Zondag 28 November 2004 at 9:33 pm
Het is opvallend hoe graag mensen zich laten kleuren. Je verzint een leuk thema en laat een paar schilders komen. Je zet zelf wat muziekjes op.
Je
nodigt een berg mensen uit. En je krijgt een geweldig feest.
Het leukste is, dat die
mensen het ook allemaal leuk vinden om te ondergaan.
Dat ze plezier hebben kun je bij de rest van de foto's zien. Nu alleen een paar kunstwerkjes.
De rest kun je zelf gaan bekijken.
Het was wel weer geweldig gezellig.
Donderdag 25 November 2004 at 01:35 am
Hoe kijk je naar een nieuwe serie? Mijn collega begon vanmorgen dat
hij gekeken had en het verwarrend vond dat je af en toe leerde uit
flashbacks hoe de karakters in t verleden waren.
Ik was ingesteld op een serie over een vliegtuigcrash op een verlaten
eiland. Een soap waarmee weer standaarddingen gebeuren. Net als bij LAX
en dat vind ik nix.
Alleen... Lost is
anders. De eerste aflevering vind ik ontzettend donker. Spookachtig,
schrikwekkend en meer een thriller dan een serie. Dat duurt zeker twee
afleveringen. Maar oohh, wat spannend. Ik zit toch echt aan mijn stoel
gekluisterd. Een leeg glas doet er even niet toe. Ik móet de volgende
aflevering zien.
Langzaam aan ontwikkeld het verhaal zich aflevering na aflevering.
Je ziet per alflevering de karakters verder verteld worden, verder
ontwikkeld. Dit gaat soms met een flashback, soms met wat ze zelf
vertellen. En dan nog, een flashback, dan denk jij dat je een stukje
waarheid hebt gezien. Pas later blijkt dat je (letterlijk) op het
'verkeerde' been bent gezet. Misschien valt het je niet op én ik ga het
niet verklappen maar sommige details zijn weer briljant. Net als in
Alias.
Want van die makers komt deze serie vandaan. Mijnheer J.J. Abrams is executive producer bij dit verhaal. Uiteraard kun je bij TvTome
weer meer info vinden. Want ik vertel het je niet. En ik ga snel weer
verder kijken. Góh, wat valt deze serie me mee, ondanks dat ik aan het
begin, tijdens en na de eerste aflevering al wilde stoppen. Doorzetten
met kijken! Ik vind het echt de moeite waard.
Dinsdag 23 November 2004 at 10:45 pm
Wim Rigter is overleden. 
Ik volgende op bij Peter Belt
regelmatig het verhaal over Wim's ziekte. Helaas heeft hij deze keer
niet gewonnen. Ik vond Wim een fijn radiomaker. Ik luisterde graag naar
zijn programma's, zoals de arbeidsvitaminen en zijn late uitzendingen
op Radio 1.
Mijn oprechte deelneming gaat uit naar hen die achterblijven. Zijn
vrouw Monique, zijn dochter Jip en de rest van de familie.
Zondag 21 November 2004 at 6:29 pm
Het is zondag, dus tijd voor een nieuwe serie. Charmed, Joey en
Startrek enterprise is allemaal leuk, maar je komt een keer op t punt dat er
meer tijd is en afleveringen van je favoriete series niet beschikbaar.
Dus een nieuwe serie gestart die mij is aanbevolen door vriend en
collega Chromeboy (het wordt tijd voor een eigen site). Ik heb er al
tien afleveringen van binnen, dus laat eens starten.
LAX is een serie over de perikelen van een groot vliegveld, Los Angeles International Airport. De serie wordt gemaakt en uitgezonden door NBC. Maar uiteraard heeft TvTome ook leuke dingen te melden.
Ik vind het begin, de pilot, wel aardig. Lekker snel, fijne
muziekjes tussendoor en een spannend verhaal om mee te beginnen. Alles
op een vliegveld gebeurd tegelijkertijd en dat laat de serie leuk zien.
Als hoofdpersonen spelen Heather Locklear en Blair Underwood
mee. Voor de fans van Heather, erg bijzonder vind ik haar niet. De
meeste series kijk ik voor het verhaal én het vrouwelijk schoon. Voor
mij moet Heather het hebben van haar acteertalent. En dat heeft ze,
want ze loopt rond op het vliegveld of het van haar is. Net als in een
eerdere serie als Melrose Place.
Hoewel ze met Spin city een een poging deed haar arrogante en autoritaire gedrag te verbloemen, is ze nu weer volledig terug.
