Zaterdag 26 Februari 2005 at 11:55 am
Vanavond is het weer zo ver. Je kan weer dansen in Zoetermeer in de Boerderij. Ik ben blij want ik mag weer de plaatjes op zetten. Hopelijk ben jij ook blij omdat je dit een leuke avond vind.
Deze keer hebben we voor het thema Blauw gekozen. Blauw vanwege de
associatie met de koude periode waarin we nu zitten. Blauw ook omdat
het een fijne kleur is om aan te trekken. Net als geel vorig jaar
april. De kleur van t voorjaar waarin jullie toen ook allemaal kwamen.
Of het koud is, is altijd maar een gok. Het thema verzin je máánden van
te voren. Om voorbereidingstijd te hebben, om leuke dingen te verzinnen
en om publiciteit te kunnen maken.
Publiciteit, bekendheid en mond-op-mond reclame zijn belangrijke
ingrediënten om aan een potientiële bezoeker te vertellen waar je kunt
komen dansen. Mooier is natuurlijk nog als je vermeld staan in de
column van de Haagsche Courant. In het katern Zoetermeer van die krant
schrijft Gé Ansems een column. Dit keer blijkbaar geïnspireerd op ons
mooie thema.
Hij begint zijn column dat er een overdaad aan engelse woorden gebruikt wordt. Ik ben blij dat ie daarvoor de titel
"Meet Me at the Midnighthour" aangrijpt. Wij gebruiken ook liever
Nederlandse woorden in al onze uitingen, daar doen we erg ons best voor. Zelfs de Meet Me
vergaderingen heten
Hersenwindsessie.
Hij snapt blijkbaar logistiek een gezellig drukke avond werkt. De avond
begint om tien uur, gelukkig maar, anders ben je nooit op tijd binnen
voor twaalf uur om al je vriend(inn)en te begroeten.
Het maakt mij verder ook niet uit dat ie denkt dat ie niet meer past in
de hedendaagse muziekcultuur.
Muziek is leuk als je er op kan dansen.
Ik zie op de Meet Me veel ouderen die zich jong genoeg voelen om van de
muziek te genieten. Maar als je het niet meer kan aanhoren, hoef je
niet komen. Je bent zo jong als je je voelt, toch? Daarvoor hoeft het niet speciaal jongerenfestijn te heten.
Mij gaat het bij het opzetten van die muziek om het gevoel
van een fijne avond. Niet direct om leeftijd. De termen die hij verder
beschrijft ken ik ook niet. Dat zijn dan ook termen toepasbaar op de
technieken van een dj van de
Players. Zo ben ik niet. Ik zet simpel plaatjes op. Hopelijk zonder vervelende pauze en zeker zonder vervelende praatjes tussendoor.
Gé eindigt zijn column met leuke associaties met de kleur Blauw. Komen
we toch weer terug op het thema. Op diverse manieren is er al uiting
gegeven aan de
blauwe associatie.
Rook is er een die publiekelijk tegenwoordig niet meer kan. Dikke
dampende joints zijn niet meer toegestaan binnen in de zaal. Zou Gé
daarom niet meer gaan?
Desondanks zou ik Gé Ansems willen uitnodigen (en andere lezers ook). Tip: 1. kijk eerst of je de
muziek (her)kent. 2. Vraag anders een verzoekje aan als je een keerkomt
kijken.
Ik zie jullie vanavond of een andere laatste zaterdag van de maand.
Zondag 20 Februari 2005 at 7:18 pm
Voor het draaien op een groot feest moet je natuurlijk voldoen aan
de vraag van de markt en nieuwe muziekjes inkopen. Gelukkig is
mijn favoriete winkel in Den Haag gewoon op zondag open. Jammer is wel
dat iederéén dat weet. Dus het was errug druk in de parkeergarage.
Eerst even naar de goedkope discounter om te kijken wat er in de
aanbieding is voor wénàg. Dat waren toch nog drie albums, waaronder The
Cult voor 9,50.
Uiteindelijk heb ik de volgende albums mee terug genomen maar nog niet
allemaal helemaal geluisterd dus kan ik niet schrijven of jij t ook
moet kopen. En gezien mijn luiheid zal ik dat ook wel nooit opschrijven.
Maar goed, ik kocht Bloc Party. Dit schijnt dé hit van
2005 te worden. Net als Franz Ferdinand in 2004. Met Franz Ferdinand
wist ik dat zelf ook wel, maar met Bloc Party is dat toch een stuk
moeilijker herkenbaar. Wel leuk overigens. Je zou t kunnen kennen van
een van hun singles: Helicopter. Ga je vast ook bij mij horen.
