Gelukkig nieuwjaar

Vrijdag 31 December 2004 at 5:26 pm

Iedereen een gelukkig, goed, gezond, gezellig, feestelijk, fijn, dansbaar nieuwjaar toegewenst. Zoals gebruikelijk vier(d)en we een feestje in . Gezellig bij de (laten) dansen in het begin van 2005.

Het nieuwe jaar begon met vuurwerk en . Ik had een 'echte' fles meegenomen. Die was wel errug lekker.
Uiteindelijk ging het toch om het maken. Gezellige jes op zetten om mensen lekker te laten dansen en genieten. Vol verbazing zie je dan weer wat er muzikaal toch allemaal kan.
Het thema dit jaar was knalfeest, in stijl. Dat knallen hebben we geweten. De ballonnen kwamen naar beneden op de tonen van Nena en iedereen ging los. Binnen een paar tellen waren alle ballonnen geknald. Heel leuk effect!
Jammer maar helaas, er komt een einde aan ieder feest. Snel de harde kern nog op de gezet.

Nu maar afwachten wat er in 2005 weer gebeuren gaat.

Eén reactie

Kerst eten

Zondag 26 December 2004 at 11:31 pm

1e dag at ik thuis. Dat wil zeggen dat ik geld kreeg voor boodschappen en dat ik voor 8 mensen 8 gangen heb gekookt. Natuurlijk vergt dat wat voorbereidingen. Zelfs zoveel dat ik er toch een week mee zoet geweest ben.

De gerechten waren als volgt: Makreelmousse op toast (met witte wijn), wildbouillon met bosspaddestoelen, kwartel met appels gegarneerd met bospeen en groene asperges in calvados-portsaus, met een rosé.
Kwartels bereiden valt best mee. De kwartels kwamen vers in een doosje. Eerst even halveren.
Dan even in de pan aanbraden met de appeltjes erbij. Vervolgens tien minuten in de oven. Heb je ondertussen tijd om de saus te maken en de borden te garneren met wortels en groene asperges.
Met dit als heerlijke resultaat.

Daarna een spoom van frambozen sorbet en champagne.
Het hoofdgerecht bestond uit reerug met een bosvruchtensaus, tuinbonen met spekjes, rode kool, spinazie, aardappelpuree, peertjes, cranberries en patat, met een rode . Hier voor de bereiding. Ik dacht filet gekocht te hebben, was het een hele rug. Dat was nog een hoop werk om uit te snijden. Maar er blijft tenminste iets over voor een lekker soepje.
De bosvruchtensaus was erg lekker. De reefilet ook trouwens.
Tussendoor spelen we mikado. Met hele grote stokken. Wel leuk om te doen. Alleen heb ik niet zo veel stokken geraapt. Ik mocht koken!

Daarna kaasplankje en een groot toetje. Respectievelijk met rode wijn en dessertwijn.
Het grote toetje was met ijs, chocoladesaus, slagroom, kersenpudding, chocolademousse en bosvruchtenstrudel. Heerlijk!

2e kerstdag at ik met mijn ouders en de rest van de familie, inclusief neefjes en nichtjes. Ik lees iedereen wel eens zeuren over kinderen of familie, maar t kan écht erger. Zeker met adhd-kinderen, ook al krijgen ze geen suiker.

We begonnen met carpaccio van zalm, kalf, tonijn of rund naar keuze met een rosé, daarna een walnoten kaas-crèmesoep, een tongrolletje gevuld met zalm en daarbij witte wijn. Een spoom van frambozen sorbet en champagne (mijn beurt dus hetzelfde). Naar keuze schnitzel (kinderen), varkenshaas of konijn met wildsaus van specerijkoek of stroganoffsaus, aardappelkroketjes, cranberries met mango - zonder mango of alleen mango, snijbonen, sperciebonen, rode kool en patatjes. Vervolgens ijs met dessertwijn en dan een kaasplankje met port.
Oké het hoort andersom, maar je kan wel eens wat vergeten....

Ik heb deze kerst zalig geg. Al hoef je zelf niet veel als je aan t koken bent.

Twee reacties

Bierproefavond

Donderdag 23 December 2004 at 02:19 am

In één woord, gewéldig. Bierproeven is lekker, bierproeven is leren. Frans heeft een prima verhaal verteld en ik heb nú al zin in Antwerpen.