Bijzonder vind ik de openings- en slottune. Mr. Blue sky van ELO (the
Electric Light Orchestra). Voor een regenachtige zondagmiddag een fijn
liedje.
Net als de rest van de muziekjes in de serie. Daar hou ik wel van, een fijn muziekje.
Ik hoop dat het een leuke serie met een beetje humor wordt. Niet
alleen maar de dingen die op een vliegveld gebeuren. En dat vrouwelijk
schoon mag er ook nog wel in. Heather is niet genoeg.
Een kleine toevoeging: LAX is een serie over gebeurtenissen
in een bepaalde omgeving. Vroeger hadden
we al eens Hotel om verhalen aan op te hangen. Dit keer een vliegveld.
Oké, er worden leuke dingen verzonnen, maar echt beter dan een soap is
het verhaal niet. Nee, ik probeer nog een paar afleveringen maar ik
denk dat ik t niet echt leuk vind.
Zaterdag 20 November 2004 at 02:51 am
Okee, de winter duurt nog even maar het voorproefje van vanavond
viel niet tegen. Gezellig een avondje uit, op de fiets naar een leuk
café in de buurt. De westpoint pub in de dorpsstraat. Dat is ongeveer
een kwartier fietsen voor mij.
Normaal niet erg, maar ik heb al een tijdje niet gefietst. Bovendien
was het niet droog buiten. Op het moment van weggaan wel, maar twee
tellen later niet meer. Je kent dat wel, je komt buiten en het komt met
bakken uit de lucht.
Uiteraard had ik wind tegen, chillfactor -10, regen, hagel, niets was
te min. Afzien! Niemand anders op de weg dan die stomme auto's die in
de weg rijden als je wilt oversteken.
Eenmaal binnen was het erg gezellig. Lekker warm, lekker bier. Dit keer
was er Hommel bier in de aanbieding. Dus maar twee glaasjes geproefd.
Daarna weer terug op de McMurphy's.
Gelukkig had Murphy ook nog een beetje winterweer in de aanbieding.
Buiten gekomen na een gezellige avond was het droog. Tot het einde van
de dorpsstraat. Toen begon de winter weer. Hagel, regen, koude wind.
Gelukkig wind mee. Zeker de laatste 200 meter had ik de wind dik in de
rug. Dat is lekker naar huis fietsen.
Alleen die hagel in mijn kraag die doorglijdt over je rug hoeft van mij
niet. Gelukkig is het lekker warm binnen. Een fijne avond uit zo in de
winter.
Zondag 14 November 2004 at 12:52 am
"Jansen praat" was vanavond op tv. Ik ben in juni in Dilligentia
geweest. En ik moet zeggen (ehh, schrijven eigenlijk) het was precies
hetzelfde. Nou ja, niet helemaal. Sommige stukjes waren anders, kleine
stukjes nieuw. Maar veel was gelijk.
Leuk stukje is over dat Dolf Jansen tegen vloeken is. Voortaan gebruiken we
"Jammer, volgende keer beter". Met de vriendin waarmee ik in het
theater was hebben we dat een tijdje volgehouden. Dolf zegt in zijn
show dat hij het niet ziet gebeuren. En inderdaad, nee, ik gebruik het
niet meer. Maar ik ga weer mijn best doen "Jammer, volgende keer
beter".
Jansen praat over het vinden van de waarheid. Wat is waarheid. Of
wat zou waarheid kunnen zijn. Mag je liegen? Jaaa, Neee, roept de zaal
en hij is blij dat het zo verdeeld is.
En tegen je kinderen? En waarover? Over sinterklaas, om bestwil, om hun bestwil.
Dolf durft niet alles aan zijn kinderen te vertellen. Hij weet zijn
uitleg zo te vertellen dat ik het slik als zoete koek. 'Bush zegt dat we
moeten vechten tegen terrorisme, want Irak heeft gevaarlijke wapens'. 'In
Nederland gaat alles goed, want we hebben weer een lichtje op onze
fiets'. Wat is waarheid?
Soms is de tekst in een liedje waar en het verhaal van de politici gelogen.
Nogmaals, "Jansen praat" stemt tot nadenken.
Donderdag 11 November 2004 at 12:12 am
Vandaag naar Theater Pepijn
geweest. Net als gister, alweer dus. Maar vandaag was wel weer een hele
rare andere dag. Vandaag was vanaf de hele vroege ochtend een groot
deel Den Haag afgezet vanwege de (mislukte) arrestatie van een
vermoedelijke terrorist. In de middag is uiteindelijk de arrestatie
verricht na inzet van een heleboel politie en een stukje leger.
