Katinka Polderman

Je wordt doof van snoeiharde gitaren en geschreeuwde zang. Een nummer van Bad Religion (denk ik) wordt de zaal ingeslingerd. Er komt een (klein) meisje op het podium met een hond. De gitaarkoffer gaat open, de gitaar wordt gepakt. De hond kruipt in de gitaarkoffer annex hondenmand. En het meisje gaat zitten.

Met één beweging van haar vinger stopt de muziek. Ze zit dicht bij het publiek en vanaf onze hoge positie achterin de zaal is de hond moeilijk te zien. Dan begint ze te praten. Met een lijzige stem stelt ze zichzelf voor. Katinka Polderman, uit Serooskerke. 'Waar?' hoor je de zaal denken. K:"Zuid-Beveland" Z:'Ehhhh' K:"Zeeland?!" Z:'Aaahh'. Zo begint de voorstelling van Katinka Polderman.

Ik kan je nu niet (meer) vertellen wat ze allemaal behandeld. Alleen maar dat ik het erg leuk vond, gelijk vanaf het begin. Mijn gezelschap moest wat wennen, aan haar grapjes, aan haar liedjes en aan het verhaal. Omdat ze de liedjes soms wat monotoon zingt met rare uithalen. Omdat het verhaal droog en met lijzige stem wordt verteld. Omdat ze vanuit haar jonge levenservaring verteld, als alto, als gitaarmuziekliefhebber. Voor mij was dat alles erg herkenbaar en vooral leuk. Die meters hoge kratten op het balkon, die heb je vast zelf ook eens gehad, dat herken je dan.

Sommige liedjes waren goed gezongen. Een paar verhalen waren meer uitgewerkt, gingen dieper. Daarmee raakte zij de hele zaal. Met vervolgens haar hond weer een waarschuwing te geven als die bewoog. Al met al een juweeltje als cabaretier (voor mij).
Het grote publiek wordt vast nog wel bereikt. Iets beter zingen, duidelijker maken waarom het lijzige verhaal wordt verteld, meer variatie in de presentatie is wat het grote publiek snapt. Voor mij was dit echter goed genoeg. Ik heb heerlijk genoten en ga vast nog een keer kijken naar Katinka Polderman.

De voorstelling eindigde ook met de snoeiharde gitaren. Helemaal mijn muziek. Heerlijk.

Eline Vere - Het nationale toneel

Het Nationale Toneel speelt Eline Vere. Eline Vere is een boek van Louis Couperus wat ik ooit heb proberen te lezen. Toen kwam ik niet door het verhaal. Dus toen de bestellijst voor het theater voor mij lag, besloot ik het boek opnieuw te lezen. Ik heb de voorstelling besteld bij het Stadstheater en heb het boek in de bibliotheek gehaald. Het verhaal Eline Vere van Louis Couperus is inmiddels rechtenvrij en dus te lezen op Project Guteborg. 

In het boek lees je over het leven (en de dood) van Eline Vere. Het speelt zich af in Den Haag en als je uit de buurt komt dan herken je de namen van de straten. In gedachten vervlechten de beelden die Louis Couperus schrijft zich met je eigen herinneringen over de straten. Je probeert je een voorstelling te maken van de huizen die worden beschreven en de grootte van de kamers of het toneelstuk in de eetzaal. Hoe krijg je al die beelden op het toneel?

Voor ik het toneelstuk zie ik de actrice die Eline Vere speelt, Maria Kraakman, bij de wereld draait door. In de uitzending wordt verteld dat het verhaal eerst als feuilleton in de krant verscheen, als een soort soap. Zelfs het einde wordt op straat verteld, "heb je 't al gelezen". Ook daar vernam ik dat ze naakt op 't toneel verschijnt, om de kwetsbaarheid te tonen die ze heeft als ze boos het huis uit rent tijdens een storm. Ik had dus voorbereid mogen zijn op dit moment.

Als het toneelstuk begint valt allereerst het hoge decor op het toneel op. Met een paar panelen wordt ruimte gesuggereerd die je vanzelf invult als kamer, eetzaal of het theater als dat nodig is. Dit wordt versterkt door het gebruik van licht en kleuren. Achter het paneel staat een soort tribune waar drie dames zich opmaken om te worden gefotografeerd. Bij nadere beschouwing ligt vooraan op het toneel, op een bankje, Eline Vere, naar haar hand te staren.
 