Nu de 's en het bijbehorende verhaal. Uiteraard kan ik weer niet kiezen en heb ik veel foto's te laten zien.

proeven doe je niet alleen. We zijn gezellig met meer mensen gegaan. Er bleken een heleboel mensen zich te hebben ingeschreven. Het was goed druk.

Het eerste biertje was een winterkoninck. Een lekker biertje, stevig en speciaal gebrouwen voor deze periode.

Met het bierproeven is het niet dat je netjes opbouwt ofzo. Nee, drink maar lekker door elkaar. Dus de tweede was een koninck tripel. Uit commercieel oogpunt is het tripel gaan heten. Het bier had voorheen een mooiere naam, maar om het merk beter te profileren op de markt, is voor tripel gekozen. Lekkere tripel!

Tussendoor vertelde Frans van de brouwerij verhalen over , de brouwerij, de familie die de brouwerij bezit. Hij had ook kadootjes meegenomen. Om je glas zat een cachet met een nummer er op geschreven.
Ik had nummer dertien en dacht dat ik vast niet ging winnen. Nou wel dus. Ik won als eerste en een mooi overhemd.

Voor tussendoor waren ook lekkere hapjes gemaakt. Toastjes met vlees, kaas, salade en pesto. Heerlijk. Die Ien en An van de Westpoint Pub snappen prima hoe je een leuke avond verzorgd.

Het volgende biertje was een kerstbier van de Anchor brouwerij. Ik vond het bier wel lekker. Echt engels, beetje zwaar. Tegen een guinnes aan, maar goed te doen. Alleen aan onze tafel vonden we dit bier te drinken. De rest van de proevers wilden naar het volgende bier.

Ondertussen werden we wel steeds vrolijker.

Het volgende biertje was een gewoon bier. Een gewone De Koninck. Ik was nog bezig met de Anchor.
Ondertussen kwam er een glas van de tap voorbij. Om het verschil tussen de fles en de tap te laten proeven. Het verschil was opmerkelijk! Bier van de tap is veel frisser, smaakvoller en dus lekkerder.

Frans heeft het ons prima verteld en lustte zelf ook het bier wat ie meebracht. Proost!

Johan zat steeds te azen op mijn overhemd. Gelukkig wint ie er zelf ook een. Dan kan ik de mijne mee naar huis nemen.

Herbert wint een t-shirt. Met prachtige tekst. Ook de voorkant ziet er grappig uit. Alleen een beetje groot voor Herbert. Moet ie maar een vrouw erbij zoeken om 't tshirt samen te vullen.

Weer tijd voor bier. Een Hommelbier, uit de poperingstreek. Een lekker fris en toch stevig biertje. Dat hebben we in de Westpoint Pub al wel vaker van de tap geproefd.
Daarna kregen we nog een winterkoninck van de tap. Ook lekker, maar na een heel fris biertje proefde je toch niet meer de frisheid van de winterkoninck. Voor de dorst namen we nog een tripel (of twee toe).

Iedereen heeft het heel gezellig gehad. Ien en An hartelijk dank voor deze gelegenheid. Volgende keer wordt gekeken om een rondleiding in de brouwerij in Antwerpen te houden. Lijkt mij een leuk idee. Ik ga mee! Eén reactie

Wild weekend

Zondag 19 December 2004 at 10:47 pm

Van vrijdag 17 december tot zondag 19 december lekker weggeweest. Vrijdag en zaterdag culinair uit met mijn ouders en zondag weer terug. Een enerverend weekend waarin ik iets meer dan 800 kilometer door Nederland en Duitsland heb gereden. Twee heerlijke maaltijden heb genoten en, op een goed hotelbed, slecht heb geslapen.

Vrijdag
Vrijdag vertrokken van huis naar het hotel. Netjes via de routeplanner alle mogelijke routes afgedrukt en zo ook de heenreis. Alleen blijkt dat toch moeilijk leesbaar of liever begrijpbaar. Op het einde van de route naar het hotel moeten we 'ineens' naar rechts. Gelukkig hebben we twee beschrijvingen. Ook die van het hotel, Burghotel Pass. Het woordje Apotheek helpt dan heel goed!

Ons aangemeld en de sleutel ontvangen. Voor mij geen eenpersoons maar toch een twee persoonskamer, want u bent nogal groot... Dat leverde gelijk ook een extra grote kamer op. Groter dan die van mijn ouders.
Met uitzicht op het parkeerterrein wat later in de nacht toch niet zo'n succes was.

