater. Een vriendin kon hiermee eindelijk haar kunsten vertonen. Het thema van de dag was een voorstelling gebaseerd op filmmuziek. Het was een gevarieerd dansprogramma waar leerlingen van klein tot groot aan meedoen. Alles, dans en muziek, was gebaseerd op de sfeer die de film oproept.

Je weet dat je naar een voorstelling gaat van amateurs en hobbyîsten. Dat maakte echter ook duidelijk hoe moeilijk het is om goed te kunnen dansen. Als kijker ben ik verwend met voorstellingen op televisie en een enkele keer een dansvoorstelling in het theater. Uit dansfilms, vooral die over het leren dansen zoals Fame, leer je een beetje hoe moeilijk het moet zijn om goed te leren dansen. En dat bleek vandaag ook.

Heel veel dingen gingen prachtig gelijk. De dansers, meestal meisjes, letten goed op elkaar. Vooral voor de voorste op het podium is het lastig de passen op de maat van de muziek te vinden. Bij "Memories of a Geisha" gingen niet alle waaiers even regelmatig en gelijktijdig open. Bij de dans bij de film Happy feet was het effect nog mooier. Een hele lading met kinderen was gekleed in pinguinkleding. Effectief en toch simpel. Met een zilveren borststuk en twee rokflappen was direct duidelijk dat hier pinguins dansten. Het glijden van de pinguins werd nagebootst door iemand op een skateboard over het podium te duwen. Dat ging niet altijd even recht, wat leuke momenten opleverde. De jongsten blijven omkijken hoe het ook alweer moet. Je ziet met de leeftijd ook de zekerheid groter worden.

Op een bepaald moment stonden tientallen pinguins op het podium op de maat van de muziek te bewegen. Vijf grotere pinguins deden daar hun ding tussendoor. Totdat, het leek bij de show te horen, de meute even van het podium af moest. Een paar kleine dames stonden niet goed op te letten. Eentje weigerde zelfs weg te gaan, misschien was 't niet haar tijd. En zoals goede pinguins betaamd, bleef de rest netjes wachten tot de rij verder ging. Prachtig om te zien. Want met drie of vier momenten werd het gevoel van de hele film teruggebracht. Ondertussen hadden alle jongste leerlingen maar mooi op het podium gestaan.

De tijd was echter kostbaar en de voorstelling ging in hoog tempo door. De muziek van Lord of the Rings kondigde het volgende deel aan. Met prachtige kostuums werd de dreigende sfeer rond de toren van Sauron weergegeven. In prachtige bewegingen werd een deel van de film verteld dat mijn theatergenoot direct herkende. Om vervolgens over te gaan naar een klassiek stuk, Sleeping beauty van Kirov. Pas nog zo mooi op de televisie vertoond door het Nationaal ballet.

Hier bleek echt het verschil van de professional en de hobbyïst. Geen moment was het slecht, de bewegingen kostten alleen veel moeite. Je zag nu wat spierbeheersing en dansen op maat van de muziek met een lichaam doet. Nu zag je kracht in plaats van de souplesse die je anders van de grote balletgezelschappen ziet. Conditie speelt dan ook een grote rol en je bent blij dat op het podium maar een kleine rol te zien is. Blij voor hen die het daar moeten laten zien. Maar wat ze laten zien is prachtig. Mijn bewondering voor de dans was al groot. Nu wordt ook duidelijk wat de "pijntjes" moeten zijn waar je zoveel over hoort. Dat mensen dit professioneel doen is tot daaraan toe, maar dit als hobby... Dat is extra bewonderingswaardig.

Als laatste act kwam een zuidelijk muziekje aan bod. Een lekker cubaans nummer leverde dynamische beelden op. Hijgend verlieten de dansers het podium. Om even later te worden gemixt met klassieke bewegingen. Met een kleine pauze om alle dansers de kans te geven van kostuum te wisselen. Een prachtige finale liet ons de fijnste kunsten van het CKC zien.

De zaal had nog wel een staande ovatie weg willen geven. Helaas bleef het doek dicht. Daarin herken je de amateur. Wel het werk maar niet de eer. Best jammer want het was erg goed. Ik had graag er een paar rode handen voor over om dat duidelijk te maken. Dan maar met dit verhaal, dat de dansers het maar mogen lezen en van de eer genieten.

Finalisten Leids cabaretfestival

Op vrijdag 7 maart 2008 was de finalistentournee van het Leids cabaretfestival in het stadstheater in Zoetermeer. De winnaar (Ter bescherming van de jeugd) was niet meegestuurd met dit tournee. Met deze finalistentournee kwamen Veronique Sodano, Kees van Amstel en Iwein Segers mee.

Bij een gedeeld programma hoort iemand die de artiesten aankondigt. Deze taak werd door Iwein Segers vervuld. Het is een lastige taak, als je ook nog zelf gaat spelen. Je bereidt de zaal voor op wie komen gaat. En je praat de tijd tussen het opkomen van de artiesten vol als het podium wordt opgebouwd. Dit ging Iwein wat, hoe zeg ik het aardig, moeilijk af.

Iwein kondigde als eerste Veronique Sodano aan. Op de website van het Leids cabaretfestival wordt ze aangekondigd met: "Made in Italy. Zangeres, groots, dol op cakejes, diva, grappig, ontwapenend, poetisch, maar vooral een lekker wijf!". Daar eindigde Iwein ook mee.

