Gelukkig nieuwjaar

Mooi weer

Prachtig al die sneeuw. Okee, het kost iets meer moeite om ergens te komen, maar het is wel verschrikkelijk leuk.
Dit eerste wilde ik altijd al een keer laten zien. Met dit weer gaat het natuurlijk om de tweede foto.
Een prachtige winkelstraat om half acht, vrijdagavond. Mooi in de sneeuw, gezellig om dan overal even rond te kijken.
Zie je al die gesloten winkels? Stelletje mietjes zijn het. Allemaal!

Televisie gemaakt

De televisie is gerepareerd. Hoe lang ie het hierna gaat volhouden vertelde de reparateur niet. Hij had wel meer van deze typen televisies staan met hetzelfde manco. Bij mij was het te repareren. Hopelijk doet ie het nu nog een tijdje.
Ik heb nu een Philips P32PW9763. Het ding is pas vijfeneenhalf jaar oud. Toch schijnt t bekend te zijn dat de beeldbuis er na vier, hooguit vijf jaar mee ophoudt. Philips doet daar NIETS meer aan. Erg slecht! Andere merken zijn trouwens net zo. Dus zelfs een ander merk helpt niet.
Ik ga vast op zoek naar vervanging. Maar ik zag al dat ik geen leuke televisie kan vinden. Die nieuwe dingen zijn allemaal zilver! Bàh. Dat past niet in mijn interieur!
Bovendien is het allemaal rommel geworden. Het ziet er niet uit en het gaat niet lang mee. Zelfs die dure philips niet. Misschien laat ik het ook wel. Bijna een maand zonder televisie was prima te doen.
Gelukkig kan ik nu nog wel even vanaf de bank naar series kijken. Misschien ook weer eens een film kijken...
Filmavond?

Kerst 2005 - dag 3

Na de kerst blijven er altijd restjes over, daarom is het de derde dag restjesdag. Alleen dit jaar minder dan andere jaren. Okee, de rode kool van gister en wat van de vinaigrette. Gelukkig geen restjes van de alcohol van gister, zoals bij Fokke en Sukke.
Sterker nog, restjes dag is weer met familie. Dit keer met de zus die niet in deze stad woont.
Gelukkig heeft de supermarkt ook restjes en wil daar tegen de helft van de vorige vraagprijs van af. Dat scheelt voor mij weer met de vinaigrette, komt die ook nog op.
Helaas lust de oudste dochter álles. Die eet ook voorgerecht en zit gewoon te smullen. Zelfs de vinaigrette vind ze te eten. Erg jammer wel.
Van de botten van de hazenrugfilet van dag 1, heb ik een wildbouillon getrokken. Samen met de restjes gehaktbal uit de supermarkt en een mixje van bospaddestoelen heb je zo weer een heerlijke soep.
Ook de middelste zoon vind het lekker. Ook dit is jammer, zo komen ze vaker terug! Natuurlijk kunnen ze niet de hele tijd blijven zitten.
De planning van vanavond is minder strak dan eerdere dagen. Het diner wordt geïmproviseerd neergezet. Overal komen nog restjes vandaag.
Dat weten de kinderen ook. Want ik heb een kindvriendelijk huis. De term heb ik nooit zo gesnapt...
Ze bedoelen toch dat er voldoende te vinden is om mee te spelen? Een paar lege wijndozen, oogjes en een mond en je hebt een fantastische avond. Toch?
Mijn vader heeft het ook helemaal begrepen. De kleur van zijn trui uitgekozen bij de kleur van mijn kaarsen. Het blijft heel prettig dat je familie meedenkt bij de inrichting van de tafel.
Het volgende restje is de spoom van gister. Een heel klein beetje ijs is er nog over. Met kleinere glazen dan gister, lijkt het al snel heel wat. Drank met een beetje geweld erover geschonken, dat geeft er een mooie kraag bij.
Zo ook de hertenbiefstukjes. Een beetje oplettend inkoper kijkt naar de prijzen. Het loont echt de moeite om op het laatste moment, met die vervelende drukte, nog even in een supermarkt rond te lopen. Diverse soorten wild voor de helft van de prijs!
Dat hoeven ze voor mij niet nog een keer te herhalen. Daardoor eten we deze dag weer hertenbiefstuk. Heerlijk en makkelijk. Samen met de saus van gister, die mijn nichtje ook al lekker vind.
Tevoren had ik al begrepen dat er niet veel eten meer nodig was. Dat mijn zwager en mijn zus al genoeg gegeten hadden de dagen ervoor. Zo lijkt dit ook net een statieportret, maar ik denk vast dat t is om het eten te laten zakken.
Dit lijkt me ook al beter om je eten te verwerken. Terwijl je dochter probeert om mama er mooi op te zetten. Je ziet ook gelijk dat kinderen op het gezicht gericht zijn. Je moet echt leren en je best doen om iemand op de hele foto te zetten.
Dan komen de toetjes. Dat kan natuurlijk niet zomaar. Daar moet je iets van maken. Ik blijf (uiteraard) ook nog een beetje kind. Dat wil er uit! Dus dan nu met slagroom.
Oh nee, dat is natuurlijk mijn creatieve kant! Zo moet je dat zien, hoop ik dan...
Dan wordt het snel tijd voor een jas en een bed. De jongste geeft heeeel duidelijk aan dat het nú genoeg is. Op stel en sprong gaan de jassen aan. Het is tenslotte al half negen en erg laat.
Nog even wordt getoond hoe je met een zwaard omgaat. Zó doe je dat. Uiteraard! Daar heb ik niet aan getwijfeld.

