Voorjaar (2)

Heeerlijk thuiskomen om 6 uur met 22 graden om dan nog in de zon te gaan zitten.

Het levert even later deze prachtige foto op. Daarbij heerlijk de krant gelezen en genoten van de tuin. Ruim een maand terug genoot ik al van het mooie weer, ongeveer een maand terug las ik al de krant in de tuin.

Nu deed ik dat vanavond weer. Ik keek naar de zon en zat heerlijk te genieten. Eten deed ik al op het werk dus verder geen haast.

Rondom mij heenkijkend vallen de nieuw geplante perkplantjes op. Ze zien er dorstig uit, alweer.
In de krant lees ik dat het nationale sproeien van de tuin is begonnen. Dat doe ik al dagen. Vandaag weer. Omdat het volgens het KNMI al vanaf 22 maart niet meer heeft geregend. Dat is dus al een week voor ik in de tuin zat...

Volgens het plaatje in de krant hebben we nog een week de tijd voor de droogte problemen geeft. Ook pas volgende week is het lang genoeg droog voor het bekende antwoord, met dus als vraag: "Hoeveel dagen heeft het al niet geregend?"

Pas volgende maand, op 25 mei heb je je handdoek nodig.

Zonnige zondag

Hoe vind jij dat nou, een voorjaar met een zondag in april van 22 graden? Ik vind het behoorlijk warm. Lekker warm om bij de tentenshow van Van Herwijnen te gaan kijken. Ik ben op zoek naar een tent waar ik in kan staan. Daarbij hoeft het geen familietent te zijn. Gewoon iets makkelijks om mee te nemen. Zo op de foto lijken deze tenten niet al te groot. Ze zijn echter 190 of 195 centimeter hoog van binnen.
Er is zelfs een zonneluifel voor over je tent heen te zien. Dat lijkt mij handig. Extra schaduw boven je tent. Hier zie je al meer een familietent. Met aparte slaapruimten voor meer mensen. Dat lijkt me net even te lastig slapen, te gehorig. De grote luifel aan de voorkant is los verkrijgbaar. Die ziet er mooi uit.
De foto's zien er iets overbelicht uit. Toch beter oppassen om met erg veel zon buiten foto's te maken. Ik ben zo gewend aan foto's maken in omstandigheden met weinig licht dat ik niet eens met een beetje zon kan fotograferen.

Daarom maar even doorgelopen naar het naastliggende dutch water dreams. Deze keer geen grote boten die de waterbaan afdenderen. Bij het voorbij lopen blijkt een grote groep zich te gaan verzamelen om de waterbaan af te gaan. Eerst denk ik nog dat ze in een van de grote boten stappen. Dat zag er vorige keer spectaculair uit. Maar dit is voor de toeschouwer nog leuker. Het lijkt net een stel pinquins zoals ze in het water springen.

Even later gaat de transporband naar boven in werking. Een aantal (nagemaakte) binnenbanden worden omhoog getransporteert. Ik zet de camera op de sportstand en voor ik het weet heb ik een bergje foto's genomen. Zo achter elkaar geeft dit een leuk effect. Zie die kinderen genieten.
Teruglopend richting auto valt weer een grote groep op. Ze krijgen instructie hoe de watervallen te bedwingen. Na een paar maanden lijkt de nieuwe attractie al een goed lopend bedrijf.

Na het uitje in de tuin gewerkt, met mijn ouders onkruid uitgegraven en plantjes ingegraven. Heerlijk van de zon genoten en even later van een prima maaltijd. Maar gewoon zomaar vergeten foto's te nemen. Volgende keer beter als de plantjes allemaal vol in bloei staan dan maar.

Op weg naar de bushalte wel de camera mee. In het donker ben ik iets beter gewend foto's te maken. De avond is nog lekker warm. Niet dat zoiets op een foto opvalt. Toch even het uitzicht rondom laten zien. Met als eerste, de tijdelijke bushalte die nog wel eens een poosje in gebruik zal zijn.




Het was heerlijk warm. Volgende keer iets langer in de zon van de rose genieten.

Twin Peaks

Ik kijk een aantal televisieseries, maar meestal niet via de traditionele uitzendwijze van de televisie. Ook deze televisieserie, die mede de basis vormt aan de wens om series te volgen, volg ik op niet traditionele wijze. Want welke zender wil nu een 18 jaar oude televisieserie uitzenden.

Op de tv-serieswebsite stond een aankondiging voor de Twin Peaks-dvdserie van seizoen twee. Ik verwacht dat een hoop fans hier blij van gaan worden. Ondertussen kijk ik op de modernste wijze naar een 18 jaar oude serie. Het blijft genieten!

Doe maar, een musical

Ik las in mijn krant een artikel over de musical Doe maar. Met de muziek van toen, nu gebruikt om een verhaal te vertellen. Dat kon toch niets zijn dacht ik nog. Totdat ik de recensie las, die was lyrisch.
Toch maar kaartjes bestellen. Dit is de enige band waarvan ik vrijwel alle liedjes kan meezingen. Liedjes waardoor ik herinneringen met mij meedraag. Liedjes die zijn geschreven met de herinneringen van de schrijvers, de band Doe Maar.