Na even uitrusten en bijpraten op de kamer liften we naar beneden en staat onze chauffeur al klaar. Hij zal ons naar de beukenhorst brengen. Het in Winterswijk waar we twee dagen zullen dineren. Mijnheer blijkt ook voor ons de borden op tafel te komen zetten, heeft onze uitgekozen (in overleg met de vinoloog) en dirigeert het bedienend personeel.
Gelijk wordt er een bordje met komkommer, een sausje en een glas olijven neergezet. De vlotheid en vriendelijkheid van de bediening zal een trend van twee dagen inzetten. Gezellig, voortvarend, voorkomend en met het juiste tempo.
Ik neem als aperatief een glas witte wijn. Lekkere wijn.

Het restaurant ziet er gezellig uit. Een mooie, grote, kerstboom in het midden van de ruimte zonder storend te zijn. Grote en kleine tafels naast elkaar. In korte tijd stroomt het restaurant vol en wordt ons een klein hapje vooraf aangeboden.

Er wordt de keuze aangeboden eerst alles wild of morgen alles wild. Morgen dus, met de 7-gangen. Vandaag met de vier krijgen we een stukje vis erbij. Netjes wordt gevraagd wat we absoluut niet lusten, dus antwoord mijn moeder zuurkool en spruitjes. Ik benadruk nog even dat ik beiden wel lust.

Onze eerste gang is een ehh, iets van ganzelever in vet. Ik heb de naam niet goed onthouden, leek een soort pate maar met brokken lekkere dingen erin waaronder dus die ganzenlever. Lekker!
Daar hebben we een glas witte wijn bij. Lichte wijn, uit het bijpassende wijnarrangement.
Voor de tweede gang krijgen we een andere witte wijn. Een beetje 'slapper' dan de eerste met subtielere smaak. Als dit boven de ganzenleversmaak moet uitkomen maken wij ons zorgen.

Gelukkig legt de ober uit dat deze wijn precies bij het gerecht is uitgezocht. De subtiele zuursmaak zal erbij passen.
De tweede gang is snoekbaars, bedekt met jambon de serrano op een bedje van zuurkool. De wijn past inderdaad prima.
Helaas krijgen mijn ouders hun gerecht op groene asperges. Past nèt even minder bij de wijn. Tja...

De derde gang is gelijk het hoofdgerecht. Hertenbiefstuk op een bedje van lof met een reepje aardappelloftaart. Het vlees heerlijk mals, mooi gesneden, met lekkere specerijensaus erbij. Zálig. De gekozen wijn bevalt ons niet zo. We worden verrast met een andere wijn. Wel erg koud, maar dat warmt wel bij tijdens het eten. Lekker vol en robuust.
Als desert een mandarijnentaartje en een glas met iets met pistachenoten erin. Helaas kan ik al die namen niet zo goed onthouden. Met een lekkere desertwijn die we nog niet kennen. Een St. Inez. Uit Mapa valley dachten we. Later blijkt t net iets anders.

Daarna koffie met likeur. Een prachtige salonkar vol met cognac en likeur. Mijn moeder neemt een 150-jaar oude grand marnier. Schijnt heerlijk te zijn. Kostte ons echt wel wat overtuigen, maar ja je kunt maar één keer genieten.

Zaterdag
Zaterdag begint al onrustig om 2 uur snachts, als de gasten van een feest uitgebreid afscheid nemen op de parkeerplaats. Ik hoor meerdere keren auto's starten, mensen vertrekken, de kroeg aan de overkant uit lopen en ondertussen lig ik met mijn voeten buiten het bed, te wachten op de slaap.

Gelukkig wordt het ook weer ochtend en volgt het ontbijt. Koffie en brood. Vervolgens op weg naar Emmen, naar een winkel waar ze ook banken verkopen. Misschien hebben ze daar meer smaken. Na 2 uur rijden zijn we in Emmen en vinden we op een volle parkeerplaats een plekje. Lekker een bak koffie gedronken en de winkel opgezocht. Maar niet meer informatie gekregen over de bank. Wel er nog eentje in een andere leersoort gezien.

Daarna naar mijn zus in duitsland gereden. Vanaf Emmen, maar een uurtje! Onderweg begonnen de eerste zware buien al. Later veranderde dit in natte sneeuw. Ik moest de snelheid van 170 zelfs matigen tot 110. Heftig weer.
Bij mijn zus lekker thee met een eigengemaakte stroopwafel gekregen. Ondertussen de boom bewonderd. Mooi kleurtje zo.