Even later is het stil...
Kerst 2005 is geweest. Gezellig geweest. En zóóóó lekker

Kerst 2005 - dag 2

Om de tweede kerstdag geen traditie te laten worden, vier ik tweede kerstdag met vrienden. Inmiddels is het ook een gewoonte die we alweer twaalf jaar volhouden.
Binnenkort moeten we maar eens ons twaalf en half jaar etentje houden. Lekker in een tuin, om een barbecue. Dat is veel aangenamer dan de sneeuw die nu viel. Gelukkig is het nu wel de tijd om lekkere dingen te kunnen kopen.
Dit jaar begon ik laat aan het verzinnen van het diner. Dat heeft een iets strakkere planning opgeleverd, maar ook een iets langere voorbereiding. Ik begin met het doorbladeren van de folders van de supermarkten en andere winkels. Kijken wie wat waar in de aanbieding heeft. Gelukkig is een hoop online te vinden. Zo ook de kookboeken om e.e.a. mee te kunnen bereiden. Stukken makkelijker dan die stapel papier die ik heb.
Voordat we begonnen met eten, moest eerst het afgelopen jaar even worden ingehaald. Vier vrienden hebben niet voor iedereen een verjaardag gevierd. Gelukkig zie je elkaar nu en kunnen de cadeau's gelijk worden overhandigd en uitgepakt. Een klein presentje dat we toch echt graag een verjaardag vieren. Feestjes worden te zeldzaam tegenwoordig.
Daarna starten we met de maaltijd. Uiteraard is alles veel vlotter opgegeten dan ik het kan bereiden.
Als koud voorgerecht heb ik gekozen voor kant en klare voorverpakte geelstaartvintonijn. Gerookt en in dunne plakjes gesneden. Daarbij heb ik een vinaigrette van balsemicoazijn, olijfolie, honing, sjalot, knoflook en diverse kruiden gemaakt. De kunst van een goede vinaigrette is het roeren van de olijfolie. Een staafmixer doet daarbij wonderen. Kruiden en olie aanvullen tot je het aangenaam vind smaken. Zo had ik gelijk genoeg voor bij de sla.
Daarbij een heerlijke droge witte wijn, die ook prima met de volgende gerechten samenging.
Na het koude voorgerecht volgde de roomsoep met gerookte paling. Hiervoor begon ik vrijdag al met het kopen van paling in vel.
Het fileren ging echter niet zo makkelijk, dus maak je de paling heel even warm in de oven. Tenminste dat is het idee. Ondertussen was er telefoon en was bijna de paling in de oven verdampt. Maar het velletje zat wel lekker los.
Verder was het recept simpel maar bewerkelijk: Bakken van vel en graat voor de basis van de soep in veel boter. De boter aanvullen met bloem en tomatenpuree voor een roux. Dan voorzichtig visfond toevoegen en de soep inkoken. Op de avond zelf nog even het palingvlees en room erbij. Soep opdienen en klaar.
Ik had gedurende de vrijdagavond, zaterdag en zondag al van de soep geproefd. Het resultaat op maandag met paling en room was echter nog lekkerder dan alleen al de basis de dagen ervoor.
Op een of andere manier was het daarna zo gezellig dat ik gestopt ben met het maken van foto's van de rest van de gerechten. Gelukkig had ik van het warme voorgerecht acht exemplaren gemaakt. Dus had ik voor de dag erna nog een proefexemplaar voor een foto erbij.
Het warme voorgerecht was een Champignon royal. Een kastanjechampignon met gevuld kreeftenvlees, overgoten met twee lagen (verschillende) saus en daarna gegratineerd, neergelegd op een ronde geroosterde boterham.
Dat kreeftenvlees is trouwens grappig. Gewoon in vorm van de schaal en rood enzo. Alleen erg duur om kant en klaar te kopen. Zeker als je zoveel nodig hebt, maar het was het wel waard.

