NPS mag blijven

Ik vind het niet kunnen dat de politiek uitmaakt wat wij moeten gaan kijken. Ik ben juist heel blij met de NPS omdat die mij programma's brengt die ik nergens anders zie. Over Nederland. Over onderwerpen die je nergens anders terugvind en ziet. Niet te koop elders en ook niet direct voor iedereen geschikt of gewenst.

Ik geloof Medy niet als ze zegt dat andere omroepen deze programma's zullen overnemen. Want ze haalt ook budget weg bij die omroepen. Bovendien hebben de meeste omroepen voor mij al jarenlang bewezen alleen maar bagger te kunnen maken.

Van mij mogen andere omroepen opgeheven worden. Voor mij is het goed genoeg om alleen nog maar kwaliteit- en cultuurprogramma's te vertonen. Dat is ook een manier om de publieke omroep goedkoper te maken. Als dat al het doel zou zijn.

De programma's die ik zeker ga missen, zijn: Het Klokhuis, TV3, Zembla, Nova.
Als ik op de website van de NPS naar de programma's kijk, vind ik ook nog Het uur van de wolf, Kook van jou, Raymann is laat, The Comedy factory.
Ik wil al deze programma's NIET kwijt!!!

Als jij ook wil dat de NPS blijft, steun dan de actie en zet een virtuele handtekening!

Pepijn Cabaretdagen 2005 / 3

Vrijdag was de een-na-laatste Pepijn cabaretdag. Voor mij was het de derde en laatste dag. Na een erg enerverende dag, nog even genieten van de mooie cabaret die Pepijn iedere keer weet te kiezen.

De presentator van de avond, Jelle Kuiper, weet de zaal snel tot aandacht te brengen. Dat blijkt iedere keer tussen de cabaretiers door. Uiteraard zijn t (standaard) truukjes. Dat geeft helemaal niets, want het werkt.
Ook iedereen even betrekken, wat nieuwsgierige vragen stellen. Dat maakt het net meer een huiskamer.

Als eerste cabaretier mag Patrick Spekman op. Hem had ik eerder zien presenteren, maar nog geen programma van gezien. Heerlijk druk is ie.
Hij doet kleine stukjes toneel, vertelt over vakantie en laat op een knappe manier een aantal mensen de revue passeren.
Grappig detail is dat ie nèt even afgeleid wordt door het publiek. Maar herpakt zich en, na een slok bier, vertelt vervolgens naadloos zijn verhaal verder. Mooi werk!
Bij de man aan de bar was ook zijn mimiek heel fijn. Ik hoorde (en zag t zelf ook) reacties uit de zaal: Zijn ogen, kijk zijn ogen! Heel trefffend die man aan de bar neergezet.

De tweede cabaretier van de avond is Jeroen Pater. De vorige keer op dag één al een keer van mogen genieten. Na de voorstelling praatte ik even met hem en hij vroeg op te letten hoe het de volgende keer zou gaan. Nu bij deze dus:
Jeroen, het ging fantastisch! De snelheid zat er goed in. Het publiek van deze avond werkte prima mee. Het verhaal van het uitmaken van de relatie, al die vrouwen kreunden "ja, ja, zo gaat het". Prachtig! Met tranen in hun ogen het verhaal aanhorend. Onduidelijk voor mij was of dit van de emotie of van lachen was. Mooi was het wel.
Vervolgens weer de twist in het verhaal. Het publiek is ademloos. Twijfelend, moet er wat gebeuren of hoort dit zo? Iedereen zit op het puntje van zijn/haar stoel. Dan gaat Jeroen verder. De interactie met het publiek is erg leuk. Hij verteld een verhaal, het publiek denkt een deel te kennen en 'boem' zet ie je toch even op je plaats. Briljant moment.
Dus Jeroen, dit gaat echt een goed verhaal worden. Nee, het ís een goed verhaal. Ik kom graag weer kijken.

Als derde en laatste cabaretier komt Michiel Peereboom op. In een fijn colbert en een mooi t-shirt. Daar komt ook het eerste commentaar op. Mooie tieten denkt Michiel te horen, neeeheee, moooi teee-shirt. Oh okee.
Affijn, de toon is gezet. Er lijkt geen vaste lijn in dit programma. Michiel is zoekende. Hij laat briljante kleine stukjes cabaret zien. Wordt vervolgens weer gigantisch afgeleid door de zaal. Staat een moment zelfs even met de handen in het haar (nee, die foto zal ik niet plaatsen) en weet met een paar mooie liedjes toch een tevreden bezoeker achter te laten.