Na een uur bezoek weer terug naar het hotel. Dik 2,5 uur rijden. Die probeer ik in te korten met wat snelheid op die mooie duitse wegen. Maar de regen, sneeuw en hagel werken niet mee. Dikke buien onderweg. Op sommige plekken blijft de sneeuw liggen. Op diverse plaatsen zien we zwaai- en knipperlichten van hulpverleners en mensen die van de weg zijn geraakt.
Twee keer rijden we een stukje verkeerd. Het is donker en buiten hoost het. Niet raar dat je de weg kwijtraakt.

Even na zessen komen we weer bij het hotel. We kleden ons om en onze chauffeur staat al beneden. Timing! We mogen nog even blijven, maar zouden ook al mee kunnen. Dat doen we dan.
Pa en ik beginnen met een biertje tegen de dorst en moeders neemt een wijntje. Het glas olijven, de komkommer en radijsjes volgen als snel. Samen met een broodje.
Dan krijgen we weer een hapje van het huis. Een oester en een klein bonensoepje. Lekker voorafje. Thuis zou ik dat al als extra gang rekenen.

Maar dan begint het diner echt! Het voorgerecht is een carpaccio van hert. Heerlijk mals, dun gesneden. Je zuigt het zooo naar binnen. Lekker met een aardige rosé erbij.

Dan volgt er een typisch bord. Hele brede rand. Erin zit een wildboullion. Lekker, maar mag krachtiger, net als de wijn. Dat is misschien iets van onze smaak dat we voller en meer smaak willen. Meer uitgesproken.

Gelukkig komt dat ook. Er wordt een rode wijn ingeschonken. Dezelfde die we gister geweigerd hebben. De fout wordt direct hersteld door ons een speciaal zwaardere wijn te serveren. Een wijn uit de Navarra. Heerlijk. Maarja, wat moet daarbij voor gerecht. Op de is het bijna niet te zien. Het is een rollade van hazerug in portsaus. En lekker! Ahh, heerlijk. De wijn past er prima bij!

De bediening is ook vlot en attent. Onze glazen (wijn én water) worden tijdig bijgevuld. Als één van ons een leeg glas heeft komt men alweer langs. Bij de voorgerechten is dat ook zo met de broodjes. Op? Wilt u nog een broodje? Prima gedaan!

Na de voorgerechten een sorbet. Deze wordt in de wijnkelder geserveerd, of we dat willen. Maar natuurlijk! Dat willen we meemaken! De sorbet is van frambozen en zwartebessenijs in een champagne. Heerlijk!
Daarna even in de wijnkelder gesnuffeld en zo kwamen we ook de desertwijn van gister tegen. Een Santa Ines uit Maipa valley. Uit Chili dus.

Weer terug naar boven krijgen we een Shiraz ingeschonken. In hele grote bolronde glazen. Lekkere wijn, uit '99. Men had ons beloofd dat de wijn beter zou zijn dan de Navarra en dat was zo. Maar wat wordt dan het hoofdgerecht? Dat mag dan ook zwaarder van smaak zijn. Everzwijn denkt de een, Olifant zegt de ander. Jaja, zwaarder...
Maar het blijkt eendeborst. Hadden we ook al bedacht maar weer verworpen. Toch blijkt eendeborst een prima keuze. Heerlijk. Goed gebakken, lekkere saus en heerlijke aardappelpuree. Wat mij toch opvalt hoe mooi, kunstzinnig bijna, alles is opgemaakt. Helaas nu geen foto in onbeschadigede staat. Ik kon me niet meer inhouden.

Na het hoofdgerecht en een paar glazen wijn verder kwam er het fameuze kaasplankje. Een kar vol kaas om uit te kiezen. Ieder van ons heeft een ander kaasje gekozen en samen hebben we heerlijk van de kleine hapjes genoten met een glas port erbij.
De kaasmijnheer had netjes witte handschoenen aan en heeft over ieder stukje kaas iets uit te leggen. Op het moment van uitleg denk je dan, lekker. En als je het proeft heb je iets van, wat is het ook alweer. Toch prima genoten.

Het desert bestaat uit chocolade-marsepeintaart bedekt met pistache ijs en een beetje, ehh, rode saus. Heerlijk. Samen met een rode wijnlikeur, parsek geloof ik. Weer prachtig opgemaakt.
Dan de koffie, dit keer met Piore William. Iets anders, wat je thuis niet zo snel haalt. Mijn moeder kon de verleiding niet weerstaan en nam weer een glaasje, hoewel, t was een grote cognacbowl, met heerlijke grandmarnier van 150 jaar oud.