De saus was iets minder duur, qua aanschaf, maar wel in bereiding. Ik begon met een liter bechemelsaus van roux, witte wijn en visfond. Die heb ik gesplitst in een cocktailsaus (met cognac, calvados, sherry en tomatenpuree) en een Mornaysaus (bechemel met kaas). De sauzen over de champignon heen gegoten. Daarna even in een middelmatig warme oven.

Het resultaat was verbluffend. Je kon de champignon gelijk eten. De smaak was erg lekker. De verschillende soorten saus combineren lekker met de kreeft. Je wordt door iedere laag weer verrast. Héérlijk.

Daarna was er een spoom. Een kersenspoom met kriek lambic. Ook deze was erg verrassend van smaak. Erg goed om de smaakpupillen weer wakker te schudden voor het hoofdgerecht.
Helaas dus hiervan allemaal geen foto's meer. Ik had het te druk met eten klaar maken, gezellig kletsen en eten op eten.

Het hoofdgerecht bestond uit hertenbiefstuk met een wildsaus. De saus had drie dagen staan trekken met bouillon, wijn, port en diverse kruiden, waaronder verse thijm en rozemarijn uit eigen tuin. Daarbij aardappelkroketten, patat, spinazie, tuinbonen met spekjes en sla. Ik had zelfs nog rode kool, cranberrycompote en peertjes. Helaas ben ik die vergeten op tafel te zetten.
De bijpassende rode wijn was een Saint Emillion Grand Cru uit 2003. Een krachtige rode wijn, dat vind ik zelf erg lekker. Die ging ook goed met het volgende gerecht.

Het kaasplankje was gevuld met diverse soorten kaas. Waaronder het lokale geitenkaas van "t geertje". Vervolgens een grand dessert met bosvruchtenkwark, bitterkoekjespudding, chocolademousse, drie soorten ijs en geflambeerde kersen. Als laatste was daar de thee en koffie met bonbons. Toen kwam ook pas de slagroom op tafel die ook wel bij het grand dessert gepast had. Ondanks de paar vergeten dingen vond ik het een zeer geslaagd diner. Gezellig, rustig aan en de hele avond lol.
Gelukkig mogen we met de zomer weer.

Kerst 2005 - dag 1

Eerste kerstdag. Traditioneel eet ik dan met de familie. Iedereen mag kiezen wat ie wil eten en zo worden er dus meerdere soorten voorgerechten, hoofdgerechten en desserts gemaakt. Mijn ouders zijn ook begonnen aan de digitale camera. Dat levert weer andere fotografische inzichten op. Zoals het het warme voorgerecht.
Het warme voorgerecht (we hebben al een koud voorgerecht en kreeftencappucino genoten) lijkt ook op een voorgerecht uit mijn planning voor de volgende dag. Alleen is dit gerecht iets makkelijker en sneller klaar dan die van mij. De basis is echter hetzelfde.
Ik kan me voorstellen dat je t op t eerste gezicht niet herkend. Het is een kastanjechampignon, gevuld met gorgozola, met een velletje bladerdeeg er om heen gevouwen. Een heerlijk gerecht, snel klaar in de oven en het vult er goed. Een halve maaltijd.
Daarna volgde de spoom, traditioneel van citroenijs. Daarna een schnitzel, varkenshaas in bladerdeeg of een hazenrugfiletje (naar keuze). Alles aangevuld met patatjes, aardappelkroketjes, diverse soorten groenten, een lekker sausje, cranberrycompote en stoofpeertjes. Van alles dus.
Pas bij het kaasplankje lette ik weer op. Ik moest ook nog een foto nemen van het eten. Al het moois van het ontbenen van de hazenrugfilet enzoo gemist... Het dessert heb ik ook niet vastgelegd. Het was gewoon te lekker om er lang mee te doen.
Dan voor de liefhebbers maar een stukje van het kerstdorp, met de nieuwste camera in de familie.