Ik wil Michiel wel eens zien als ie een programma speelt. Met cabaretdagen is het toch lastig wat je wil laten zien. Nieuw werk uitproberen of bestaand materiaal spelen. Michiel was nu op de improvisatietoer. Had daar prima zijn aandacht bij. De hele familie op de derde rij werd betrokken. De details goed onthouden. Alleen wat ermee te doen was lastig. Echt goed bruikbaar was de informatie niet.
Toch zag ik hier iemand die het vak beheerst. Techniek, kennis en kunde zitten denk ik wel goed. Nu nog een mooi programma dat ik kan gaan zien.

De cabaretdagen zijn weer afgesloten. Ik heb genoten dit jaar. In zo'n korte tijd zo veel leuke dingen zien. Volgend jaar wil ik wel weer.

Jarig

Vandaag jarig. Dus bergen post (nòt), één internetkaart en een aantal telefoontjes. Gelukkig had ik zaterdag al een aantal kado's ontvangen. Waaronder deze (eigen) potten gevuld met mijn kleur bloemen.
Verder voornamelijk geld voor een nieuwe cd koffer. Alleen hadden ze 'm niet waar ik de koffer vandáág wilde halen. Ja mijnheer, dat duurt 2-3 werkdagen. Weet je: Laat dan maar klojo. Desnoods duurder, maar ik koop m dan wel elders.
Zaterdag ook een leuk boekje gekregen. Gesigneerd en wel! Koel hè?

De diverse telefoontjes van vandaag gingen over "En wat heb je vandaag gedaan... Nou, nix eigenlijk." Dat antwoord ging me vervelen dus heb ik nog maar even onkruid gewied in mijn tuin. Waarvan hieronder het resultaat.
Let op de hoopjes op het pad. In de tuin valt het namelijk hélemáál nìet op!
Het was een dik uur werk en ik ben er nog nat van. <zucht> Was ik maar een vrouw... Oh nee, dan gaat t niet makkelijker, alleen maar tegelijk.

Barbecue nacht

Dit was het weekend op een verjaardag te vieren. Dit jaar ook geweldig weer. Wárrûm...
Dus dan kies je voor een barbecue om je warme hapjes vanaf te serveren. Een barbecue aansteken in de schemer van de avond gaat nog. Je gooit gewoon een hoop houtskool in de schaal, drapeert er wat aanmaakblokjes in en rookt vervolgens je eigen huis uit.

Maar daarna, op een heerlijk warm vuurtje de spareribs gemaakt. Wel even bijlichten met de maglite. Donker is leuk, maar lastig barbecueen.

Toen de biefstukspiezen. Dit is trouwens nog een goede tip: Haal gemarineerde steak, snij in blokjes en doe deze om en om op satestokken met champignons. Smullen!
Als laatste hadden we kipsate. Kant en klaar gekocht. Die gingen erg hard, qua zwart worden. De satesaus maskeerde dat gelukkig een beetje.

Pepijn Cabaretdagen 2005 / 2

Vrijdag 17 juni was voor Theater Pepijn de vierde dag van de Pepijn cabaretdagen. Voor ons de tweede dag.

De introductie van de avond werd gedaan door Patrick Spekman. Hij kon zonder trein nog op tijd bij Pepijn zijn om de presentatie te doen, waarvoor dank. Had ff gewaarschuwd, dan had je mee terug kunnen rijden. Misschien volgende week?

Als eerste mocht 3 x daags starten. Ik had ze nog nooit gezien, maar dat is mij niet vreemd. Je ziet eens wat nieuws. Ze begonnen gelijk met een liedje. Zij op de gitaar, maar met flink veel distortion en het aanslaan van één snaar kom je niet ver.
De teksten waren erg leuk, maar werden moeilijk gebracht. Ze zullen best geoefend hebben, maar op mij kwam het toch niet soepel genoeg over.
Drie maal daags was als een medicijn. Een drankje waarbij je nog drie keer moet naslikken vanwege de smaak. Iets dat je niet snel nog een keer hoeft...