Ik kocht ook The Postal Service. Deze werd me aangeraden door Paul. Dus
Paul, je ziet, er wordt geluisterd naar goede tips. Voor alle andere
lezers, dit is zeker een aanrader, poppy, drum&bass, electro van
alles wat. Bekendste nummer is such great heights (voor mij dan). Ga je
ook bij mij horen.
Dan Gabriel Rios. Een belg, uit Gent van Puertoricaanse
oorsprong. Zijn hit op dit moment is Broad Daylight. Zo lekker, zo
simpel en zo effectief meezingbaar. Je voelt de zon, de zomer, het
terras en het feest . In de auto gelijk dit album opgezet. Het begin
van het album zijn liedjes van een latijns-amerikaans salsa ritme met
een poppy tekst. Tot Broad Daylight. Daarna iets dansbaarder
nummertjes, nét even up-tempo en misschien ruimte voor nog een
singletje van de zomer. Lekker voor de zondag en voor de zon. Ook op hét feest te horen.
Een na laatste is Gwen Stefani. Bekend van No
Doubt. De single What you waiting for is natuurlijk errug lekker. De
rest van t album even 'doorgebladerd' en klinkt ook fijn. Liever het
hele album dan alleen die single. De single ga je natuurlijk ook horen.
Als laatste
Feeder. Kwam ik vorige week of maand tegen in de voordeelbakken van een
grootwinkelceedeeverkoopbedrijf (galgje?). Ik word al tijden geprikkeld
om van Feeder het nummer Buck Rogers te draaien. Te vinden op het album
Echo Park. Dus nu is Pushing the senses uit. Ook heel even
'doorgebladerd'. De nieuwe single Tumble and Fall is misschien wat
langzaam voor een dansvloer, maar Pushing the senses zal t vast goed
doen.
Dinsdag 15 Februari 2005 at 10:51 pm
Ik heb als eerste de griep in deze buurt mogen ontvangen. Misschien
niet echt als eerste, maar ik ken nog niemand die griep heeft.
Vanmiddag liep t dun de darmen uit, werd ik erg moe en ben ik vroeg
naar huis gegaan. Van vier tot negen geslapen op de bank. Oh, nee, om 6
uur nog even gegeten.
Daarna maar weer een serie gestart. Deze keer twee afleveringen Jack en
Bobby. Over de komende Amerikaanse president. Leuke leerzame
ontroerende afleveringen. Ed van Stuckeyville speelde nog mee als broer
van de moeder van... Affijn ga zelf maar kijken.
Nu zit ik als een dood vogeltje, rillend achter de pc en vraag ik me af
wat ik nu zal doen. Slapen hoef ik nog niet, dan maar nóg een
aflevering. Iets luchtigers, laat ik eens met Monk verder gaan.
Zondag 13 Februari 2005 at 4:14 pm
Nix is zo leuk als een onverwacht uitje. Ik werd zaterdagmorgen
half twaalf wakker, van mijn tweede smsje die dag en dat terwijl ik er pas om 6 uur
instapte. Of ik even online wilde komen, nou... Nu even niet!
Ik was naar de Ass geweest. Dat was toch erg gezellig en dus erg laat.
Komt daar rond tweeën een volgend smsje achteraan dat er antwoord moest
komen op de vraag of ik mee wilde naar het theater. En snel een beetje!
Dus maar op gaan staan, want hier kun je niet onderuit. Netjes
gemeld dat ik dus nu online was. Moest ik dus gelijk kiezen of ik
alweer naar het theater wilde. Na de eerste koffie leek me dat een fijn
plan.
's-Avonds probeer ik nog even bij te slapen, krijg twéé telefoontjes
of er nog wat gaat gebeuren die avond. Maar ik had al gekozen en was nu
nog sjacharijnig ook door mijn gemiste hazenslaapje. Toch nog
geprobeerd om de ogen weer dicht te doen met de wekker op half acht.
Maar dat lukte niet meer. Bovendien werd ik even vóór half acht wakker
gebeld of ik er al klaar voor was.
Ja, ik had er écht zín in.
Dus
Frederieke
opgehaald. Op weg naar
. We rijden de snelweg op en gelijk: regen,
storm, hagel, sneeuw... Een zicht van 50 meter, iedereen langzaam
rijden, weer hagel waarbij ik vreesde voor de voorruit. Maar gelukkig
hield het bij Nootdorp ineens op en konden we met 150 weer verder.
Freakje had een fijn plan om ergens te parkeren (nee, ik verklap niet
waar anders sta jij er straks ook!). Daar was precies één plaatsje
vrij, meer had ik ook niet nodig. En wij zijn lopend naar
theater pepijn gegaan.