De dag dat ik de kaartjes ging ophalen, was die van het sneeuwalarm. De oplettende kijker herkent het invalideparkeerbord. Ik heb een vriendin meegevraagd. We besloten dat dit de compensatie voor het bezoek aan die andere fijne jaren '80-starter zou worden.

De afgelopen dagen las ik steeds meer over deze musical. Je hoorde dat het was uitverkocht, overal boeken theaters meer voorstellingen bij. Dit is / was / wordt een grote musicalhit.
Dus nu ik geweest ben en kan ik het alleen maar beamen. Deze musical is geweldig.

De liedjes zijn heel knap gebruikt om een verhaal te maken. Rode draad is wat drie gezinnen beleven en hoe zij met elkaar zijn verweven. Een verhaal in de jaren '80 waarin een moeder tegen de kruisraket is, de dochter een vriendje ontmoet en het vriendje een pa blijkt te hebben. Allemaal elementen uit de ' Doe Maar'-liedjes die nu op een andere manier in elkaar grijpen.

De liedjes vertellen nu een nieuw verhaal. Terwijl de muzikanten een nummer spelen en de musicalsterren zingen, maken deze liedjes herinneringen los en maakt de musical nieuwe herinneringen. Herinneringen aan een prachtig mooie musical.

Ik vind het heel bijzonder hoe de liedjes van de band Doe Maar een basis vormen voor het verhaal van de popmusical Doe Maar. Een verhaal waarin iedere acteur een grote bijdrage levert. Er gebeurt veel op het toneel. Zoveel dat je goed moet opletten om niets te missen. Ik zou over iedere acteur wel iets kunnen schrijven maar dat doe ik niet. Alleen voor een bijzondere muzikant maak ik een uitzondering

Die bijzondere aandacht gaat uit naar Jan Rot (Hij houdt een eigen stukje bij over Doe maar). Een prachtige rol voor zijn prachtige stem. Hij speelt de rol van Pa :"Zoals je daar nu zit, je haren bijna wit. De rimpels op je handen". Een rol op zijn lijf geschreven, denk ik. Een zeer relekste Pa, met hippie-uitstraling. Hij maakt voor mij het verhaal af, of liever de muziek. Wat kan Jan fijn zingen.

Mocht je ergens in welke willekeurige stad nog kaarten kunnen kopen, GA KIJKEN. Zoo leuk is deze musical.

Ajam penyet

Vandaag mocht het weer, indonesisch eten. Heerlijke nasi djawa en kambing vlees pedis. Dit keer pestten we elkaar met welk gerecht we nu er bij zouden nemen. De ajam of de pepesan, of misschien de tahoe telor. Door deelname van een derde collega, kozen we voor de tahoe telor.

Bladerend in het menu kwamen we ajam penyet tegen. Heee, dat is nieuw. Proberen!
Oohh, maar dan wil ik ook een stukje proeven, zei die derde collega. Proeven?!? Meeeten zul je bedoelen. We nemen toch die pepesan erbij. Dus de bestelling werd minder standaard dan altijd. Nasi djawa, kambing vlees pedis, tahoe telor, ajam penyet en pepesan.

"Mijnheer de ajam penyet is erg heet, erg pittig" waarschuwde onze gastheer. "Pittig? Dat is juist goed, heel goed. Het kan ons niet pittig genoeg zijn" riepen we.
Nu hebben mijn collega's dat ooit eerder geroepen en bij ieder gesprek over gekruid eten komt dat verhaal weer terug. Dit keer was het gelukkig niet zo pittig dat je de vlammen al bij het eten uitslaan. Maar het was wel erg lekker. Anders dan andere keren. Ajam Penyet gaan we vast nog een volgende keer weer bestellen. Helaas beginnen de vakanties nu al mee te tellen in de agenda en moeten we twee maanden wachten.

Dood en verderf

In het stadstheater"http://stadtheater.nl/ van Zoetermeer zag ik Kees Torn weer. Met zijn programma dood en verderf. Niet heel verrassend ging dit over het doodgaan van de mensen om hem heen. Waarbij de teksten weer prachtig op rijm zijn gezet. De liedjes weer mooier kloppend zijn gemaakt. Op het eerste gehoor niet zo virtuoos als vorige keer, maar pas aan het eind bleek hoe knap het rijmschema in elkaar stak.

Dit keer steekt het verhaal dat Kees wil vertellen nog mooier in elkaar dan vorige keer. Nu is het niet alleen de taal die zo mooi is. Het verhaal is ook adembenemend. Hoe een verhaal over de dood toch zo grappig kan zijn. Luchtig behandeld Kees Torn de dood van mensen om hem heen, bekenden en onbekenden
Hij heeft speciaal zijn begrafenispak maar aangehouden. Zo mooi hoe Kees ook daarmee nog gein kan maken.

