Zondag 25 November 2007 at 11:56 pm
Vrijdag 23 november had ik geboekt voor Onno Innemee. Ik was helemaal in de veronderstelling dat ik C3 ging kijken. Het bleek echter de DVD-tour. C3 volgt later in volgend jaar. Toch was ik heel blij met de typetjes van Onno. Op twee na had ik alle typetjes al eerder gezien. Maar herhaling is goed, herkenning is leuk en vakmanschap is nog leuker om te zien.
Dus... de dvdtour, dat betekent camera's en een grote regietruck naast het theatercafé. Heel netjes was ik vantevoren wel geïnformeerd door het theater. Wij zaten net achter / naast de camera. Geen last van de camera, alleen maar van de regisseur die in de oren van de cameraman schreeuwde. Door een hoofdtelefoon, want die regisseur stond er gelukkig niet naast.
De typetjes van Onno zijn mooi om te zien. Hij zegt zelf dat zijn vrouwen t beste zijn. En bijna al zijn vrouwen zijn fantastisch. Want Onno zet een pruik op en je ziet ineens een heel ander persoon. De oudere dames, de neurotische blondine zijn allemaal mooi. Maar ook de mannen zijn goed.
De leraar is zonder pruik en het duurt even voor je het typetje herkent. Maar de mimiek is prachtig. De onmacht van de leraar tegenover een onrustige klas is mooi uitgebeeld. Je voelt de propjes die naar zijn gezicht worden gegooid bijna van je eigen gezicht glijden.
De kraai met de dove buikspreker komt ook. Helaas niet zo uitgebreid als ik 'm ken. Dat geldt ook voor de computercursus voor bejaarden: "Ik zeg Klik. Nee twee keer klik. Klik klik. Ja en dan snelller KLIK KLIK.". De grap is gemaakt maar in een uitgebreidere versie krijgt ie de zaal plat en krijg ik pijn mijn buik van het lachen.
Heel veel was heel goed. Ik heb ook gewoon teveel gezien. Want sommige typetjes konden beter. Toch ben ik benieuwd naar het eindresultaat, de dvd. Het wordt vast een aanrader.
Zondag 18 November 2007 at 11:20 pm
Even een uurtje foto's maken is vorig jaar erg goed bevallen. Dit keer met zijn tweeën gegaan. Een uur in de randstadrail en tram. Anderhalf uur foto's maken. En een uur terug. Dit is het resultaat, een kleine selectie.
Het was weer een fijne foto zondagmiddag.
Zaterdag 17 November 2007 at 11:31 pm
Ik heb 'm, de laatste Harry Potter. Voor maar 20 cent.
En nu niet storen, want de hele familie wil 'm lenen.
Donderdag 15 November 2007 at 11:41 pm
Het stadstheater had Marjolein Meijers uitgenodigd haar verhaal te vertellen. Maar ook haar liedjes te laten horen! Marjolein Meijers lijkt wat warrig te beginnen. Lijkt niet niet precies te weten wat ze wil vertellen en komt met "een verhaal voor een chinese vrouw die haar kind kwijt is".
Marjolein Meijers vertelt een verhaal. Zo begint het programma Solex. Als de overgebleven helft van het duo De berini's, staat Marjolein nu solo op de planken met haar eerste eigen programma. Solex als naam is daarmee gelijk verklaard. Zelfde techniek, vergelijkbare brommer, vergelijkbaar theater als bij de berini's.
Dat laatste dus niet helemaal. Marjolein kletst je de oren van je kop. In het begin gaat t verhaal nog een beetje stug. Maar al snel is het alsof je bij je familie luistert naar de verhalen van vroeger. Bij een kop thee, of een borrel. Ze begint met een goeie grap en pakt je gelijk terug met een stukje serieus verhaal. Ze vertelt verhalen uit haar jeugd, over haar moeder, of over haar moeders belevenissen. Zo goed, dat je uiteindelijk ademloos zit mee te genieten.
Tussendoor doet ze een paar liedjes. Nou ja, tussendoor. De verhalen worden afgewisseld met liedjes. Je merkt goed dat dit haar makkelijker afgaat. Vanaf het eerste liedje is het prachtig. Later wordt het genieten van de liedjes alleen nog maar beter. In het begin lijkt de afwisseling gezocht, haar vader met een hongaarse minnaar en dan een zigeunerdeuntje. Maar ik stoor me hier niet aan. De overgangen tussen verhaal en liedjes worden beter en binnen een half uur zit ik helemaal in de voorstelling.