Veronique komt op, en ze is nu niet bepaald slank, beweegt zich lichtvoetig naar het midden en stelt zich voor. Ze trekt een denkbeeldige streep over haar midden. Dicht de linkerhelft toe aan haar vader en begint in het italiaans uitleg te geven. De rechterhelft dicht ze toe aan haar moeder, neemt al staande de lotus(zit)houding aan en mediteert. Een mooie entree, maar iets maakt het ook verwarrend. Het zorgt ervoor dat ik aan haar moet wennen.

Dat blijkt verder helemaal goed te komen met haar verhalen over thuis, eerst Italie en later Nederland. Met een mooi verhaal over haar cakejes in Italië (al etend), prachtige liedjes en de begrafenis van haar vader in Italië. Het was leuk, mooi en ik heb genoten.
Haar optreden behoeft wel enig schaafwerk. Als ik niet over de entree had moeten heenkomen had ik nog meer genoten. En op een paar piepkleine momentjes ging er naar mijn idee nog iets niet lekker, onder andere in het pianospel. Maar bij een avondvullend programma kom ik nog eens kijken.

Iwein komt op en brabbelt een en ander aan elkaar. Hij kondigt Kees van Amstel aan. Ondertussen wordt een gordijn opengeschoven en de piano van de vloer weggereden. Een geblokt zeil wordt met plakband aan de vloer bevestigd. Daarop worden een stoel en tafeltje gezet. Achterin wordt nog een gordijn opengeschoven en een groot scherm komt vrij. Duidelijk ongemakkelijk wanneer hij weer weg kan, kijkt Iwein achter zich. Tot Kees van Amstel op mag.

Kees van Amstel begint heel energiek. Hij heeft een snel, ietwat glanzend, pak aan met daaronder sportschoenen. Met een vlotte vierkante bril is ie helemaal de man. Zo springt ie ook rond.

Kees vertelt over zijn ervaring als docent op een VMBO. Hoe Surinaamse, Marokkaanse of bekakte blanke leerlingen en/of ouders reageren. Als hij even later iets emotioneels verteld hoor je de trilling in zijn stem. Op een prachtige manier schetst hij een beeld van zijn omgeving. Hij laat een aggressief filmpje zien, met als muziek een remix van Block rockin' beats van de Chemical Brothers eronder. Dit maakt het extra aggressief. Zo kan hij ook prima het beeld van de treinreis naar een voetbalwedstrijd vertellen. Je ziet de coupé kaal worden en voelt de agressie.

Veronique was al fijn maar Kees maakt toch de avond. Hij eindigt weer met een filmpje. Heel even zit je stil en versuft voor je beseft dat er een pauze begint.

Na de pauze begint Iwein Segers. Iwein komt uit België, dat prachtige accent heeft ie mee. Maar voor de rest zit bijna alles tegen. De twintig minuten durende voorstelling is een worsteling voor hem en voor de zaal. Twee liedjes perst ie er uit. Daar blijkt uit dat hij een mooie stem heeft. Op momenten te vergelijken met Samson. Maar de aanslag op de gitaar is wat eentonig. De grappen lukken ook niet echt. Ik blijk een van de weinige die weet wat een ijsbeer in een jungle op een eiland doet. Sja, als er niemand naar Lost kijkt is het ook niet echt leuk. Heel jammer, zo werd het einde een drama.

Diner met wijn

De wijn moet op, altijd goed om te horen. Een datum was snel gekozen. Dit was het laatste weekend dat de gezamenlijke agenda's ruimte hadden. "Met een beetje mazzel smaakt ie nog" was de gedachte bij de eerste fles wijn.

Mijn ouders gaan binnenkort weer máánden op reis. Vroeger noemden ze het vakantie, maar nu werken niet meer hoeft is het overzomeren geworden. Het vlees moet op, de wijn mag op. De laatste gelegenheid voor we vertrekken is deze zondag. Allemaal argumenten om dan maar "Ja" te antwoorden.

Hoe doen we dat met de wijn, vroegen we ons af. Zou een Chateau Neuf du pape uit 1988 of uit 1994 nog wel goed zijn? Hoe smaakt ie, is ie drinkbaar, wat drinken we anders? Welke als eerste? De keuze viel op de wijn uit 1988. Gewoon als aperitief.
Deze Chateau Neuf du pape was goed binnen te houden. Bruinrood van kleur, hoog alcoholpercentage, lekkere neus, ergens een zweempje hard maar verder een erg goede smaak. We kregen er trek van. Dat helpt met een aperitief.

Dus de tafel gedekt, vlees gepakt, groente en sausjes voorbereid. Tijd voor de proef op een iets jonger wijntje, uit 1994.
De kurk van deze Domaine Julian was helemaal verpulverd. In hele kleine stukjes kwam ie uit de fles. Zorgelijk keken we bij het inschenken naar de wijn in ons glas. De kleur iets roder, minder aanwezige alcohol, zoeter dan de vorige. En zonder kurkresten. Deze wijn smaakte ook voortreffelijk. Wat een luxe.

Wildgourmetten of was het wild gourmetten? Wild met de wijn en met wild vlees. En ook met minihamburger, minislavink, tomaatjes, paprika, champignons en uitjes. Het was allemaal erg lekker. Te veel vlees voor de wijn, dus ook maar een jong wijntje geopend. Een Chateau Neuf du pape uit 2005.
In vergelijking met de andere flessen was deze wijn helder rood, licht zurig, kruidig en scherp. Kortom een heel jong wijntje. Maar niet minder lekker.

Het kaartje waar de jongste wijn vandaan komt zat er nog bij. Ik adviseer om daar nog maar een keer naar toe te rijden. Neem voor mij dan een doosje mee voor in mijn wijnrek. Het was een heel gezellige en smaakvolle avond.

Maura

Hallo Maura, dochter van Melanie en Erwin.

Maura is geboren op 8 januari 2008.