Deze nacht iets beter geslapen dan de vorige. Het hotel had nu ook geen groot feest.

Zondag
De eerste geluiden hoorde ik pas om 6 uur, van een startende auto en krabbend over de ramen. Ik draaide me nog eens om en werd nét voor de wekker wakker.
Als eerste arriveerde ik bij het ontbijt. Iets wat me thuis nooit zal overkomen. Dan kan je me pas om 2 uur op verwachten. Buiten blijkt het mistig en koud. We horen dat het glad is buiten.

Na het ontbijt weer naar huis. Koffers gepakt en in de auto gelegd. De zon heeft de voorruit al ontdooid. Ik keer de auto even en we lopen een rondje. Voor het laten ontdooien van de achterruit. Inmiddels is het een prachtig zonnige zondagochtend geworden. Dit laat het hotel ook mooi uitkomen.
De schaduwzijde vertoont nog wat mist. En op de parkeerplaats is het koud.
Inmiddels is de achterruit ook ontdooid en kunnen we op reis. De terugreis van twee uur. Dat doe je natuurlijk niet in één keer op zo'n mooi weekend.
Onderweg even de krant gekocht. Daardoor was het gelijk stil in de auto. Natuurlijk op zondag wordt groot het nieuws gebracht dat Maxima weer zwanger is. Echt nieuws voor een zonnige zondag achter in de auto.
Nog één keer gestopt voor een kopje koffie en een hapje. Een heel gewoon kroketje. Omdat het daar ook restaurant heet op een schaaltje met een takje groenvoer. Best een aardige kroket, maar het weegt niet op tegen het weekend wat we achter de rug hebben.

Enerverend met de storm, fijn door de vriendelijke en attente bediening, heerlijk door al het lekker en afzien door een hotelbed. Ik wil volgend weekend best wéér.

Twee reacties

Lekker

Woensdag 15 December 2004 at 5:40 pm

Zaterdag at ik olijven gevuld met een beetje kaas. Vandaag heb ik gevonden waar ze vandaan komen. Zaterdag waren ze groen. Maar er zijn ook zwarte gevulde olijven.
Gelijk maar een bakje tadziki erbij genomen. En lekker!

En dat terwijl ik helemaal niet van plan was olijven te kopen. Ik moest de bijvullen die afgelopen zondag is opgegaan. Een aantal flessen waren speciaal voor zondag gekocht en een paar niet. Maar nu heb ik weer een doos wit, een doos rosé en een doos rood van Arauco. Volgens de doos chileens, volgens google gewoon een regio ofzo. Ach, als het maar lekker is.
Misschien wel al voor de .

Eén reactie

Diner met vrienden

Maandag 13 December 2004 at 11:28 pm

Zondag dus een etentje. Nou zeg maar gerust diner. Zoals eerder gemeld zijn daar de voorbereidingen. Met zijn drieën hebben we een volledig diner klaar gemaakt. Daar hoorde saté bij. Natuurlijk maak je sate op de barbecue. Dat je die dan wat onconventioneel aansteekt toont alleen maar hoe creatief wij bij het meetmeteam zijn.
Dan gezellig met zijn allen aan tafel. Veronica had de salades gemaakt. Sojasalade en hete komkommer salade. Staat me iets van bij dat dat Atjar ketimoen heet.
Eric heeft Rendang, Sate van kip en Gado gado gemaakt. De sate, heerlijk gemarineerd en mals. De rendang, lekker zacht, hele fijne smaak. Hmmm, smullen!
Ik heb de rest gemaakt. Nasi goreng, Bami goreng, Sajoer boontjes en Ikan bali. Die Ikan Bali heeft een tijdje in de oven staan pruttelen en was lékker, ahhh.
Bij het eten had ik een fijne rosé uitgekozen. Dat verhoogde het gezelligheidsgevoel erg sterk.

Dan zijn er altijd mensen aan het woord tijdens het . Dat kun je wel zien.
En even de aandacht voor de fotograaf.
Dus mocht iedereen de even vasthouden om een van elkaar te maken. Ik heb er maar een kleine collage van gemaakt. Het zijn al zoveel foto´s.