Gourmetten met vrienden

Afgelopen maandag hadden we een heerlijk diner met vrienden. Net als vorig jaar de feestmaand even inwijden.
Deze keer hebben we gekozen om te gourmetten. Lekker vis, vlees, champignonnetjes, paprika, uit en zo halen om lekker zelf op te bakken.
Na een kleine rookpauze, waarbij de camera weer driftig werd gebruikt, zoals hier om uit te drukken dat het eten tot nu toe al heel lekker was, zijn we aan het dubbele dessert begonnen.
Eerst doe je het beslag er in en laat je je pannekoekje lekker bruinbakken. Daarna er een beetje alcohol op en hup de vlam er in.
Dat ging prima. Alle pannetjes tegelijk levert een bijzondere ervaring op.
Daarbij was er voor de liefhebbers ook ijs, met slagroom. Daar zijn alleen minder compromitterende foto's van dan vorige keer.

Het eten was weer heerlijk. Daarna nog thee (of koffie) met een likeurtje en iedereen ging weer rollend naar huis.

Brigitte Kaandorp - begint een verhaal

Vanavond was ik in het stadstheater, in ons prachtige zoetermeer, bij de voorstelling van Brigitte Kaandorp. Zoals gebruikelijk heb ik géén idee waar het over zou moeten gaan (en dat wil ik zo houden ook! Dus ga mij nou niet vantevoren vertellen hoe de aankondiging luidt!) en kan ik dus onbevangen in het theater zitten. Hoewel, met Brigitte Kaandorp lukt je dat natuurlijk nooit. Daar heb je vantevoren, ongeacht het verhaal, al een mening over.
Brigitte Kaandorp groet ons allen in zoetermeer uitgebreid en legt uit dat ze een verhaal heeft. Ze doet het deze keer helemaal anders, geen warrige voorstelling met uitweidingen over haar privéleven. Alleen het begin is altijd even moeilijk, ze heeft startangst.

Gelukkig begint ze met twee geweldige liedjes als binnenkomer. Eerst Hallo ... en je gaat gelijk meedoen. Niet ik, want ik zit nog wakker te worden. Maar de rest van de zaal loopt al warm (én dat in zoetermeer). Dan de uitleg over het verhaal. Voor je het weet is ze al twintig minuten verder, verward in een chaos waar ze niet uit lijkt te komen. Met ondertussen weer liedjes. Heerlijk, trouwens die liedjes. Zo leuk dat je je afvraagt of je bij een concert of een cabaretvoorstelling zit.

Heel plastisch wordt vervolgens het verhaal (een sprookje over 1000 én één nacht) uitgelegd. Door de uitleg, het contact met de zaal en het prachtige decor komt het verhaal erg leuk over. Ze kweekt sympathie door haar (zelf gemaakte) kasteel. En sommige decoreffecten zijn erg leuk.
Helaas (ze heeft t zelf meerdere keren gezegd) is het einde een beetje suf. Maar dat mag de pret niet drukken, want tijdens het verhaal is er ook prachtige uitleg (over het dieptepunt) en weer een fijn liedje. "Je moet roeien met de riemen die je hebt". Want anders ga je dood! Nou Paul Smit kan daar nog een filosofielesje aan besteden.
Had er in het theater een cd gelegen van deze liedjes, dan had ík de cd gekocht. Dat heb ik nóóit, echt nóóit. Zo fijn dus.