Daarna kwam Ted Griffioen. Er staat een gitaar op het podium, snoertje eroverheen gelegd. Ted komt op en begint over blues, maar niet met de gitaar. Met zijn innemende brede lach en guitige ogen heeft ie het publiek al snel ingepakt.
Hij kijkt de zaal in, zoekt op de eerste rij een mooie vrouw en verteld haar zijn dromen... Prachtig verhaal, maar de vrouw wil niet. Daar moet ie dan de blues van zingen, prachtig gevonden! Verhalen over zijn vriendin, gedichten en grappen, allemaal schijnbaar uit de mouw geschud. Verteld met een vaart en gemak waar menig cabaretier jaloers op mag zijn. Ted wil ik nog wel een keer zien. Vooral hoe hij reageert op een grotere of moeilijke zaal.

Even pauze en tijd voor een biertje. Dat liet Patrick Spekman ook even zien na een roep uit de zaal dat hij ´m ook lekker had zitten. Gelijk een slissend en aangeschoten accentje. Altijd fijn om ook een stukje acteertechniek in praktijk te zien.

Vervolgens Pieter Jouke, die had ik al eerder gezien. Zijn verhaal vond ik toen prachtig. Nu hoorde ik dezelfde dingen, in een andere volgorde maar hetzelfde tempo. Pieter Jouke houdt ook van een stukje improvisatie met de zaal. Soms werkt dat en soms niet. Maar door zijn maniertjes van "pff, doet me niets" of "hè, werkt dat niet?" wordt het nèt weer leuk.
Nu ik Pieter Jouke een tweede keer zie, valt wel op dat ie een betere lijn in zijn show kan gebruiken. Vorige keer hoorde ik een aantal grappen achter elkaar die prima pasten. Die miste ik nu eigenlijk.
Van die grappen met een onderwerp dat na elkaar weer terug kan komen. Onderwerp een, verhaaltje grapje, onderwerp twee, grapje gedichtje en weer een grap van onderwerp een.
Maar goed, ik kan het al helemaal niet zo goed als Pieter Jouke. Het was fijn om hem weer aan het werk te zien.

Wolkenvelden

Het eerste optreden van Wolkenvelden dat ik zag was móói. Ik had van hem al een album mogen ontvangen op de afgelopen dansavond waar ik ook aan het einde een nummer van Wolkenvelden heb gedraaid.

Wat kun je nu helemaal vertellen over prachtige muziek. Die moet je luisteren. Eerst speelde Paul zelf wat nummers solo.
Altijd apart om iemand die je kent zulke mooie dingen te horen zingen. Zo te zien ook gedreven.
Aandachtig spelend. Met een daverend applaus na ieder nummer.
Een aantal nummers werd ook met band gespeeld. Dit gaf de nummers gelijk meer kracht. Sommige nummers zelfs zo goed dat ik op mijn kruk zat te swingen.
Goeie drummer.
Fijne gitarist.
Gedreven bassist.
Wolkenvelden, op weg naar de grote zaal.

Pepijn Cabaretdagen 2005 / 1

Het is weer zover. Het is juni en er zijn de Pepijn Cabaretdagen. Editie 2005, dag drie.
Voor mij was het de eerste dag van de Cabaretdagen. Terwijl Theo van den Oever netjes vertelde dat het de derde dag was en de eerste cabaretiers aankondigde. Theo verteld dat netjes rustig, zonder microfoon en krijgt heel snel de zaal stil en rustig.

Dan begint de voorstelling van Brukx & Kempen. Nadat ze de trap afkomen stormen, zoeken ze op een originele manier een eerste slachtoffer uit de zaal. Dit is erg leuk gevonden.
Ze gebruiken stukjes van superbekende liedjes om hun voorstelling Sjoelen een rode draad te geven. Daarmee trek je nét ook het publiek mee. Er is gelijk herkenning en zin om mee te doen. Gelukkig, of misschien helaas blijft het dan bij twee of drie regels en doen ze weer een eigen liedje.
Zo komen ze dan ook op de omgekeerde improvisatie. Waarbij de bezoeker dus leuk en snedig mag zijn. Dat valt nog niet mee, al zijn er die hun best doen. Uiteindelijk is het dat eerste slachtoffer die ze stil krijgt. "Wanneer zijn jullie klaar?". Daar hebben de heren zo snel geen antwoord. Zij wordt als beste kandidaat "bedankt" wordt met een liedje.

Theo van den Oever komt weer vertellen over de volgende cabaretier. En passant ruimt hij ook leuk even het podium leeg. Grappig.

Nathalie Baartman komt op in een soepjurk uit vervlogen tijden. Ze vraagt zich af of ze niet hip is. Met een prachtig accent legt ze uit hoe zij in de wereld staat. Hoe zij ervaart dat 'men' naar haar kijkt.
Met een beetje bewegingstechniek en mimiek wordt die uitleg ondersteund. Dat vind ik altijd fijn om te zien. Dat je ook zonder woorden iets duidelijk maakt.