Vervolgens begin je met opruimen om plaats te maken voor het desert. Gezelig allemaal even een paar borden meepakken en voor sommigen een nicotinepauze. Dan dat desert...
Bij een dessert hoort slagroom. Daarom maar even een verkleinig van de volledige foto. Want anders is het beeld misschien té schokkend.
Gelukkig kan slagroom ook bij het ijs. Alleen wil iedereen altijd zo veeeeeeel slagroom. Dus doe je wat op een bordje.
Dan hoef je het alleen nog maar op te eten. Er was ook chocoladesaus en samen met de slagroom leverde dat een heerlijk desert.
Met de slagroom waren er ook nog even andere spelletjes in gedachten. Het is geloof ik alleen bij het vullen van oren gebleven. En de chocoladesaus... ging op het ijs.

Na de afwas een film. Gezellig samen lachen, commentaar leveren en proberen het verhaal te volgen. Films zijn in het engels dus wel stil zijn!
Ondertussen koffie of thee, met amaretto en spekkoek. De spekkoek natuurlijk een klein beetje opgewarmd zoals de traditionele eters wel weten.

Dat stil zijn levert voor diverse mensen verschillende problemen op. Standaard is daar de man in de stoel.
Lekker onderuit. Hoeveel film hij meegekregen heeft hebben we niet meer gehoord.
Anderen lágen op de bank. Met deze foto netjes stil. Maar ik heb foto´s...
Dat zie je ook aan de reacties van zij die er naar moeten kijken. Soms kán het gewoon écht niet.
Kijk, kijk, kijk.

Het was gewoon té gezellig. Ik geloof nooit dat er nog iemand een beetje lekker gewerkt heeft op maandag. Ik trouwens ook niet. Niet dat ik brak was, maar gewoon nog voldaan. Voldaan van een ontzettend gezellig weekend. Feest met is ook zoo fijn. Drie reacties

Voorbereidingen

Zaterdag 11 December 2004 at 5:58 pm

Zondag hebben we een etentje. Dat vergt nogal wat voorbereidingen. Eerst haal je wat recepten op. Daarmee begint de lekkere trek. Dan bespreek je met iedereen wie wat gaat maken. Daarvoor heb ik een kookboekje van een leverancier ooit bij een kerstpakket gehad. Dat maakt het kiezen makkelijk.
Vervolgens ga je naar de toko en wat super markten voor ingrediënten. Gelukkig zijn er zowel bij de toko als in de supermarkten ook mixen te krijgen van diverse leveranciers. Dat maakt het kookwerk straks iets makkelijker.
Op het laatste moment dacht ik aan een dessert. Wéér naar de supermarkt. Ik heb er nu 3 uur winkelen opzitten en het koken moet nog beginnen. Ik heb er echt zin in. Morgen méér.

Twee reacties

Ernesto en Marcellino

Woensdag 08 December 2004 at 11:36 pm

Vanavond was het de maandelijkse avond in de boerderij. Dit keer was het duo geboekt. Met ondersteuning van .
Het heet "Ga er zelf maar eens staan" en dat heb ik gedaan vanavond. Daarover later meer.
Eerst de introductie door Ernesto. Hij kondigde de avond aan met een stem waarbij ik al een antipathie tegen heb. Helaas is de avond dan al bijna over. Maar oké, het is een en geef mensen een kans. Ik zou beginnen met schone kleren. Een vlek (watervlek?) op je broek, de vouwen eruit, kreukels waar het hangertje rond de knieen in de broek hangt. Ach, dat kan bij één persoon voorkomen, maar later zag ik ook vlekken bij Wilfried toen hij in Jacquet (of heet zo'n ding rok?) een standaard zitgrapje ging doen.
Dan beginnen de eerste grappen. De aankondiging vermelde een 'hoge grapdichtheid'. Dat is ook zeker gelukt, alleen niet mijn humor. Errug flauw. Oké, als je er van houdt is het erg leuk. Mijn buurman op de rij zag ik erg genieten. Af en toe moest ik ook lachen, maar vaker ook niet.
Ernesto klinkt als een maar is het gewoon niet. Dan hangt Marcellino er vaak bij als de sullige ontvanger. Nét iets te sullig voor mijn smaak. Doe mij maar Wilfried. De Jong dan wel!

De imitaties vond ik goed. Ernesto moest er nog zelf aan wennen wie in welke volgorde maar er zaten leuke dingen tussen. Dit mag zeker goed uitgewerkt worden. Zeker als er een aantal mensen achter elkaar volgen die er al niet meer zijn. Daar komt een echt cabaresk moment naar voren.