Dussss, daar zit je dan, met een suf einde. Gaat ze uitleggen hoe ze aan dat einde komt (of niet dus). Práchtig. Brigitte heeft inmiddels twee kinderen, een jongen van 12 en een meisje van 8. Waarbij in prachtige details (een gesproken schilderij) uitgelegd wordt wat de kinderen doen, hoe lastig ze het Brigitte als moeder maken. Alle moeders in de zaal, jong en oud, knikken hard mee op de herkenbare verhalen. Schaterend over de voorbeelden die worden aangedragen. Wat, uiteraard, weer leidt tot een lied. Het slotlied blijkt later.
Adembenemend hoor je dit aan, terwijl het doek al dicht kruipt... Bij de laatste klanken begint de ovatie al, die na vier klappen al staande is. Terwijl wij onze handen al een paar minuten stuk klappen, besluit Brigitte tot een toegift, over roeien. Waarna weer een ovatie klinkt (we stonden nog).
Dan vraagt ze het publiek nog even te gaan zitten. Ze wil nog niet naar huis (mensen met kinderen snappen dat) en ze zingt "Leven zonder angst". De zaal is muisstil.

Na de laatste tonen gaat iedereen weer staan. Dan gaat toch echt het doek dicht en is het afgelopen. Helaas, want het was práchtig. Dank je wel Brigitte voor een hele fijne avond. Ik heb genoten.

Kersthobby

Mijn ouders hebben een kersthobby. Sinds wij kinderen het huis hebben verlaten blijft er veel meer ruimte over in het huis. Dus dat kun je prima als opslagruimte gebruiken om andere huizen te bewaren. Een kerstboom hoeft ook al jaren niet meer. Mijn moeder vindt het kerstdorp heel erg gezellig. Die kan daar uren naar kijken. Als je de detail foto's bekijkt snap je prima waarom dat is.
Mijn vader wordt quasi gedwongen om het dorp op te bouwen. Ik ben de afgelopen week al een keer langsgeweest. Nadat de tandarts deel vijf (van zes) had ingezet. Ik heb een deel van de fases meegemaakt die de opbouw doorloopt. Zoals piepschuim snijden, huisjes plaatsen, licht installeren, de mensen op hun plaats zetten.
Ik kreeg vandaag ook gelijk de schuld van de uitbreiding van het dorp. Woensdag zei ik quasi onschuldig dat er plek was en dat ze vast bij Groenrijk nog meer huisjes hadden. Dat hadden ze ook en zo is dit jaar het dorp weer groter geworden.
Het dorp is zelfs voorzien van een trein. Deze trein rijdt uiteraard ook niet op een tijd. Dat zou je ook niet willen want hij blaast er allemaal kerstliedjes uit.
Na het aanzetten van de trein, heb je wel een uitdaging om 'm weer op de rails te krijgen.
Verder heeft het dorp diverse winkels. Volgens mij is dit een oliebollenkraam. En als je vindt van niet, dan toch wel. Omdat ík het zeg.
De details van de poppetjes zijn schitterend. Al vraag ik me af wat deze man aan het doen is. Van buiten naar je buurvrouw turen lijkt me niet heel handig. Tenzij je wil opvallen omdat dit zeker gaat lukken.
Ik weet ook niet of schilderen in een koude en natte omgeving erg goed is voor je doek en je verf. Maar ach, het ziet er toch prachtig uit. Vind je ook niet?
Zelfs de kleinkinderen zijn geïntegreerd met het dorp. Als ze zouden zingen, werd het ervoor staande koor gelijk weggeblazen.
Als laatste detailfoto, maar in het dorp helemaal vooraan, een stal met een bloot kind. Hadden ze dat niet kunnen aankleden? Of in een paar doeken kunnen leggen?
Affijn, dit is natuurlijk wel waar t met kerst om draait. Al die kleine kindertjes in de kou.

Sinterklaas in de wijk

Ik woon in een prachtig nieuwe wijk, een vinexlocatie. Enthousiaste nieuwe bewoners zadelen je daar op met hun ideeen. Eerst krijg je een briefje in de bus: "Wil je je kadootjes door de Sinterklaas laten bezorgen?" is de vraag. NEEE, denk ik nog, maar dat kon je niet antwoorden of insturen.