Werden we onderweg twee keer aangesproken of wij de weg wisten naar...
Nou nee, niet echt, bovendien begon de voorstelling zo en geen tijd en
regen en nat en waaaahhhh!
Bij pepijn aangekomen, jassen opgehangen, waren we precies op tijd om de zaal in te lopen. Prima geregeld! Als eerste begon
Pieter Jouke. Ik kende hem niet, maar zijn
verhaal was ontzettend vlot, vól met grappen en knap in taalgrapjes.
Ook erg fijn hoe hij met de laatkomers omgaat. Niet gelijk afmaken,
duidelijk laten blijken dat ze te laat zijn. En de bijdehante opmerking
van een laatkomer om maar opnieuw te beginnen lost ie geweldig leuk en
knap op. Hij "spoelt" het verhaal terug waarbij beweging en
geluid overeenkomen met het terugspoelen op je videorecorder. Léuk!
Pieter ga ik zeker nog een keer willen zien.
Na de pauze is het de beurt aan
Kleine krokodil.
Roemer op piano en Daniel met de gitaar maken ze mooie liedjes met
grappig en ook ontroerende teksten. Ik begrijp gelijk waarom Frederieke
zo'n grote fan is van deze mannen.
Ik wil ze niet te kort doen, maar een vergelijking met
Acda en de
Munnik is snel gemaakt. Alleen zou ik van hun gelijk een cd kopen als
die er zou zijn. Dat heb ik met AedM dus niet.
De liedjes zijn zo mooi dat je gedachten geleid worden door de tekst.
Voor je het weet mijmer je weg naar vervlogen dagen en vergeten
momenten. Dan springt er een woord uit in het liedje en luister je weer
naar de tekst. Ademloos, met een glimlach, achtergelaten met een fijn
gevoel als ze stoppen.
Oh nee, ze stoppen niet. Er komt nóg een liedje. Als je er wel eens bij
bent geweest weet je vast hoe en wat. Maar voor mij is het de
eerste keer en dit laatste liedje geeft zoveel sfeer en energie dat ik
de rest van de avond wel wil feesten.
Dat hebben we dan ook gedaan. Iedereen die aan t begin van de avond
contact heeft gezocht heb ik nog even gebeld, onderweg naar huis.
Vervolgens gezellig aan de bar in de westpoint gehangen.
Helaas wilde de eerste alweer snel naar huis, lang op en moe, dus die
thuisgebracht. Ondertussen ging de rest naar de ontbijtservice.
Daar hebben we nog lekker lamsshoarma, meorav en falafel genuttigd. Een fijn einde van een leuk onverwacht uitje.
Woensdag 09 Februari 2005 at 11:18 pm
Vanaaf was de komedietrein in de boerderij met Raoul Heertje en Steef Cuipers.
Gezellig met mijn zus naar de Boerderij gereden. Loop ik de zaal in,
vól! De zaal was al uitgebreid met meer stoelen en zijpodia om op te
zitten. Nog zaten alle stoelen vol. Goed hoor.
Mooi zoals een leeg podium er
uit kan zien met een beetje goed uitgelicht doek. Ondertussen speelt
een muziekje, maar dat hoor je zo lastig bij een foto. Daarna komt een
gesproken stukje van Raoul met als laatste: "beginnen!".
Dus dat gebeurde ook. Raoul
gaat vertellen over zijn ervaringen, de maatschappij, wat je wel en
niet meer kan zeggen tegenwoordig, gelardeert met standup grapjes.
En eígenlijk, is het helemaal
niet zo leuk. Hij heeft een goed verhaal. Om de grapjes moet ik lachen.
Ook om het uitfoeteren van de boerderij fotograaf op de eerste rij.
Maar toch...
Na drie kwartier ben ik blij met een pauze.
Na de pauze komt Steef Cuipers.
Waarvan ik ín de pauze al had gezien dat hij op het podium zou staan.
Maar ja, wie is Steef Cuipers? Nou....
Dat blijkt die Eindhovenaar te
zijn die verhuisd is naar Hilversum. Daar heeft hij een práchtig
verhaal over (wat ik al eens eerder heb gezien). Zijn verhaal loopt nu
beter, de zaal giert van het lachen en hij wandelt vlot door zijn
moppen.
Hij heeft ook leuke anekdotes
over 'zijn' jeugd en daar liedjes bij. Heerlijk! Vlotter, fijner en
grappiger dan vorige keer.
Steef zong nog één liedje, staand en zonder gitaar en toen was het
al afgelopen. Weer drie kwartier verder. Zoo maar óm. Erg leuk dus.
Ondanks dat ik het héle programma al (her)kende heb ik me prima
vermaakt.