Uiteraard worden er dan mensen in de zaal aangesproken. Ik zat er uitermate relaxt bij en blijkbaar was het mijn beurt deze avond. Altijd leuk.
Laat het daar dan ook bij. Maar nee, na de pauze was ik weer aan de beurt, samen met mijn zus. Ik vind het niet echt erg, maar mijn zus kreeg het lekker warm. Totdat Ernesto vroeg hoe het met ons huwelijk zat. Mijn zus zei "Incest mag niet..." Het duurde even voor het kwartje viel. De zaal had het nét even iets eerder door. Wat doe je dan als cabarettier. Nog harder aanpakken dat publiek!

Er zat ook een verkleedpartijtje tussen. Let daar op! Dat is echt leuk. Grappig toneelstukje met mooie kostuums. Uiteraard kan ik niet veel verklappen, maar dit vond ik grappig. Ook de andere decordingen waren goed doordacht en mooi uitgevoerd. Misschien is dat de hand van Wilfried Finkers. Ik ken het programma van zijn broer Herman niet heel goed, maar familietrekjes lijken overeen te komen. Dat is zeker zo bij de mimiek als Wilfried zelf een kleine podiumpresentatie doet.

Dan was er weer een typetje met Ernesto, eerst in wit, dan in roze. Erg rommelig zo allemaal door elkaar. En dit typetje was ook met erg platte (op het grove af) humor. Platte moppen oké, maar als de helft van het publiek zich al plaatsvervangend gaat zitten schamen, laat t dan maar.

Het schaduwpoppenspel was mooi met het decor aan het einde, al was het verhaal er een met van dik hout en die planken.
Wat mij verder opviel is dat de avond gemaakt moet worden door Ernesto. Marcellino hangt er een beetje bij en Wilfried, tja, goede opvulling. Zingen kan Ernesto wel, maar moppen moet ie nog maar eens over nadenken. Het decor was echt prachtig. Al lijkt dat erg van mijnheer Finkers af te komen.

Al met al, niet geschikt voor herhaling.

Eén reactie

Brief aan ex

Vrijdag 03 December 2004 at 2:48 pm

Je krijgt soms leuke post. Kent u deze al?

Beste ex,

Toen ik je lang geleden voor het eerst ontmoette, liet ik me verleiden door je grappige uiterlijk, je vleiende woorden, en je belofte dat je al mijn dromen waar zou maken. Ook waren al mijn vrienden enthousiast over
je, en tja, ik moet eerlijk toegeven dat je destijds het beste was wat een simpele ziel zoals ik zich kon wensen.

Al snel bleek echter dat ons verbond een vergissing was. Zo kon je zonder enige waarschuwing gaan zitten mokken, zonder me ook maar een hint te geven over wat er mis was, en was er geen land meer met je te bezeilen.
Dit gebeurde soms wel vijf keer op een dag. Ik kon dan weinig anders doen dan alles even stil te leggen, en te hopen dat het vanzelf weer over zou gaan. Soms was het echter zo erg dat je echt even compleet schoon schip
moest maken bij je moeder, en ik naderhand soms dagen nodig had om weer een beetje in mijn normale doen te geraken.

Ik hoopte dat dit over zou gaan naarmate ik je beter leerde kennen. Helaas bleek dit ijdele hoop: in plaats van dat je je in de loop der jaren meer blootgaf, werd je juist steeds ondoorgrondelijker. Ik kan je nauwelijks vertellen hoe frustrerend het was om afgewezen te worden, telkens wanneer ik meer wilde dan wat je uit jezelf bood (wat eigenlijk niet bar veel was). Tot overmaat van ramp bleek je ook nog eens te lijden aan een zwakke gezondheid, en liep je het ene virus na het andere op - iets waar kapitalen aan verloren tijd en doktersrekeningen niets aan konden veranderen.
Zelf nu nog, jaren na onze scheiding, hoor ik dat er bijna iedere dag wel iets met je mis is, en heb ik diep medelijden met degenen die dagelijks met je moeten omgaan. En nog steeds blijft je moeder beweren dat het
allemaal prima met je gaat, en dat het straks allemaal nog beter wordt ...
nou, ik trap al lang niet meer in die mooipraterij; ze heeft me al lang genoeg voor de gek kunnen houden.