Na mijn zaterdagse boodschappen en de borrel bij Pa & Ma, weer naar huis gereden. Op de laatste rotonde en enige ingang van de wijk bespeur ik wat drukte. Er lopen ongeveel honderd mensen over de weg. Sommige in kleurige pakjes en er wordt veel geflitst.
Ik sta met mijn auto achter de bus en zie verder niet veel. Ik ergerde me al aan die bus en nu nóg meer oponthoud? Ik hoop niet dat er een ongeluk is gebeurd? Gaat dit lang duren?
Gelukkig rijden we enkele minuten later door, de bus draait over de rotonde en begint aan de terugreis.

Ik neem de afslag naar mijn huis. Achter de stoet aan. Het blijkt Sinterklaas te zijn in een klassiek rijtuig. Blèèhhh, moet dat nu voor míjn auto? Dat dachten een paar opgeschoten knapen in een polo of fiesta ook. Die kwamen zelfs náást mij staan, daar waar duidelijk geen plek of doorgang was. Ik was gelijk bereid het bestuurdersportier op te offeren aan de goede zaak. Helaas dropen ze af.

Dus ik rij precies achter het rijtuig van Sinterklaas. Allemaal blije mensen, kinderen en pieten. Voor, naast en achter mijn auto. "Gelukkig! Ze gaan linksaf!" dacht ik.
Ik ben snel door- en omgereden naar mijn straat. De auto in een vak gegooid en de boodschappen  naar binnen gedragen. Toch maar de camera gepakt.
Want eigenlijk is het wel heel leuk om te zien. Als je er maar zelf niet achter rijdt. Dus met een paar foto's de sfeer vastgelegd. Al die blije kinderen, enthousiaste ouders, toch wel blije tieners. Deuren gaan open, buren komen naar buiten. Hun kinderen op de arm of rond de benen. Het is een echt familiefeest.

Alleen die sponsor... Daar ga ik eens een hartig woordje mee wisselen. Al die herrie! Tssss...

Spannende serie

Het nieuwe televisieseizoen is al weer een tijdje terug begonnen. In Nederland is het zo'n grote puinhoop met uitzendschema's van nieuwe series dat ik mijn geluk beproef met nieuwe buitenlandse series. Dit is een retespannende serie. In twee dagen tijd heb ik de tien beschikbare afleveringen erdoorheen gejaagd.
Surface gaat over de ontdekking van nieuw leven in de oceaan. In korte tijd leer je een aantal hoofdrolspelers kennen, die op verschillende manieren betrokken worden in het verhaal. Langzaam wordt dat verhaal per speler steeds spannender. Met fantastisch spannende stukjes aan het begin en einde van een aflevering.
De hoofdrolspelers zijn: Laura Daugherty, een jonge bioloog die onafhankelijk van de overheid de dieren ontdekt, vervolgens ook verder op avontuur en onderzoek uitgaat; Dr. Aleksander Cirko, een academisch onderzoeker van de overheid, met als opdracht alles in de doofpot te stoppen;  Richard Connelly, iemand die met zijn broer gaat vissen, de broer verliest en op zoek gaat naar de oorzaak; En Miles Bennet, een jongen die een ei vindt, uitbroedt en het dier dat er uit voortkomt opvoedt.

Het avontuur steekt goed in elkaar. Er worden voldoende omstanders bij betrokken om de geloofwaardigheid héél hoog te maken. Het is een dier in zee, dus visvangst verminderd. Restaurants hebben van één soort vis ineens een heleboel. Toeschouwers zien een keer een dier een zeearm binnenzwemmen. De dieren lijken onschulding en mooi, maar ogenschijnlijk is er niets dat ze tegen kan houden.

Aflevering na aflevering ontrafelt zich een verhaal waar je niet aan moet denken dat dit in realiteit kan gaan gebeuren. De conspiracy theorie vanuit de x-files verbleekt hierbij. Josh en Jonas Pate (de producers) hebben een fantastisch verhaal neergezet. Eéntje waar ik niet meer kon stoppen om naar te kijken.

En nu moet ik wachten want er volgen nog meer afleveringen ...