Met woorden en zonder beeld weet ze een klein intermezzo te maken om zich om te kleden. Vol verbazing zit ik ineens naar een hele andere Nathalie Baartman te kijken. Zelfde accent, de visie op de wereld door getrokken, maar anders gekleed. Dit geeft een leuk effect. Uiteraard spelen de gymnastische bewegingen daarbij ook een rol.
Waarbij de laatste metamorfose mij weer in verbaasd doet kijken waar ze t allemaal vandaan haalt.

Na de pauze kondigt Theo van achter het gordijn Theo van den Oever aan. Een paar fijne liedjes op de gitaar. Nu valt t mij zeker op, nu hij met microfoon spreekt. Theo heeft een prachtige radiostem. Die dwingt je gelijk tot aandachtig luisteren. Zijn cabaret is ook van de klassieke tak. Daar wil ik nog wel een avond naar gaan kijken.

Als laatste wordt Jeroen Pater aangekondigd. Hem zag ik al eerder wat grappen maken. Nu zag ik dat die grappen onderdeel zijn van een programma. Misschien wel een avondvullende show, dat zie je niet zo goed op de cabaretdagen.
Er vallen een aantal dingen op. Hij begint wat onrustig, zegt dat zelf ook en blijft ongeloofelijk veel water drinken. Dat blijkt en blijft de rode draad door zijn show.
Ondertussen deelt hij levenservaring met het publiek. Hoe hij in de trein zit, het wordt uitgemaakt met een meisje. Tot ie met een twist en tot grote schrik van de zaal zijn programma op zijn kop zet.

Het is stil in de zaal. Je kijkt ademloos toe. Waar moet dat heen... Je wil reageren en een enkeling doet dat ook. En weer wordt je op t verkeerde been gezet.
Erg leuk gevonden.

Over twee weken zien we Jeroen weer. Aan een programma schijnt blijvend geschaafd en gesleuteld te worden tot het loopt als een soepel geoliede machine. Tot je als zaal niet meer kán van het lachen. Ik denk dat het met Jeroen die kant wel opgaat.

Oja, *trots*. Let bij het programma van de cabaretdagen even op de bovenste foto. Ziet u het verschil?

Want???

Normaal vind ik google wel grappig. Ze tonen een plaatje als er 'lokaal' iets speciaals is. Daar heb ik al eer-der over geschreven.

Maar nu:  ???? WTF is Frank Lloyd Wright? Dit linkje is het eerste zoekresultaat. Maar mij zegt t ff niets.
Kijk ook naar de tijd dat ik t artikel opsla. Het is laat. Daar zal t wel aan liggen. Als jij het weet... Reageer dan alsjeblieft. Dan snap ik t ook, ooit...

De Dijk

Vanavond was De Dijk in de boerderij in Zoetermeer. Zij komen al járen in de boerderij. Erg fijn om iedere keer weer te zien.
Aangezien ik daar ook iets doe, is het voor mij makkelijk om "even" te gaan kijken. Al die mooie bands die er komen, waarvan je niet echt superfan bent, maken je wel een beetje blasé. Dus wij zaten in het cafe te genieten van de liedjes op de achtergrond. Terwijl we bij een bekend en opzwepend nummer dan even via de ingang naar het echte werk gaan kijken.
Voor de wel échte superliefhebbers heb ik van afstand een paar fototjes gemaakt. Die Huub heeft toch nog steeds een fantastische uitstraling. Je had t moeten zien! Heerlijk...