Zondag 06 Februari 2005 at 1:31 pm
Vrijdag was het feest. De planning was naar de Russendisko tijdens de Que Pasa in de melkweg
in Amsterdam. We zouden met een aantal gaan. De eerste chauffeur had
toch een te zware week achter de rug, dus meldde zich via sms af.
Gelukkig is er ICQ en was mijnheer Speeder thuis. Die was bereid te rijden. Joepie! Dus samen met Martijn en Veronika op weg naar Amsterdam.
Even na twaalven begon Yuriy van de russendisko met opzetten van
muziekjes. Fijne poppy ska, bij mij totaal onbekend maar een goed
ritme. Hij hield het ritme er goed in. Af en toe geintjes uithalend met
geluidseffecten en aansporende teksten roepend in de microfoon
wist Yuriy er een geweldig feest van te maken.
Ik heb me prima vermaakt met biertjes, wodka, af en toe wat bewegen, kijken naar feestende mensen en luisteren naar muziekjes.
Voor de volgende dag met Yuriy afgesproken om in Rotterdam ook te
komen. Helaas is dat niet gelukt. Er was ineens niemand de volgende dag
bereikbaar. Vrijdag was blijkbaar al zwaar genoeg.
Donderdag 03 Februari 2005 at 9:38 pm
Ik was weer in de gelukkige mogelijkheid om naar het theater te gaan. Dit keer naar theater de Tobbe in Voorburg alwaar een try-out van de voorronde van het concours van de Wim Sonneveldprijs 2005 van het Amsterdams kleinkunst festival werd gehouden. Volg je t nog?
Als je er iets over wilt lezen zou ik dat bij het
amsterdams kleinkunstfestival zoeken. Ook als je iets wilt zien zoals de foto's van de artiesten.
Ik heb gekeken naar Pieter Derks, Geen familie en Ewout en Etienne.
Pieter Derks is de jongste deelnemer aan het concours. Dat wordt extra
benadrukt en in zijn verhaal blijkt ook waarom. Zijn verhaal gaat over
ouder worden. Grappig verteld of gezongen. Ik associeerde voorbeelden
gelijk met mijn jeugd, tot hij je weer laat merken hoe oud hij ook
alweer is.
Er was een klein stukje dat ging over discriminatie. Dit werd voor mij
zo beeldend verteld dat ik niet alleen Pieter zag staan (als
verhaalverteller) maar ook de karakters waar het verhaal over
ging. Het acteren viel weg en er bleef een decor met verhaal
over. Pieter heeft geen set nodig, die schetst zijn verhaal zo wel
even.
Prima gedaan!
Geen familie bestaat uit Niels van der Laan en Jeroen
Woe. Zij beginnen een toneelstuk met verteller, die dan (heel dubbel)
actief mee gaat doen. Het verhaal gaat over iemand met een kleine
kamer. Dat wordt dan ook goed getoond door binnen denkbeeldige lijnen
te blijven. Terwijl als men niet in de kamer is, een groter deel van
het podium gebruikt wordt.
Niels en Jeroen laten mooi een hoop verhaalsoorten en verhaaldieptes
zien, evenals acteertalent, mimiek en ze kunnen allebei gitaar spelen
en zingen.
Het duurde echter even voordat ik door het toneelstuk geïntrigeerd
werd. Ik werd afgeleid door te veel acteerwerk en kon het gespeelde
verhaal erachter niet zien. Aan het einde wordt een karakter dan ook
nog overgenomen door de andere speler. Misschien kleinkunsttechnisch
allemaal heel knap, mij boeide het niet genoeg. Toch wel erg vermaakt.
Ewout en Etienne hebben het programma 'Onze vader' en deden daar een
half uurtje uit. En dat was gewoon té kort. Aan het einde zei ik tegen
mijn theatergenoot gelijk "is het nu al afgelopen?" want beide heren
boeien van begin tot einde. De inhoud van het verhaal is goed gekozen,
absurdistisch maar ook met harde realiteit, dingen om over te denken en
'shock and awe'.
Stukjes op hele bekende muziek, zoo fijn uitgebeeld, maar ook zo
onverwacht dat je probeert te bedenken wat ze nu weer zullen laten
zien. Om vervolgens toch nog in je gedachten op een verkeerd been gezet
te worden.
Goed gedaan. Voor mij de keuze van de avond. Misschien zelfs van het
concour, maar dan moet ik eerst de rest zien. Toch maar op zoek naar
een volgende voorstelling.
Een en ander werd gepresenteerd door
Arnoud Kaldeway. Die dat prima deed voor een lekker stille zaal. Probeer dat maar op gang te krijgen. Arnoud lukte dat, waarvoor dank.