Kees Torn komt schuchter, onzeker, soms stuntelig over. Dan glimt zijn gezicht op en kijkt hij ondeugend, guitig zelfs de zaal in. Alsof hij net iets nieuws heeft ontdekt om te vertellen. Het is ontzettend knap om te merken hoe men om je heen daarin meegaat. De zucht van het publiek bij de dood van ... of dat je bijna snuift bij zijn gesnotter. Zelfs zijn tussendoorverhaaltjes zijn knappe taalstukjes, weer gedichtjes bijna. Net als al die grafschriften. Die ik hier wel zou willen opschrijven maar die ik niet aan je wil verklappen om je niets van de spanning te laten missen.

Zoals de spanning van het einde. Het laatste lied. Zorgvuldig opgebouwd verhoogt Kees Torn de spanning. Ademloos luistert de zaal naar zijn lied, de tekst is schitterend, moeilijk om niet mee te snotteren. En toch hoor je niemand. Ik heb, geloof ik, nog niet eerder zo'n stilte meegemaakt met zoveel mensen. Een adembenemend einde, geen zuchtje meer. Dood en verderf moet je zien. Meer kan ik je niet vertellen.

Frank Boeijen

Zaterdag 31 maart 2007 bezocht ik het optreden van Frank Boeijen in het Lucent danstheater in Den Haag. Ik mocht mee met een groot fan. Vantevoren werd ik gewaarschuwd voor het publiek en achteraf de oren van t hoofd gevraagd hoe ik het had gevonden, beleefd, ervaren, beluisterd.

Zoals de meeste lezers misschien al weten, ik ga onbevooroordeeld naar een theater. Okee, meestal zie ik dan cabaret en nu hoor ik een muzikant. Ik dacht de muziek van Frank Boeijen ook wel een beetje te kennen. En bedacht mij zelfs niet blind te staren op de jaren '80. Zeker niet omdat ik (toevallig) de dag ervoor de film Music and Lyrics heb gezien. De (te) bekende nummers hoopte ik niet te horen.

Frank Boeijen is een prima muzikant en heeft een paar collega's meegenomen. Vrijwel in het begin stelt hij ze voor, Rens van der Zalm (diverse instrumenten), Charles Nagtzaam (bassist en op een speciale tamboerijn), Ruud de Grood (diverse toetsen en met extra groot applaus).
Na de eerste liedjes blijkt dat ik mij op een andere manier op de muziek moet richten als ik gewend ben. ' Normaal' hoor ik alleen de klanken van een nummer en krijg ik ' flarden' van de tekst mee. Bij Frank Boeijen blijkt de tekst echter een zeer belangrijk onderdeel. Hij vertelt een verhaal, brengt je ergens naar toe (zegt ie zelf ook 'ik neem je mee naar Frankrijk' ) en probeert een deel van zijn wereld te schetsen. Dat lukt ook aardig want, zonder dat ik de tekst hoor, merk ik dat mijn gedachten afdwalen. Afdwalen zoals bij een boek waar je wel letters leest maar een verhaal beleeft. Ik beleef op de teksten van Frank Boeijen zijn verhaal, mijn verhaal, gelezen boeken en ontdek soms een onderwerp en dan blijkt Frank Boeijen daar nu net over te zingen. Goed overgebracht dat gevoel dus.

Muzikaal klopt t allemaal. Het klinkt fantastisch, zoals je van een theatertour verwacht. Alles ter ondersteuning van de tekst van Frank Boeijen.
Veel liedjes komen aan bod. Bestaande nummers worden met andere instrumenten gespeeld, zoals de ud en een banjo. Ik herken ook diverse nummers. Toch voel ik niet de behoefte mee te zingen, ik wil alleen maar luisteren. Ik hoef ook alleen maar te luisteren. Tot zover is dat prima.

Tot de toegift, dan willen al die 'verlopen jonge meisjes' hun waardering aan Frank Boeijen kwijt. Op een manier die mij gelijk weer terugbrengt bij Music and lyrics. Ik zeg, vergeet die jaren-'80artiest, herken de artiest Frank Boeijen. Een muzikant die zijn eigen muziek is blijven maken. Die overeind is gebleven na de Nederlandse popmuziekhype van de jaren '80. Een muzikant die gedichtjes maakt op muziek, zelfs vertellend op een cadans als ie een nieuw nummer inleid met een dichterlijk verhaaltje. Een muzikant die muziek maakt om bij weg te dromen, melancholisch, muzikaal en meesterlijk. Een goed muzikant.

Dus, hoe ik het vond? Wel aardig. Ik heb in de discografie naar de verzamelaar gekeken, die zou ik niet kopen. Maar ik zou wel weer naar een concert van Frank Boeijen gaan. Misschien kunnen we volgende keer met meer mensen?

Nieuwe hostingprovider