Martine Sandifort en Alex Klaassen

Zaterdag 4 juni. Volgend jaar lach je d'r om. Een voorstelling van Martine Sandifort en Alex Klaassen in theater Dilligentia in Den Haag.
Zoals altijd ga ik onvoorbereid naar de show. Hoewel, dit keer heb ik stiekum gelezen wat het theater voor wervende tekst heeft verzonnen. Iets over reprise, winnen van de camaretten in 2000, afgestudeerd aan de Academie voor Kleinkunst te Amsterdam en ze deden iets voor kopspijkers. Tja, daar kon ik niet veel mee.
De show begint, met een intro, de filmstem die de show aankondigt meld even fijn dat er nog 13 mobiele telefoons aanstaan en dat je uit je bek stinkt. Dan komen Alex en Martine op, als een echt showballet, met strohoed en stok. Ademloos kijkt het publiek toe.
De eerste typetjes worden uitgebeeld. Aangezien dit voor mij allemaal nieuw was, wachtte ik af, maar rechts achterin de zaal was een hele grote groep die het optreden nú al hilarisch vond.
De kleine sketches van menselijk leed, de typetjes, de liedjes was allemaal prachtig! Zeker toen het voor mij op zijn plek viel toen Alex met zonnebril en Martine met gewone bril opkwam. Ze gingen gedichten voorlezen. Briljant! Als u ze ooit heeft gezien, weet u gelijk waar ik het over heb. De mannen worden zooo herkenbaar neergezet.
De rest van de show was alleen maar leuker. De rest van de zaal ging meedoen met de groep rechts achterin. Sommigen konden niet meer stoppen met lachen. Géwèldige show!
De staande ovatie was volkomen terecht. Mijn handen doen er nóg zeer van. De technicus zette vast het eindmuziekje in, maar ook dat hielp niet. We bleven klappen. Als u geen kaarten heeft gekocht dan bent u te laat.
Gelukkig schijnt dit voor een dvdopname te zijn en voor een tvregistratie. Nou, zorg maar dat je die dvd koopt of de televisieuitzending ziet. Wel jammer dat Martine en Alex dit niet meer zullen doen.

Nuanceren is voor mietjes

Vandaag, dinsdag 31 mei, zag ik de leuke show van Kees Torn. Deze show heet "Doe mee en win". Hij mocht van zijn impressariaat niet meer schrijven / spreken over zijn favoriete onderwerpen: "Whiskey en sigaren". Zijn keesmanager vond dat niet goed. Waarbij hij al stuntelend van boekingskantoor naar impressariaat op keesmanager komt.
Eerder had ik al delen van zijn nieuwe werk gezien bij de opening van Theater Camuz in Voorburg. Toen viel me zijn heerlijke taalvirtuositeit al op. Nu was dat uitgewerkt tot een vol programma. Dat ik samen met een berg andere zoetermeerders in het stadstheater kon aanschouwen. Waarbij nu niets te merken was van die schuchtere zoetermeerder die niet mee doet.

Kees Torn vertelt dat hij zijn programma heeft geschreven voor de "bagger". Om de massa te bereiken. Normaal is dat in Zoetermeer dus waar men voor komt, waar men op kan reageren.
Maar Kees' zijn programma is juist meer dan voor de massa. Toch is dat nu geen probleem, iedereen doet mee en lijkt het zelfs allemaal te begrijpen. Kees Torn is zelf de schuchtere cabaretier, die niet goed lijkt te weten hoe hij een show groot moet presenteren.
In alle recensies die ik las wordt geschreven, geroemd, over zijn manier van cabaret. Presentatie van taal, in gesproken of gezongen woord. Waarbij vergelijkingen gemaakt worden naar Drs. P. en hij zelf de vergelijking vertelt die men maakt met Douwes Dekker. Ik vind dat wel kloppen. Ik hou wel van de droge humor, de "snelle" taalgrappen en de moeilijke zinsconstructies.
Zijn schuchterheid en "gespeelde" onzekerheid werken aanstekelijk. Ogenschijnlijk met groot gemak, dan soms nadenkend en zoekend, brengt hij zijn taal, doceert hij je de taaltechniek en laat je lachen met prachtige woordgrappen. De zaal gaat los.

Vlak voor de pauze brengt ie je in spanning. Door een liedje waarbij het nederlandse woord uitgelegd in het engels, nederlands klinkend rijmt en zo de zin afmaakt. Na de pauze komt ie daar mooi niet (gelijk) op terug.
Maar dan toch, mag je als zaal nog meedoen. En ja! Zoetermeer leeft, er wordt een keer echt meegedaan. Waarbij voor mij blijkt, dat als je t rijmwoord vind, roept, een momentje stil bent en dan pas begint te lachen... Omdat het zo knap is wat Kees gevonden heeft, dat t ook ff duurt voordat het gezegde bij je doordringt. Ik word er stil van en merk dat men in de zaal op dezelfde manier die woorden zoekt en vindt.

Ik heb een geweldige avond gehad. Twee uur Kees Torn was mij nog te kort. Zeker ook om het allemaal te begrijpen en mee te krijgen. Ik wil nóg een keer.

Ah, dit was trouwens van een verjaardagskado van afgelopen jaar van 100% aan Freakje en mij. Die theaterbonnen zijn goed besteed, Peter. Waarvoor nog dank.