Hoe ga je daar als cabaretier mee om. Ernst van der Pasch
lukte dat goed. Met het publiek in gesprek (dat nooit iets terug zegt,
maar t is voor t idee) over de afgelopen week. Theo en de
anti-terreuractie waren even nadrukkelijk onderwerp van gesprek.
Het lijkt wel of je je geloof moet bekennen zei Ernst. "Nou ik
ben..." en zijn show was onderweg. De zaal opgewarmd en het leed even
vergeten. Ernst vertelt een verhaal in zijn show. Zonder te verwijzen naar zijn
titel "Scherp blijven". Maar misschien bedoelt ie wel zichzelf. Dat hij
scherp blijft in zijn relaties.
Daarover heeft hij ook liedjes. Die zijn mooi, raken je, gaan over herkenbare onderwerpen en zijn heel fijn gezongen.
Tijdens de opening van theater Camuz heb ik al een stukje van zijn
show mogen zien. Zijn liedje over de vriendinnen van zijn (ex-)vriendin
was erg goed. Nu viel me dat weer op.
Ook doet hij een engels liedje, voor het eerst, want dit is een try-out
zegt Ernst. Dat was de tweede keer dat ik dit liedje voor het eerst
hoorde. Sorry als ik hierdoor de clou verklap, maar het liedje is ook
zoo mooi. Dat mag je niet missen.
Verder is zijn 'boodschap' duidelijk. Hij heeft even genoeg van
relaties. Hij wil niet gestuurd worden door anderen want hij neemt zelf
wel zijn beslissingen. Hij wil nog even "scherp blijven". Ik denk in
het zoeken naar leuke vrouwen. Oh nee, mooie vrouwen.
Echt een show om te gaan zien. Ernst is gezellig, overrompelend, een zanger maar bovenal een leuke cabaretier.
Woensdag 10 November 2004 at 12:37 am
Met Hrbrt, Freakje en Annette naar Zessiebon geweest in theater Pepijn.
Zessiebon is een verzameling (de context weet ik niet zo goed) van
vijf vrouwen die ieder hun eigen toneelvoorstelling geven.
Er was Greetje Jansen die haar borsten laat testen. Daarbij wordt
kanker geconstateerd en een goed verhaal over verteld. Echt een
klein toneelstukje. Verhaal, mimiek, leuke details zoals een kaptafel
richting publiek (maar dan zonder spiegel anders zie je haar niet) en
bijbehorende pruik voor de kale kop.
Alleen is het mijn type vrouw niet en ergerde me ik aan haar stem.
De
tweede was Hilde ter Laak. Het verhaal startend met haar en ook Greetje (als
moeder, af en toe in t verhaal) vertellend over haar huwelijk met verrassende wendingen in het
verhaal en eindigend dat ze toch ging trouwen. Aardig. Vooral het
stukje "vrijgezellenfeest" deed mij opkijken. Een andere invalshoek hoe
een vrouw dat kan zien. Zoals dat in de serie Coupling wel eens te zien
is.
Ik vond dat je kon zien dat er "toneeltruukjes" werden toegepast,
bewust toneel werd gespeeld. Als dat niet bewust is, dan is t té
overdreven. Maar toch, zoals ik al schreef, aardig.
Dan Gea de Vries met een cursus. Leuke vrouw, leuke uitstraling. Met
"Mannen zijn ook mensen". Uiteindelijk zet ze er een op een voetstuk,
in een lied, waarbij iemand
uit het publiek op het voetstuk mag staan. De voetstukman doet dat
prima (met pretogen) en zij maakt t lied grappig door haar suggestieve
bewegingen. Het gaat vooral in de context waarin je elkaar ziet.
Leuk, goede uitstraling maar het verhaal ben ik alweer een beetje kwijt.
Na de pauze is daar Annette van Smoorenburg. Ze komt met ons even
bij praten. Kijkt of iedereen er na de pauze nog is (wat op zich
terecht was omdat ik een paar lege stoelen achter ons zag) en vertelde
met typetjes wat zij van de wereld vind.
Als ze begint (zegt ze, begonnen is ze al) start het refrein van het
liedje Respect van Aretha Franklin. Dat liedje zit door haar sketches
verweven. Respect voor anderen. Hoewel je je bij sommige grappen kan
afvragen hoeveel respect ze voor de persoon in kwestie kan opbrengen.