Ook bleek het financieel niet eenvoudig om jou, en vooral ook jouw moeder en familie tevreden te stellen en zelf enigszins gelukkig te worden. Voor iedere kleinigheid verscheen daar weer die uitgestoken hand, en moest er betaald worden. Bovendien werd je ieder jaar veeleisender; je was steeds minder gemakkelijk over te halen om iets voor niets te doen, en wat je deed, deed je steevast net niet zoals ik het graag had. En altijd wanneer ik ook maar iets meer wilde, moest er gelijk weer flink meer betaald worden.

Tot overmaat van ramp werd ook je moeder steeds baziger, en begon ze zich te bemoeien met steeds meer aspecten van mijn leven - van simpele berichtjes versturen tot aan telefoneren, televisiekijken, spelletjes
spelen .. steeds vaker kwam ik die rotsmoel van je moeder tegen, met haar uitgestoken hand - en nee, nooit hulpvaardig, alleen eisend.

Beste ex, vind je het gek dat ik het op die ene dag, nu zo'n zeven jaar geleden, wel welletjes vond? Dat ik voor mijn eigen gemoedsrust, en mijn geestelijk en financieel overleven wel het besluit moest nemen om je vaarwel te zeggen?
Ja, ik geef toe dat ik toen al wat had met die ander, maar laten we de naam L. gebruiken. L. was in het begin misschien minder mooi dan jij, maar oneindig veel aardiger, onbaatzuchtiger, en bovenal meer te vertrouwen dan jij. Inderdaad, L. had wat je noemt een 'gebruiksaanwijzing', en zeker in het begin was het erg wennen aan de verschillen. Maar al snel bleek dat L. een toonbeeld was van levenslust, stabiliteit en gezondheid, en dat de
dingen die L. kon doen ook zonder uitzondering zeer goed gebeurden.

Toen ik eenmaal was gewend aan die compleet andere manier van omgaan met elkaar, wist ik zeker dat dit was waar ik al die jaren naar verlangd had: een eerlijke, open verhouding, waarbij ieder zijn steentje bijdraagt en niet de een alleen maar moet betalen om iets van de ander gedaan te krijgen. Met L. weet ik waar ik aan toe ben, zonder onverwachte uitbarstingen, hoofdpijn, depressies of snauwerijen. En zonder dat je moeder op de meest ongelegen momenten in mijn leven binnendringt.

En weet je wat nu het mooiste is, beste ex: L. wordt met het vorderen van de jaren alleen maar aantrekkelijker, vriendelijker en gemakkelijker in de omgang, in tegenstelling tot jou. En oh ja, de ouders en familie van L. zijn tenminste echt vriendelijke mensen, in plaats van hebzuchtige, bemoeizieke egoïsten.

Kortom, beste ex, ik hoop jou en je familie nooit meer van dichtbij te hoeven zien. Helaas zijn er nog die denken dat ze niet zonder je kunnen leven, dus ik ben bang dat het nog wel even zal duren voordat ik niet meer geconfronteerd word met mijn verleden met jou. Maar ik ben nu volkomen gelukkig met L., en dat zal ook niet snel meer veranderen, ondanks alle roddel, achterklap en gemanipuleer van je moeder.

Ik wilde dat ik je het beste kon wensen, maar dan zou ik liegen. Openheid is het beste, dat heb ik van L. geleerd. Ik hoop dan ook van harte dat iedereen bijtijds jouw ware aard leert kennen, en ik wens je een eenzaam einde toe.
Misschien, heel misschien, wanneer jij en je familie je houding flink aanpassen, wil ik nog wel eens met je praten - maar nee, gezien mijn jarenlange ervaring met jou, zie ik dat eerlijk gezegd niet meer gebeuren.

Hopelijk tot nooit weer, mijn ex.

Eén reactie

Prins Bernhard

Woensdag 01 December 2004 at 9:51 pm

Z.K.H. Prins Bernhard is overleden. Een markante persoonlijkheid die voor mij het koninklijk huis kleur gaf. 

In dit snelle tijdperk van internet is natuurlijk direct de In Memoriam website van het koninklijk huis klaar. Terwijl ik klik voor meer informatie en weer ververs zie ik de site veranderden. Netjes gewerkt bij de Rijksvoorlichtingsdienst.
Ook bij de nos zijn ze goed voorbereid. Met het nieuws over Prins Bernhard.

Ik wens de koninklijke familie veel sterkte toe.

Geen reacties