Wat helpt is dat twee hele fijne muzikanten meespelen. De heren Walter en Onno Kuipers. Onno speelt op de accordeon en af en toe gitaar. Walter speelt voornamelijk viool, maar ook gitaar, bouzouki en doedelzak. Dit levert hele fijne muziekjes op in een folkstijl die soms balkan en vaker iers aandoet. Terwijl Marjolein dan een contrabas of gitaar bespeelt, en zingt natuurlijk.
De verhalen die ze vertelt zijn niet heel samenhangend. Ergens lijken de losse brokken bij elkaar te komen. Hoe heb ik even gemist, want ze brengt een schrijver tussendoor die een verwarrende nieuwe lijn begint. Moeder, chinese vrouw en kind ben ik dan even kwijt. Tot ze vertelt over haar eigen beleving met een kind. Daar kan ik de draad weer vinden. En gelukkig komt het allemaal weer goed.
Aan het einde van de voorstelling heb in genoten van prachtige liedjes, mooie verhalen gehoord, met een lach en ook met dikke tranen. Grappen en wijze woorden zijn voor het voetlicht geweest, ondanks wat verwarrende intermezzo´s. Naast de prachtige liedjes, is het vooral het tempo van de verhalen, gesproken met een Rotterdams accent en op de juiste momenten voldoende acteertalent dat deze voorstelling tot een aanrader maakt. Gewoon gaan genieten. Heb ik ook gedaan.
Donderdag 08 November 2007 at 11:49 pm
De eerste herfststorm dient zich aan. De stormvloedkering in de schelde is gesloten. Heel even beukt de wind op de ramen. Het getik wordt geratel. Hagel!
Hagel in november. Koning winter is in aantocht, terug in november. Dit herinnert mij gelijk aan het liedje van Wycleff Jean.
So Ill be gone til november
Said Ill be gone til november, Ill be gone til november
Yo, tell my girl, yo, Ill be gone til november
Ill be gone til november, Ill be gone til november
Yo, tell my girl, yo, Ill be gone til november
January, february, march, april, may
I see you cryin, but girl, I cant stay
Ill be gone til november, Ill be gone til november
And give a kiss to my mother
Zou de winter ook een moeder hebben?
Zondag 04 November 2007 at 6:16 pm
Mijn eerste kennismaking met de boeken van Jean-Christophe Grangé was door zijn eerste boek te lezen. "De vlucht van de ooievaars" trok mij aan door het verhaal op de achterkant.
Louis is net klaar met zijn studie geschiedenis wanneer de oude Zwitserse ornitholoog Max Böhm hem vraagt op reis te gaan om de verdwijning van een groep ooievaars te onderzoeken. Nog voordat Louis aan zijn tocht kan beginnen, treft hij Max dood aan. De politie heeft een ongewone belangstelling voor de dood van de ornitholoog. Daarom besluit Louis de zoektocht naar de verdwenen ooievaars alsnog te ondernemen. Zijn reis brengt hem van Oost-Europa tot in het hart van Afrika. Beetje bij beetje rijst bij Louis het vermoeden dat Max met heel andere dingen bezig was dan met onschuldige trekvogels.
Je kent t wel, als je in de bibliotheek staat, of misschien in de boekenwinkel. Je hebt geen idee wat je nu weer moet kiezen. Dus je pakt links of rechts iets van de plank. Je kijkt naar het boek, draait t naar de achterkant en leest de beschrijving. Dit boek trok mij gelijk. Even nog in de binnenkant van het boek gekeken. Dit bleek het eerste boek uit een reeks. Dus het tweede boek ook gelijk gepakt en weer naar huis.
Het verhaal van de vlucht van de ooievaars begon langzaam. Niet vervelend, maar ook niet dat je zo graag blijft lezen dat je niet stopt. Prima zo voor het slapen gaan dat je ook nog aan slapen toekomt. Totdat je voorgesteld bent aan alle personages. Zonder dat je er erg in hebt zijn diverse verhaallijnen opgezet. Je reist met Max Böhm mee naar Roemenie en uiteindelijk naar Afrika. Steeds weer wordt een draadje van een verhaallijn ontleed. Totdat alle draadjes samenkomen naar één plot. Dan lukt het slapengaan niet meer. Dan wil je tot het einde doorlezen. Ik heb een halve nacht slapeloos doorgebracht, met licht aan in slaap gevallen en een dag later vond ik tijd om door te lezen. Doorgelezen tot ik wist waar de reis van de ooievaars eindigde, en die van Max. Ik kwam daardoor heel laat op mijn werk.