Haar humor is in ieder geval apart. Ik kan t wel waarderen maar naast
me (rechts voor de medebezoekers) genoten ze niet echt.
Oja, Annette, als je dit leest... Ik kan me voorstellen dat ze af en
toe moeite hebben om t achterin de zaal te verstaan. Soms is het wel
zacht, maar dat maakt t ook wel weer lekker stil in de zaal.
De laatste (hekkesluiter noemt ze zich zelf) is Norma de Jong.
Begint een verhaal over haar kinderen en zingt dan een liedje van Paul
van Vliet. Prachtig lied. Ik had al gedachten over Paul van Vliet,
totdat ze zei dat t lied ook van hem was. Geweldig!
De dames van voor de pauze zingen ook (en vooropgesteld dat ik daar
géén verstand van heb) vond ik deze kunnen zingen. Dat deed ze dan ook
een paar keer waarbij ik me dan toch wel telkens weer afvroeg van wie
het liedje nu oorspronkelijk kon zijn.
Dat kwam ook door een mooi intermezzo. Ze vertelde een verhaal over een
oude chinese waterdrager met kruiken. Mooi verhaal, waarbij ik achteraf
dacht, "dit verzin je niet", "dit vind je ergens in een boek". Daarmee bleef die gedachte dus ook bij ieder liedje hangen.
Kwalitatief wel het beste voor het laatst bewaard.
Al met al een aardige avond. Eens iets anders dan cabaret. Zelf
dit programma kiezen zou ik niet doen, maar ja, ik kies helemaal geen
theater zelf. Dus morgen weer met iemand mee naar het theater.
Zondag 07 November 2004 at 2:45 pm
Voor het eerst je best doen voor een diploma. Dat is best lastig als
je jong bent. Maanden geoefend en nu is het grote moment daar.
De badjuffrouw vertelt je wat je moet doen. Spring in het water, 5
tellen watertrappelen dan op je buik naar de lijn zwemmen. Onder de
lijn door zwemmen op je rug draaien. En zo vertelt ze verder.
Het résultaat telt!
Wij, familie zaten in een heel warm zwembad terwijl die kinderen lekker
mochten zwemmen. 
Dan al die geïrriteerde ouders in een kantine wachten
op het afhalen van het diploma. Mijn neef kwam ook trots die van hem
laten zien. "Kijk eens, die
heb ik gehaald vandaag". Weer een feestelijk dag in je jonge leven.
Leuk hè?
Vrijdag 05 November 2004 at 12:05 am
Voor de verandering weer eens naar het cabaret geweest. Dat zal deze maand nog wel een paar keer gebeuren. 
Het was de beurt aan Paul Smit om bezocht te worden. Paul had ik al een paar keer eerder gezien. Tijdens een voorstelling in de graanschuur en tijdens de pepijn cabaretdagen 2004.
Deze keer dus avondvullend in Theater Pepijn waar ik samen met Freakje
naar toe ging. Binnengekomen in de foyer (die niet erg groot is in
Pepijn, maar wel heel gezellig) viel op dat het heeeel erg stil was.
Terwijl alle zitplaatsen bezet waren. Het leek wel alsof men op de bus
zat te wachten in plaats van een fijne avond cabaret. In de zaal bleek
het ook niet erg druk. De eerste drie rijen waren nagenoeg leeg en wij
zaten op de derde rij!
Paul Smit heeft een fijne start van zijn programma. Hij haalt iemand
uit het publiek voor de eerste act en begint met het voorlezen van de
krant. Een geweldig begin. In een volle, enthousiaste zaal is dat een
echt goede opwarmer. Vandaag was de zaal echter een beetje lauw. Het
lag niet aan Paul, maar echt aan de zaal. Ik heb namelijk genoten.
Kleine veranderingen waren ook echt beter. Leuke vondsten tekstueel en
fysiek (die ik uiteraard niet verklap omdat jij anders niet meer hoeft
te gaan kijken) en sommige delen beter getimed of misschien beter
ingepast.
De liedjes zijn leuk. Was er nou een nieuw liedje? Het beroemde lekkerbiertje zat er weer in waarbij Freakje (weer) aangespoord werd om toch vooral mee te zingen. Gewoon goed.
Kritisch puntje is dat deze keer de filosofie van het rubberbootisme
minder opviel. Het was er wel maar het dééd t niet. Mij niet, de zaal
niet. Waar aan dat ligt? Geen idee, misschien wel die lauwe zaal van
vandaag.