Het nationale toneel zet een groep acteurs in, met Maria Kraakman in de hoofdrol. Door haar bewegingen, mimiekjes, de kleding of het gebrek aan kleding verschijnt een zeer geloofwaardig personage. Ook Henk van Raat als zwager van Eline speelt een overtuigende rol. Omdat je op de website van het Nationale toneel niet goed terug kunt vinden wie welke rol speelt, ontgaat mij even zijn naam. Maar de leeftijd die de rol suggereert komt uitstekend over. Ook met de andere personages werkt dat goed. Er zijn zelfs een aantal dubbelrollen waar wij maar met moeite konden onderscheiden welke personages door eenzelfde acteur worden gespeeld.
Alleen de dubbele rol van Bien de Moor is erg duidelijk. Zij speelt de tante in Brussel. Dat het een dubbelrol is blijkt eigenlijk pas als ze haar prachtige jurk weer heeft uitgedaan en met haar diensteruniform weer stil op het toneel staat. De reis naar de oom en tante in Brussel is nadat Eline vlucht uit het huis van haar zus Betsy.

Eline en Betsy krijgen ruzie over Vincent. Op het toneel gaat dat net even anders dan in het boek. De ruzie zorgt ervoor dat Eline haar kleren uittrekt. Naakt stormt ze naar buiten in de regen. Eline/Maria gaat voor op het toneel staan en aarzelend vallen een paar druppels die al snel overgaan in een hele douche. Hier is het moment waar in De wereld draait door ook al over werd gesproken. Ondanks dat ik was voorbereid, was ik toch verrast. De zaal reageert lacherig op het water, weet niet goed hoe te reageren. Om vervolgens weer heel stil te worden om de ontzetting en de radeloosheid van het mooie spel van Eline/Maria te kunnen volgen.
Eline loopt door de Hugo de Grootstraat en klopt aan bij Frans en Jeanne Ferelijn. Ze krijgt een dikke deken om en wordt getroost. Het geeft ook gelijk het einde aan voor de pauze. Ademloos zaten we allemaal te wachten tot er meer kwam. Pas toen het zaallicht feller ging branden stonden we op om in de foyer wat te gaan drinken.

Het eerste deel heeft anderhalf uur voorbij laten vliegen. Het tweede deel laat de rest van het verhaal zien, iets minder ver uitgewerkt. Het is toch al lastig om alle onderdelen goed uit te leggen op het toneel. Mevrouw van Raat heeft maar heel weinig te vertellen op het toneel. Maar is wel duidelijk aanwezig doordat ze steeds ergens op het toneel in haar stoel zit. De bruiloften die volgen zijn samengenomen. De laatste dagen van Eline zijn in het boek veel beklemmender dan op het toneel. De boodschap komt echter goed over. Ze kan haar zenuwen niet meer de baas en kiest voor een paar meer dan de 'drie druppeltjes maar' die tante Elize in een flesje heeft gegeven.

Na het overlijden van Eline wordt het einde samengevat in een bijeenkomst op het toneel. De veranderingen in ieders leven wordt verteld met een proost, op een nieuwe baan of een nieuw huis. Dit positieve einde maakt ook de leeftijdsverschillen van de rollen nog eens duidelijk.
Daarom was het voor mij een verrassing de acteurs in de foyer terug te zien. Allen leken ongeveer even oud, terwijl de rollen dat duidelijk niet waren. Op het toneel was een groot leeftijdsverschil te zien, maar zo samen zaten daar een stel vrienden een goed opgeleverd werk te vieren. Volkomen terecht, want het was heel fijn om ze te zien spelen. Misschien dat ik aan t einde van hun speellijst nog een kaartje voor de Koninklijke schouwburg ga bestellen. Als jij een kaartje kan krijgen, zeker doen, ga kijken.

Lekker eten (4)

Dit hadden we echt gemist, een indisch diner van deze kwaliteit. Het blijft jammer dat jij niet ruikt wat wij roken. Je mag het doen met mijn foto's. De namen van de gerechten ken je nu toch wel?

Vooruit. Voor de zekerheid nog maar eens de namen bij de foto's geschreven. Dit is een goed begin van een nieuw jaar.

Gelukkig nieuwjaar

Iedereen een heel gelukkig 2008. Het oude jaar heb ik met vrienden afgesloten, kijkend naar andermans vuurwerk en genieten van een lekker glas champagne.

Allemaal een mooi, fijn, gelukkig, gezond, feestelijk, levenslustig, leuk, geweldig en weldadig 2008 toegewenst. Dat al je wensen dit jaar mogen uitkomen.