Gewaarschuwd door de eerste keer begon ik aan het tweede boek. Eigenlijk vergeten dat dit dezelfde schrijver, Grangé, is van de vlucht van de ooievaars. Ik had dit boek dezelfde keer van de bibliotheek meegenomen. Daarna kijk je niet meer. Dus ik lees de titel, "Het stenen concilie". Vervolgens lees ik de achterkant op het boek. Spannend, intrigerend, denk ik. Ik sla het boek open en start het verhaal.
Eenmaal in Parijs wekt het Thaise jongetje dat Diane Thiberge heeft geadopteerd de belangstelling van enkele wetenschappers. Diane raakt ervan overtuigd dat het auto-ongeluk waarbij het kind in coma is geraakt, in werkelijkheid een aanslag was. Ze begint een zoektocht naar de ware identiteit van de jongen.
Een vlotte jongedame gaat op reis voor de adoptie van een zoon. In het begin ben ik wat geërgerd doordat ze gehaast is tijdens de adoptiereis. Vrijdag heen en maandag weer aan het werk is het motto. Natuurlijk gaat er tijdens de reis iets mis. Je begint haar spanning te voelen. Gelukkig gaat de terugreis goed en kabbelt t verhaal rustig verder. Niets aan de hand.
Tot het auto-ongeluk. Dan slaat de antipathie om en begin je Diane steeds aardiger te vinden. Je volgt alleen nog maar het verhaal van uit haar blik op de wereld. En dat zet je iedere keer weer op t verkeerde been. Pas na een aantal wendingen en nieuwe verhaallijnen kwam ik tot ontdekking dat ook dit een boek van Jean-Christophe Grangé is.
Het verhaal neemt steeds weer nieuwe, rare en spannende wendingen. Zelfs als je denkt, en dat gebeurde meerdere malen, dat je t snapt, dat je t einde kan voorspellen, komt er in het verhaal een nieuwe wending. Tot ik weer dat punt bereik dat ik maar niet ga slapen. Ik moet NU het einde weten. Dus lees ik stug door, tot ik weer gerust kon slapen. Misschien een cliché maar het loopt goed af.
Zaterdag was ik weer in de bibliotheek. Daar heb ik "Het wolvenrijk" meegenomen. De beschrijving achterop is herkenbaarder. Twee lijnen in het verhaal zijn al verklapt. Dus nu opletten of ik niet weer verrast wordt door de wendingen die Grangé verzint.
Verontrustende momenten van geheugenverlies brengen Anna Heymes ertoe op aanraden van haar man een bevriende neuroloog te consulteren. Bij vlagen herkent ze haar eigen man niet meer. Daarentegen heeft ze het sterke gevoel de man te kennen die geregeld bij haar winkel verschijnt. Als de neuroloog en haar man aandringen op een hersenonderzoek, schrikt Anna terug en verliest ze het vertrouwen in hen. Tezelfdertijd begint de Parijse inspecteur Paul Nerteaux een onderzoek naar een drietal brute moorden op Turkse vrouwen, wier gezichten ernstig verminkt zijn. Hij roept de hulp in van oudgediende Jean-Louis Schiffer, die de Turkse gemeenschap als zijn broekzak kent.
Schiffer ontdekt dat de Grijze Wolven aan het moorden zijn geslagen, maar onduidelijk is waarom ze het op Turkse vrouwen hebben voorzien. Anna's zoektocht naar haar ware identiteit en de zoektocht naar een moordenaarsbende komen op een overrompelende manier samen.
Mocht ik er bij je volgende ontmoeting komende dagen nogal onuitgerust uitzien, dan komt dat door dit boek. Ik ga het niet gelijk lezen. Ik ben nu eerst in een ander boek bezig. Krantenrecensenten vonden dit een geweldig verhaal. Dus ik verwacht meer van dit verhaal. Ik vrees voor een slapeloze nacht.