Aan het einde wilde ik nog vragen of hét lied al op single staat.
Freakje wilde Paul nog vragen waarom zij, waarom weer, waarom...
Maar we zaten gezellig met Arnoud Kaldeway te praten (die deze keer de
techniek heeft gedaan, waarvoor de complimenten) en Paul was druk.
Gewoon vergeten. Misschien eens mailen dan.
Donderdag 04 November 2004 at 12:57 am
Woensdag, begin van de maand, cabaret in de boerderij. Deze maand met Kasper van Kooten. Nu achteraf zie ik dat de show "Lijfspreuk" heet.
Ik had me dus totaal niet voorbereid op deze avond. Vaak kijk ik wel
even of er iets is over de cabaretier, maar nu dus niet. Ik wist alleen
hoe hij er uit zag. Met nadruk op zág. Want zijn 'mooie bos met
krullen' was nu weg. Hij werd er een stuk onherkenbaarder door.
Zijn show daarentegen is goed herkenbaar. Hij begint met de
worsteling van de sterkste ... (ja, ik zeg t ff niet, want ik verklap
liever niets, ondanks dat veel op zijn website staat). Vervolgens
beschrijft (verteld maar hij doet dat zo mooi dat je t beeld mee
krijgt) hij hoe het lichaam spreekt. Hij beschrijft het bezoek aan zijn
eerste (8-jarige) vriendinnetje, zijn discofeest op 12-jarige leeftijd,
zijn danservaringen op latere leeftijd in de disco/jongerencentra
enzoverder. Dat doet hij (voor mij) zooo goed dat ik t voor me zie. Dat
ik die dingen herbeleef (zelfde generatie) en dat de meisjes voor me
(van de middelbare school voor hun ckv) knikken en zeggen "dat is nog
steeds zo". Hier is een schrijver aan het vertellen.
Vooral dat dansen op de muziek rond zijn pubertijd is herkenbaar. Je
bent tenslotte in 'Dé Boerderij'. Dé tent waar dit vroeger ook allemaal
gebeurde, in deze stad.
Toch zitten er ook stukjes tussen waar t allemaal niet vlot. Ik heb
geen idee wat er mist. Het verhaal loopt niet, t typetje klopt niet, er
is iets... Ik val echt bijna in slaap. Misschien mis ik soms de
samenhang.
Maar duurt dat niet lang. Want dan gaat t verder en doet Kasper iets
voor met zulke bewegingen en ook met behulp van de hometrainer (die
echt goed meerdere keren ingezet werd) dat je dat toch alweer vergeet.
De typetjes die hij neerzet zijn over het algemeen erg goed. Ze zijn
herkenbaar met kleine aanpassingen aan kleding of mimiek maakt hij zijn
personage visueel. Erg goed gedaan.
Natuurlijk blijft het zoetermeerse publiek suf, dood en stil. Als t
echt goed is klappen ze wel, maar in een andere stad hoor je al meer
applaus. Niet dat de waardering dan minder is Kasper (alsof je dit gaat
lezen) maar mensen reageren hier niet zo duidelijk. Wat op zich jammer
is omdat het een goede show is (maar dat wist je vast al) .
En dan dat einde. Weer de worsteling van de sterkste ... (iets
anders maar weer verklap ik t niet) Het verhaal ik compleet. Goed
verteld en het publiek wijzer gemaakt (hoop ik). Alleen...
Dat was nog niet het echte einde. Hij bracht zo maar zijn band mee.
VIJF liedjes heb ik gehoord. Goed, krachtig, leuke tekst,
cabaretierteksten dat wel (niet negatief maar meer voor de
duidelijkheid) en met een groot enthousiasme gebracht (en weer geen
meeknikkende mensen in de zaal).
Een geweldig applaus was t einde. Goed gedaan Kasper. Fijn om je show te mogen zien. Een volgende keer vast weer.
Je verzint een leuk thema en laat een paar schilders komen. Je zet zelf wat muziekjes op.
Het leukste is, dat die
mensen het ook allemaal leuk vinden om te ondergaan.
Dennie heeft leuk uitgelegd hoe
ie zo gekomen is. Zo'n artiest in poppodia. Het kan mij niet schelen
hoe en waarom. Zingen! 
Zeker bij het duet. Heerlijk
allemaal. Alle andere aanwezigen vonden het zo te zien ook erg leuk. 
Ook 
